Na een weekje rust mag ik deze week weer vol aan de bak. Niet alleen de voorbereiding van de theorie, maar het onderdeel ‘Oefeningen’ staat op mijn lijstje voor vandaag. En ik weet al drie weken wat ik ga doen, bedacht tijdens een slapeloze nacht. Slechts aangepast na een korte discussie die ik met Dave had twee weken terug. Een discussie waarbij ik het verstand heb laten zegevieren op mijn emotie. Soms kan ik namelijk best volwassen reageren.
Gelukkig geeft mijn plan nog voldoende ruimte om het kind in mij vrij spel te geven. Ik heb een parcourtje bedacht met vier oefeningen, en om ze te helpen herinneren welke oefening ze moeten doen wil ik bordjes maken waarop niet alleen de oefening uitgelegd staat, maar ook wat aanvullende informatie. En dus zit ik ’s ochtends lekker te tekenen, kleuren en knutselen. De grootste uitdaging is het meenemen en zorgen dat het ongeschonden op het oefenveld terecht komt.
Als ik een paar uur later op het sportcentrum arriveer dreigen donkere wolken roet in het eten te gooien. Het regent, en ik zie visioenen voor me van mensen liggend in het natte gras en uitgescheurde stukjes papier die heel zielig half aan hun satéprikker hangen waarbij de met viltstift getekende instructies onleesbaar geworden zijn omdat alles is uitgelopen. 2 uur noeste arbeid weggeregend in een park in Amsterdam. Buienradar geeft echter aan dat tegen de tijd dat we aan de oefeningen gaan beginnen, het wel weer droog zou moeten zijn. Maar ja, mijn ervaring is dat het nog wel eens op wil schuiven. Enfin, we zullen het wel zien. In het ergste geval kan ik de kwaliteit ‘omgaan met onverwachte omstandigheden’ proberen te scoren.
Maar geluk is met de dommen, want als we ruim een half uur later aan de training beginnen is het droog. En als we na het inlopen een grasveld opzoeken is zelfs het gras niet al te nat, slechts een beetje vochtig, en kunnen we ook de grondoefeningen doen. Het kost tijd om ze uit te leggen en om ze één keer met de groep voor te doen, maar het is een keuze. Een keuze die later uit blijkt te betalen als ik de feedback krijg dat men dat prettig vindt. Voor nu zorgt het er alleen voor dat ik me gehaast voel, wat zijn weerslag heeft op de uitleg. Lang leve mijn spiekbriefje.
Dan kunnen we eindelijk aan het parcours beginnen. En gelukkig heeft iedereen er lol in. Als een sergeant-overste loop ik rond met mijn fluitje en kijk ik hoe iedereen het doet, her en der een compliment uitdelend of een correctie gevend. Ondertussen staat Dave ijverig te filmen, zodat ik straks zelf kan terugkijken. De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet moet ik affluiten. De kritieken zijn goed met slechts een klein verbeterpuntje van Dave. Ik heb het weer overleefd en ben ongeschonden de strijd uitgekomen. Sterker nog, het training geven gaat steeds beter. Ik word nog eens een echte trainer(t). Tenslotte kennen we niet voor niets het oudhollandse spreekwoord.
Oefening baart kunst!