Powerbreathe en de grote boze wolf

Kennen jullie het verhaal van de wolf en de drie biggetjes? Een grote boze wolf probeert drie biggetjes op te eten door hun huis op te blazen. ‘En hij ademde diep in en blies…’ Om zo hard te kunnen blazen moet je dus heel diep inademen. En om zo diep in te kunnen ademen heb je een enorme kracht in je longen nodig. Nee dat zeg ik verkeerd. Je hebt een enorme kracht in je ademhalingsspieren nodig. Spieren en kracht. Dat kun je dus trainen. En dat heb ik gedaan.

Nou ben ik geen grote boze wolf die biggetjes op wil eten, alhoewel het haar op mijn benen en de spareribs op mijn bord soms anders doen vermoeden, maar ik weet ook wel een goede reden om krachtige ademhalingsspieren te hebben. Tenslotte houdt die reeks PR lopen toch een keer op, en komt er een dag dat Frank toch weer een keer sneller is dan ik. Dus moet ik alles uit de kast halen om dat moment zo lang mogelijk uit te stellen.

De oplettende lezer weet waar dit naar toe gaat. Voor diegene die iets gemist heeft roep ik Powerbreathe! Lees de blog er nog maar eens op na (The power of breathe). Want zoals gezegd heb ik de afgelopen zes weken braaf iedere ochtend, en misschien iets minder braaf iedere avond, mijn ademhalingsoefeningen gedaan. Het ziet er niet uit, maar dat doet hardlopen toch ook niet, dus dat kan er ook nog wel bij. Toch komt er een moment dat je wil weten wat het nu precies doet. Voor lul zitten is niet erg, maar het moet wel zinvol zijn. Natuurlijk merk ik zelf wel dat de oefeningen steeds makkelijker gaan, maar wat zeggen de cijfertjes? En zo troon ik afgelopen vrijdag opnieuw naar Fysioteam ART in Geldermalsen voor het uur der waarheid. Frank is ook nieuwsgierig geworden en gaat mee om zich ook te laten testen. Nieuwsgierig, of zou het toch een beetje dwars zitten dat ik alsmaar sneller ben?

Ik ben een beetje verkouden maar dat mag geen excuus zijn. Ik weet hoe het werkt, en nadat ik heb laten zien hoe ik mijn oefeningen heb gedaan zet ik mijn mond aan het apparaat. Daar gaat ie, adem in, adem uit, nog een keer en nog een keer. Voordat ik het verlossende woord krijg vraagt Joris of ik er tijdens het lopen ook iets van gemerkt heb. Natuurlijk heb ik dat. Want ondanks dat er veel factoren zijn waardoor ik mijn PR’s verbreek de laatste tijd durf ik te beweren dat ik makkelijker de finish haal. Ademtechnisch dan. Minder benauwdheid bij het einde van een 10 km, ontspannender ademen, getrainder en soepeler. Alsof het me veel minder moeite kost zeg maar. Ik krijg een duim omhoog, ondersteund door een verbluffend resultaat. Van een gemiddelde waarde van 114 cmH2O zes weken geleden ben ik verbeterd naar een gemiddelde waarde van 140 cmH2O. Dat is een verbetering van pakweg 23%! En zwaar boven mijn ambitieuze van 120. Qua weerstand zit ik van een normale 50 op een krachtige 80. Ik ben overtuigd.

Frank mag ook en zoals verwacht heeft hij nog ruimte voor verbetering. Een score van 140 zou voor hem te verwachten zijn. Hij zit er iets onder. Joris print voor hem ook een mooi trainingsschema uit waar hij de komende weken mee aan de slag mag. Voor mij is het een kwestie van onderhouden. Kan gewoon mee in de routine van het planken ’s ochtends. En zo gaan we tegenwoordig allebei met het trainingsapparaatje aan onze mond aan de slag om onze oefeningen doen. Met het risico dat Frank ook weer beter en sneller wordt en mij weer gaat inhalen. Gelukkig krijg ik daar wel weer wat voor terug. Ik zit niet meer dagelijks in mijn eentje voor lul. Wie goed wil zijn kent geen schaamte.

En ik adem diep in…