Twee jaar geleden stond ik aan de voet van de Eiffeltoren met 40.000 andere vrouwen om 7 km hard te lopen. Vandaag ben ik er weer, samen met loopmaatje Annemieke, om opnieuw de klinkers van de Parijse straten te trotseren. En we hebben maar één voornemen. We gaan genieten! Met volle teugen!
Uiteraard maak je er een weekend van als je zondag een rondje langs de highlights van de franse hoofdstad rent. Parcours verkennen noemen we dat. Zodoende stappen we vrijdagochtend om 7:00 op de Thalys in Rotterdam om 2,5 uur later uit te stappen op Gare du Nord. Met de metro zijn we binnen no time in ons hotel, 2 km van de start en in dezelfde wijk als dat we destijds gelogeerd hebben. Om het simpel te houden. Na het droppen van de koffers en gewapend met camera en de ophaalbewijzen tronen we naar het La Parisienne dorp, aan het eind van Champ de Mars bij, jawel, de Eiffeltoren.
Het is rustig, we zijn vroeg en hebben uitgebreid de tijd om te neuzen bij de verschillende standjes, vaak bemand door oude mannetjes die het rete-interessant vinden om twee ‘jonge’ dames uit Nederland in hun beste engels toe te spreken. We ogen bewondering voor het feit dat we zondag gaan lopen. Ik vertel ze er maar niet bij dat ik al vier marathons op mijn naam heb staan. Onze goodiebag wordt bij ieder standje in elk geval een beetje zwaarder. Een flesje speciaal water met fruitsmaak, een armbandje, een medaille van een santarun uit 2016, en een zakje gedroogd fruit behoort tot de buit. Dan terug naar het hotel, chillen, een hapje eten en lekker slapen, want het was vroeg vanochtend.
Uitgeslapen gaan we de volgende op pad en wandelen ruim 8 km over een deel van de route die we gaan hardlopen, helemaal tot aan de Notre Dame. Dat is ook hard nodig want onderweg sneuvelen de nodige citroentaartjes en croissants in onze maag, om uiteindelijk spontaan in een chocolatierwinkeltje te belanden bij Saint Michel, dat achteraf ook nog eens beroemd blijkt te zijn. Als ik ’s avonds ook nog een bord pasta stapel op een quiche en een chocoladebroodje ben ik blij dat we morgenavond weer naar huis gaan. Parijs is niet goed voor me.
Op D-Day is de wekker meedogenloos als hij ons om 7:30 uit onze bed trekt. Het lijkt wel werk. Gelukkig schijnt de zon. Twee jaar terug eindigde ik als een verzopen kat, daar zullen we vandaag geen last van hebben. Stipt volgens planning wandelen we om 8 uur richting de Eiffeltoren en daarna naar het dorp. Mijn darmen zijn inmiddels ook wakker en schreeuwen om een Dixie. De eerste die we tegenkomen is een eenzame invaliden-Dixie halverwege het park waar ik vrijdag ook dankbaar gebruik van gemaakt heb. Hij was toen al vies, maar blijkbaar kan het nog veel viezer. Nood breekt echter wetten en ik dank god op mijn blote knieën dat ik wat WC papier mee gegraaid heb van het hotel. Toch opgelucht vervolgen we onze weg. We hebben startwave roze, de middelste, waarbij we vanaf 9:30 mogen aanschuiven. Het is pas 9:00 dus we maken wat foto’s voor de Eiffeltoren. Omdat we verder niks te doen hebben schuifelen we toch om 9:10 vast richting startvak, en we zijn niet de enigen.
Er zit weinig beweging in en het is ondertussen al 9:45. Snel rekenen komen we toch een beetje in de knel met onze planning als we om 12:00 moeten uitchecken uit het hotel. Ik krijg door waarom, we staan aan de zijkant en er staan hekken met slechts één kleine doorgang. Even er omheen gaat een stuk sneller en dan lopen we eindelijk door de gecreëerde gang, om opnieuw stil te staan en aan te sluiten op de mini-waves van 7 minuten. Langzaam maar gestaag schuifelen we door, langs de Eiffeltoren en over de brug, totdat wij eindelijk de volgende zijn die 7 minuten aftellen van start mogen. Het is dan inmiddels 10:47. Dat wordt doorlopen!
