Trots als een pauw zit ik in de auto. Ik kan het bijna niet geloven, maar de bos bloemen in mijn armen zijn echt. En de grijns op mijn gezicht ook. Die zal nog wel een paar dagen blijven plakken. Ik ben eerste geworden in mijn leeftijdscategorie. ‘De bejaardenclub’ volgens Frank. Het kan me niets schelen. Niemand neemt me dit af.
Als ik ben gefinisht staan we nog even na te praten en wachten we tot iedereen binnen is. Nét op het moment dat we weg willen gaan wordt mijn naam omgeroepen. Ik moet nog heel even blijven voor de prijsuitreiking. Eerst worden de winnaars van de dames en de winnaars van de mannen gehuldigd en op het podium geroepen. Patrick Kwist, mijn grote voorbeeld omdat hij ook op latere leeftijd tot bloei gekomen is en die zo’n beetje alles wint in zijn categorie, heeft ook nu weer gewonnen. Daarna komen de eersten van de verschillende leeftijdscategorieën in beeld, en na het uitdelen van de bloemen mogen we nog met zijn allen op de foto. Und ich bin dabei!
De laatste ronde gaat in. Ik snap dat Frank een hekel aan rondjes heeft, maar zelf heb ik er minder last van. Zeker als het van die korte rondjes zijn. Ik begin wat moe te worden maar omdat ik weet dat het het laatste rondje is, kan ik vanuit een psychologisch oogpunt het nog wel even volhouden. Een beetje van mezelf en een beetje van Metallica. Ik haal nog een dame in, en blijf een tijd achter Rob en een andere jongen hangen. Frank zie ik nu niet meer langs de kant zitten, die zal wel naar de finish zijn. In de verte zie ik Ketura lopen. Als ik onder de boog van onze start loop is het nog 500 meter, en ik kan tempo houden. Na de bocht komt de finish in zicht waar Frank inderdaad met de camera staat. Ik lach ook nog even voor Evert en word afgekondigd. Ik zet gelijk mijn klokje stil. Ik had het inmiddels al verwacht, een PR op de 5. Er zat dus nog ruimte in…
Omdat het een kleinschalig loopje is, is de start redelijk informeel. We starten overigens 500 meter voor de finish, anders halen we de 5 km niet, en lopen dus 3 rondjes en een beetje. Er is geen officiële tijdsregistratie, dus kwestie van een beetje vooraan staan. Er zijn best wat groene shirtjes, al dan niet fysiek. En alhoewel het een trainingsloopje moet zijn weet ik dat ik waarschijnlijk toch wel ga rennen. De temperatuur is aangenaam, niet te warm niet te koud, het is maar 5 km en ik loop met muziek. Frank zoekt een plekje voor de foto’s nu ik in zijn plaats loop, en het pistoolschot geeft het startsein. Iedereen schiet weg en ook ik ga te snel. Omdat ik vooraan gestart ben word ik aardig ingehaald. Ik probeer me niet gek te laten maken, die haal ik straks allemaal wel weer in. Bij de officiële start/finish zoek ik Frank maar zie hem niet. Ik kom hem vlak voor onze startboog wel weer tegen en lach naar het vogeltje. Het eerste rondje is snel voorbij en bij de tweede kom ik in een ritme van tegen de 12 km per uur. Dit gaat lekker!
Als ik aankom bij de inschrijfbalie zitten er al mensen voor het uitdelen van de startnummers. Er is weinig dat ik in eerste instantie kan doen. Ik zoek Frank zijn nummer op, maar deze is al omgezet op mijn naam. Lucky number 40. Mijn leeftijd en een beetje. Gelukkig beginnen de lopers al binnen te druppelen om hun startnummers op te halen en kan ik me nuttig maken. Rond half vijf is het tijd om zelf richting start te gaan. Even lekker een stukje lopen.
Zaterdag is paardrijochtend en het is hoog tijd want ik ben de afgelopen drie zaterdagen afwezig geweest. Ik heb een heerlijk uurtje en stap tevreden af. Nu als de sodemieter naar huis, boodschappen doen, lunchen en dan richting Krimpen. Ik ga in stijl, met mijn nieuwe rode shorts met de draak, het groene RMD shirt, voor de lol mijn groene schoenen en groene sokjes, en om het helemaal af te maken, matching groene haarelastiekjes in mijn vlechten. Aan de outfit zal het niet liggen vandaag.
Eerste in mijn leeftijdscategorie. Dat had ik niet kunnen bedenken toen ik vanochtend opstond!