En zo zit ik een weekje in Spanje. Natuurlijk heb ik de hardloopspullen mee, en als ik niks meer te lezen heb aan het zwembad koop ik in de plaatselijke kiosk een hardloopkrantje. Of twee. Of beter gezegd, de Spaanse versie van de Runner’s World en Runner’s World Women. Die laatste is natuurlijk exclusief, wat die hebben we in Nederland niet. Tenminste, niet dat ik weet. Heb er eerlijk gezegd ook nooit naar gekeken, want ik heb een abonnement. Maar dat terzijde.
Met veel plezier lees ik de artikelen en ik moet inwendig lachen als ik een reclame zie voor een georganiseerde marathonreis naar Amsterdam. De inhoudelijke artikelen verschillen niet veel van die uit Nederland, maar het zijn de vaste rubrieken die het hem doen. Want daar waar het in Nederland gaat over de Zevenheuvelenloop of de marathon van Rotterdam, en het lopen van de mooiste route ergens over de Veluwe, lees ik nu over de magie van lopen langs de Puerta de Alcala in Madrid, een trail in de bossen van Baskenland en de aankomende najaarsmarathon van Valencia. En ik droom weg, want hoe gaaf zou het zijn om daar ook te lopen? Sterker nog, ik gá daar lopen. Niet in Madrid of Baskenland, in elk geval niet op korte termijn, maar wel in Valencia. En volgende week eerst nog in Dublin en ook nog ergens in oktober in Brussel.
Ik laat de revue passeren waar we al met onze schoenen een footprint hebben neergelegd. Uiteraard in Bonaire, waar we naast het duiken ’s ochtends al hardlopend ontbijt gingen halen. Mijn paardrijweekjes in Frankrijk, om de rondjes te lopen waar we ook met de paarden rijden. Griekenland, over historische grond van Olympia waar in de oudheid de Olympische Spelen gehouden werden. Uiteraard Parijs en New York, beiden een wedstrijd. De eerste nog geen 7 km met 40.000 vrouwen langs de Eiffeltoren, de tweede een complete marathon met 50.000 lopers door Central Park. En volgens mij ook nog in Londen, ingepland tijdens ons weekendje weg ’s ochtends vroeg met de metro naar Hyde Park.
Slechts een fractie van de wereld als ik alle buitenlandse hardlooprondjes op Facebook voorbij zie komen. Onze medaillehanger-voor-medailles-uit-het-buitenland is dan ook nog akelig leeg, in contrast met de overvolle overige vier waar inmiddels bijna heel Nederland vertegenwoordigd wordt. Maar daar gaan we nu verandering in brengen. Want hoewel we zowel tijd- als kostentechnisch natuurlijk nog voornamelijk in Nederland zullen blijven rennen, is mijn zucht naar het buitenlandse hardloopavontuur behoorlijk aangewakkerd.
Ooit als kind wilde ik alle landen van de wereld bezoeken. Toen ik Frank leerde kennen en we nog niet hardliepen, gingen we op heel veel plaatsen van de wereld duiken. En nu wil ik in al die landen hardlopen. Ik heb al een lijstje gemaakt. Het liefst een marathon, of in elk geval een wedstrijd, maar anders mag een gewoon trainingsrondje ook. Parijs, Berlijn, Londen, Rome en Athene staan daar al op. Zweden en Denemarken heb ik ooit al ergens in mijn gedachten genoteerd, IJsland las ik laatst ook iets over, schijnt heel mooi te zijn. Toronto ben ik twee keer geweest, en ze hebben een marathon. Exotischere oorden zijn voor de langere termijn, maar niet onmogelijk. Antwerpen en Brussel heb ik sowieso binnen handbereik, zo ook de grens van Duitsland. En terwijl ik verder lees in mijn blaadje wordt het lijstje langer en langer. De marathon van Madrid, de marathon van Barcelona, de marathon van Sevilla… Oh ja, en riep iemand vorige week niet iets over Las Vegas?
It’s a big world, gotta run it!