Schenkelloop 2017

Er zijn een hele hoop factoren die van invloed zijn op je hardloopprestaties. Sommigen daarvan heb je zelf geen invloed op. Je gestel is genetisch bepaald, het uitgezette parcours zal je het mee moeten doen, je leeftijd wordt vanzelf hoger en ook het weer van de dag kan je alleen met een regendans bezweren of een maagd aan de goden offeren voor lekker loopweer, maar het blijft afwachten. Andere factoren heb je wel invloed op. Op de langere termijn is de vraag hoeveel en hoe goed je getraind hebt, wat voor krachtoefeningen je doet en of je zwakke plekken of oude blessures hebt waar je voldoende voor zorgt. En op korte termijn is de vraag hoe fit je bent, wat je de dagen ervoor gedaan en gegeten hebt, of je de juiste kleding aan hebt, of je slimme keuzes maakt voor een uitgebalanceerd voedingspatroon tijdens de race, of je er zin in hebt en hoe je kop staat. Meestal zijn die factoren wel min of meer in orde. Soms doet eentje niet wat jij wil. Soms valt alles op zijn plek. Maar soms zitten ze allemáál dwars. Vandaag is zo’n dag.

De afgelopen week ben ik ten prooi gevallen aan een lichte verkoudheid. Verkoudheid? In de zomer? Ja, ik wist ook niet dat dat kon, maar ergens heeft Frank in het vliegtuig vanuit Dublin iets opgepikt, en alhoewel ik enorm mijn best gedaan om bij hem uit de buurt te blijven is dat gek genoeg niet gelukt. Maar natuurlijk ben ik zwaar in de ontkenning, dus heb ik enthousiast gewoon alles gedaan wat ik normaal gesproken ook zou doen. Maandag- en woensdagavond hardlopen. Vrijdagochtend vroeg op, een broodje lunchen en daarna vrolijk 7 km naar huis lopen. Ik heb het niet gered, ik liep ergens verkeerd en moest enorm omlopen. Ik kreeg pijn in mijn poten dus toen ik nog 1,5 km moest en zag dat Frank onderweg naar huis was heb ik me laten oppikken. Dat weerhield me er niet van om ’s avonds ‘gezellig’ 19 km te gaan skaten, met een klein blaartje aan de zijkant van mijn hiel tot gevolg, maar ach, dat mocht de pret niet drukken.

Vandaag race ik eerst naar Den Haag om te gaan paardrijden, vervolgens race ik terug om te helpen met de uitgifte van de startnummers. Tussendoor eet ik brood met pindakaas, een mueslibar en straks bij de start zal ik de helft van mijn Powerbar eten voor de eerste 8 km. Het is een gezellige boel en gelukkig is het een gekoelde ruimte want buiten is het warm. Behoorlijk warm. De tijd vliegt en omdat er tot op het laatste moment nog mensen komen om hun nummer op te halen is het ook nog haasten naar de start. Maar goed, uiteindelijk sta ik klaar en mogen we weg.

Muziek aan en gaan! De eerste 2 km vlieg ik op de beats in mijn oren. Vandaag geen Metallica maar een opname van een discotheeksessie uit de jaren 90 met hardcore housemuziek. Hou ik ook van. In het voorbij gaan hoor ik iemand echter de term ‘pokkeherrie’ bezigen, en ik vermoed dat hij het niet over de enthousiaste aanmoedigingen van het publiek heeft. Dan trekt iemand de stekker er uit. Ik heb enorm last van de warmte, waarschijnlijk door de overgang van de airconditioning naar deze warme deken, ik voel me moe, mijn rechterkuit voelt stijf aan, mijn maag protesteert en de pijn onder mijn voetzolen van mijn vrolijke wandeling van gisteren is toch nog niet helemaal weggetrokken. Frank loopt van me weg en ik moet hem gewoon laten gaan want ik hou hem niet bij. We klokken km 3 en ik moet er dus nog 12. Pfff, gaat het hem niet worden vandaag. En als Frank bij een heen en weertje naar me uitkijkt en uiteindelijk mijn blik vangt maak ik een onmiskenbaar gebaar dat ik er nu al doorheen zit.