Na de start rennen we eerst een straat omhoog. Nou ja rennen, het is meer snelwandelen want het komt nog niet echt op gang en er is geen ruimte. Wat wil je ook met 40.000 vrouwen? Voor een snelle tijd moet je dan ook niet La Parisienne rennen. Het is meer een funrun, en dat maken we er ook van. We rennen de hoek om naar de weg langs de rivier op en zien in de verte al de prachtige gouden standbeelden van de Pont Alexandre III waar we straks overheen mogen. Maar eerst draaien we via het Grand Palais de Champs-Élysées op richting Place de la Concorde. Hoe cool is dat, om daar hard te mogen lopen! Het is voor mij dan ook één grote interval training, omdat ik regelmatig stop om een foto te maken, om vervolgens weer sprintend bij Annemieke aan te sluiten. In de verte staart de Arc de Triomph ons protserig aan en de bandjes langs de kant slaan fervent op hun trommels. Tenslotte is het thema dit jaar het Caribisch gebied.
Via de Place de la Concorde rennen we weer terug langs de rivier richting de brug, voor de fantastische aanblik van Les Invalides en het Musee de l’Armee. Ik kan niet anders, ik MOET hier stoppen om een foto te laten maken. Hier zitten ook twee ritsen officiële fotografen en krijgen we wat te drinken. We zijn alweer voorbij de helft. We draaien weer terug en zetten koers terug naar de Eiffeltoren. Ondanks antifan van Frankrijk ben ik hem de laatste jaren toch wel gaan waarderen en vandaag de dag durf ik hem zelfs een vriend te noemen. Tenslotte hebben we nu toch wel samen het een en ander meegemaakt.
Voor zijn neus duiken we de discotunnel in, om dwars door de rook en de vette beats er aan de andere kant weer uit te komen. Is weer eens wat anders dan trommels bij het Churchillplein. Dan de hoek om voor de laatste straat en is 47 minuten later daar alweer de finish. Eigenlijk is het spijtig dat het zo kort is. Misschien toch maar eens serieus nadenken over die marathon in april. Maar dat is voor een andere keer. Voor nu pikken we onze tas met medaille op, en krijgen langs de lijn nog een mooie roze slinger, een flesje water, een roos en een onvervalste pain aux chocolat, die ik gelijk verslind. In Limburg krijg je vlaai, in Parijs pain aux chocolat. Verschil moet er zijn.
Het is inmiddels 11:50 en we moeten nu toch echt rennen naar het hotel. Maar niet nadat we nog even wat foto’s maken met onze medailles en op de achtergrond… …uiteraard de Eiffeltoren! Het is al 12:30 als we eindelijk bij het hotel zijn, maar van de vriendelijke man achter de balie mogen we nog snel even douchen in onze kamer ondanks dat de schoonmaak al is geweest. Soms helpt het om vrouw en blond te zijn. We maken er dankbaar gebruik van, kleden ons om en wandelen daarna terug naar de wijk bij de Eiffeltoren om nog even wat te eten. Een snelle rekensom leert dat we het gehele weekend bij elkaar zo’n 40 km gewandeld en gerend hebben. Dat is bijna een marathon! Ik voel me dan ook ietsje minder schuldig als ik een hamburger met roquefort-cognacsaus (dat kan ook alleen maar in Frankrijk!) bestel en we nog één citroen merengue taartje kopen voor in de trein. Om 17:25 stipt zijn we moe en voldaan weer op weg naar Rotterdam. Volgend jaar staat zeker alweer in de agenda. En het thema van La Parisienne 2018?
New York City!