Ergens halverwege anno 2010 ben ik begonnen met hardlopen. Omdat Frank dat graag wilde en ik uiteindelijk gezwicht ben voor zijn zielige blik dat hij niet alleen wilde lopen. Tenminste, dat was de eerste keer. Diverse factoren maakten dat ik vaker ging lopen. Niet dat Frank daar wat aan had, want ik liep het liefst alleen. Lekker muziek op, niemand aan wie ik me op hoefde te trekken, niemand die ik tot last was, gewoon op het moment waarop het mij uitkwam, de afstand waar ik wel of geen zin in had, en op mijn manier. Wat dat betreft ben ik altijd al een einzelgänger geweest. Me, myself and I. En niet alleen wat hardlopen betreft.
Dat heb ik vier jaar gedaan. Regelmatige rondjes onder allerlei omstandigheden. Soms vloekend in de regen, soms liep ik spontaan een andere route. Meestal zette ik mijn verstand op nul en blik op oneindig, een enkele keer hield ik hele denkbeeldige conversaties met die lastige collega of verbeterde de wereld met ingenieuze ideeën. Toen kwam de marathon, en of ik nu wilde of niet, Frank ging met me meelopen. Ik heb letterlijk moeten leren om samen te lopen. Dan wilde ik weer sneller, dan wilde ik weer langzamer, en ik miste mijn muziek. Ik kreeg er conversaties en een andere vorm van afleiding voor in de plaats. Iemand om tegen te schelden als het niet lekker liep, en iemand die tegen me aan kon praten als ik met mijn tong op mijn tenen liep te hijgen. Vaak namen we samen de dag door, soms sneed ik een moeilijk onderwerp aan omdat me iets dwars zat. En ik raakte er aan gewend.
Ik werd lid van een facebookgroep, en nog een, en nog een. Ik liep mijn marathon, schreef mijn boek en begon te reageren op vragen, oproepen en opmerkingen van anderen. Ik begon mensen te herkennen, kwam ze tegen tijdens een wedstrijdje bij de start of ze spraken me aan tijdens het lopen. Het ondenkbare gebeurde. Ik werd sociaal! Daar waar ik onbekende mensen altijd had gemeden of zeker eerst de kat uit de boom keek, had ik een gezamenlijke passie gevonden om het ijs direct te laten doen smelten. Ik ging zelfs mensen groeten die ik tijdens mijn trainingsrondjes onderweg tegen kwam.
Langzaam maar zeker leerde ik steeds meer mensen in het echte leven kennen die ik voorheen alleen op Facebook voorbij zag komen. We spraken af voor een Meet & Greet bij wedstrijdjes, we gingen samen naar het startvak, en een enkele keer liepen we ook nog samen op. De volgende stap was buiten wedstrijdjes afspreken voor een trainingsloop. Al dan niet voorafgaand aan een pannenkoek, of gevolgd door broodjes uit de oven. En een aantal Facebookvrienden werden vrienden in het échte leven. Niet meer alleen hardlopen, maar ook een borrel, uit eten of gewoon zomaar.
De club breidt zich nog steeds uit, er komen steeds meer mensen bij. Soms valt er ook iemand af, maar de kans op een bekende bij een wedstrijd is vandaag de dag bijna 100%. En ik geef toe, ik kijk er naar uit. Ik loop soms een wedstrijd enkel en alleen maar voor de gezelligheid, omdat ik weet dat er hardloopvrienden aanwezig zijn. Want het gaat niet meer alleen om het hardlopen, het gaat vooral ook om het sociale gebeuren er om heen. Natuurlijk loop ik ook nog vaak genoeg alleen, lekker makkelijk, even snel tussendoor en lopen hoe het mij uitkomt. Met muziek en op mijn snelheid, op het laatste moment nog van route veranderend. Of samen met Frank doen we een rondje om de dag door te nemen. Maar ik voel me ook gezegend als een lange duurloop lekker afgeleid kan worden omdat er na een oproepje vrienden uit Den Haag aansluiten om gezellig mee te lopen. Gewoon, omdat het kan.
Ze zeggen wel eens dat de mens niet gemaakt is om alleen te zijn. Ik weet dat ik dat prima kan. Ik zou het overleven als kluizenaar. Maar ik ben er ook achter gekomen dat ik dat niet wil. En dat ik stiekem toch wel van mensen hou. Niet altijd, maar minstens wel de helft van de tijd. Tenslotte alles in evenwicht. En met name tijdens het hardlopen. Want hardlopen doe je alleen, maar hardlopen doe je ook samen. En daarom wil ik tegen al die mensen, toen, nu en in de toekomst zeggen…
Thank you for being my running friend!