Als het eerste rondje er op zit begin ik een klein beetje aan de warmte te wennen. Daar komt een steekje in mijn zij voor in de plaats. Ik wil maar één ding en dat is gaan wandelen, maar dat is me mijn eer te na. Ik heb niet voor niets de bijnaam ‘Terminator’, één van mijn kernkwaliteiten is wilskracht en ik ben een ram, afstammeling van de planeet Mars vernoemd naar de romeinse oorlogsgod (Ares in de griekse mythologie) en die geeft nooit op maar gaat strijdend ten onder. En dus zit er maar één ding op. ‘Rennen kreng!’ Ik zet mijn Terminatorknop aan ook al is het nog vroeg in de race en ik zet het op een lopen.

Het resultaat is dat ik op km 7 Frank weer in het vizier krijg en hem zelfs voorbij loop. ‘Ik dacht dat jij er doorheen zat’, hoor ik hem door het gedreun in mijn oren door met een lichte verbazing of misschien verontwaardiging zeggen. ‘Zit ik ook’, is mijn volkomen logische antwoord terwijl ik doorhobbel. Bij de drankpost ga ik echter wandelen en loopt hij me weer voorbij. Ik moet eten en ik kan niet eten en lopen tegelijk. De helft van mijn bar blijkt iets meer dan de helft en tegen beter weten in kan ik mijn OCD ‘zonde om weg te gooien’ gen niet negeren en prop ik ook de laatste hap naar binnen. Diezelfde laatste hap blijft vervolgens in mijn keel steken en omdat mijn mond droger is dan de Sahara op een midzomerdag is er niets om hem mee weg te spoelen. Ik stik er bijna in, er uit rochelen lukt zelfs niet en mijn Terminatormodus om ook dat weg te blokken wordt tot het uiterste op de proef gesteld. Een kilometer later staat gelukkig reddende engel Carmen als vrijwilligster, met een flesje water in haar hand. Ik pik een slok, net genoeg om het ergste door te kunnen slikken. God zij dank. Welke god dat is laat ik dan maar even in het midden.

Met frisse tegenzin gaan we de derde en laatste ronde in, en ik presteer het weer om bij Frank aan te haken en zelfs weer voorbij te lopen. Bij iedere stap wordt elk pijntje en ongemakje weer een beetje erger. Tot overmaat van ramp krijg ik aandrang die toch écht een Dixie vereist. ‘Dat kan er ook nog wel bij’, denk ik bij mezelf, en diezelfde aandrang gaat net zo makkelijk op de stapel ‘wegblokken’ als de rest. Soms maak ik me wel eens zorgen om mezelf als Frank weer eens gekscherend zegt dat ik geen gevoel heb. Dit kan toch niet menselijk meer zijn? Misschien ben ik echt wel een robot? Of een buitenaards wezen? Ondertussen moet ik mijn playlist op de telefoon een zetje geven en loop bijna van het parcours af. Ik kijk net op tijd op om niet als een zombie tegen een hek te knallen. Zou wel de kroon op deze verder perfecte race geweest zijn…

Ik haal nog wat mensen in, weersta de neiging om na te gaan denken over dat ik nog 3 km moet om te voorkomen dat ik uit mijn ‘blik op oneindig verstand op nul’ concentratie raak, en vink gestaag de herkenningspunten van het laatste stuk af. Het tunneltje, de laatste drankpost, het heen en weertje waar Carmen nog steeds staat, het fietspad waar je halverwege naar het hockeyveld loopt, de splitsing tussen nog een rondje en de finish, en dan nog een stukje straat met vals, en met nadruk op vals, plat. Op de hoek staat een stel RMD-ers aan te moedigen en roepen iets over 1:22. De bocht om is inderdaad gelijk de finish en de klok staat inderdaad op 1:22 nog iets. Dat is gewoon een f€&cking dik PR!

De Terminatorknop blust langzaam uit en de herstelknop gaat aan. Even wachten tot Frank binnen is, en samen wandelen we naar de rest van de groep om ook de overige RMD-ers binnen te halen. Als iedereen binnen is drinken we nog wat op een terras en vind ik dat ik wel een bittergarnituur verdiend heb. ‘s-Avonds op de bank bekijk ik de officiële uitslag. Ik lach me helemaal suf, nu wel. Ik ben 4de in mijn categorie en heb nét geen € 10 gewonnen. Het moet niet gekker worden.

1:21:58. Dat is best wel soort van in de buurt van de meer dan optimistische 1:19 die ik voor de Bruggenloop opgegeven heb omdat ik voor de verandering eens een keer in een startvak vooraan wil starten.

En als die dag nu eens alles op zijn plek zou vallen?