Met een dikke buik van een copieuze Indiase maaltijd en nog rozig van het warme bubbelbad kijken we naar de Formule I. Daar waar het draait om snelheid, maar ook om strategie, lef, inzicht om de juiste acties op het juiste moment te doen, je voorbereiding, je carrosserie, de weersomstandigheden en uiteraard ook een beetje mazzel. En ik bedenk me dat het niet zo heel veel scheelt met hardlopen, en het lopen van een goede wedstrijd. Al die elementen bepalen of je een PR loopt of niet. En ik denk terug aan de wedstrijd van vandaag.
De Diepe Hel Holterberg valt in de categorie Halve van Egmond, Berenloop en Brussel. Een halve marathon die de nodige uitdagingen biedt. 10,5 km heen en 10,5 km weer, met 2,5 heuvels heen, en 2,5 heuvels weer. 80 hoogtemeters in totaal. Steeds weer op zoek naar een nieuwe uitdaging en in voorbereiding voor Valencia. En als leuk tintje, het is de dertigste editie.
Voor de verandering hoeven we vandaag niet vroeg op. We starten pas om 14:15 dus 12:00 vertrekken is op tijd. Het wordt iets eerder, de pannenkoeken zitten in de maag en we zijn klaar om te vertrekken dus waarom zouden we wachten. En het is toch bijna 160 km rijden. Eigenlijk absurd dat je ruim 300 km gaat autorijden om 21 km hard te lopen. Nou vooruit, en 100 meter. Het zal je hobby maar zijn. De enige twijfel is het eeuwige dilemma ‘wat trek ik aan?’ Driekwart broek, shirt met korte mouwen, maar wel of geen shirt er onder? Doe maar wel dan.
Na een saaie anderhalf uur rijden we het grote terrein achter het station in Holten op. Dat zo’n klein plaatsje zo’n groot terrein heeft. Dat ze überhaupt een station hebben. Voordeel is wel dat als we eenmaal staan, alles lekker dichtbij lopen is. Eerst de startnummers maar ophalen, daarna naar de kleedruimtes. En natuurlijk een toilet opzoeken. Frank is de enige groene vandaag, zelfs ik ben incognito. Op het laatste moment besluit ik om mijn ondershirt toch maar uit te doen. Ik ren mezelf wel warm. Richting het startvak is het wat chaotisch omdat de 5 km lopers in tegengestelde richting binnengekomen zijn en her en der nog rondhangen met hun supporters. Maar dan staan we toch op het juiste moment op de juiste plek, in afwachting van het startschot.
Als dat eindelijk gegeven wordt zie ik vlak voor de matten dat mijn klokje teruggesprongen is naar het beginscherm, dus ik moet even stoppen om hem weer aan te zetten. Dan kan ik officieel van start en de commentator roept dan ook dat ‘ook Saskia gestart is’. Nog even zwaaien naar links naar Anita meisjes Joyce en Nicole als ik enthousiast mijn naam hoor. Daarna? Op weg naar de hel.
Frank en ik lopen samen vandaag. Door de verwachte heuvels wordt het toch niet racen. Desondanks hebben we een lekker tempo, zelfs als blijkt dat we gelijk omhoog gaan. Ik denk op dat moment maar één ding. Dat betekent namelijk dat we straks richting finish heuvel af lopen. Regeren is vooruitzien. Al snel zien we het keerpunt van de 5 km lopers. De eerste heuvel is bedwongen. Ik laat me daarna lekker naar beneden denderen en Frank volgt braaf. Gaat lekker zo.
Het parcours is een beetje tweeledig. We lopen op een grote asfaltweg die wat saai aandoet omdat er langszij eigenlijk niks gebeurt, maar het uitzicht zowel links als rechts van een mooi bos en later een prachtige hei maakt weer een hoop goed. Tegen beter weten in probeer ik reetjes te spotten, maar de enige reetjes die ik zie zijn die van de dames en heren die voor mij lopen. Dan komen we bij het punt waar de diepe hel challenge straks plaatsvindt op de terugweg. Na een zwaar stuk omhoog ploegen mogen we hier straks naar beneden racen tot het diepste punt, en daarna weer in een dubbele klim omhoog. Mijn focus ligt nu echter op de 10,5 km waar het keerpunt ligt. En we zijn gewaarschuwd voor die laatste klim.
Het parcours voert inmiddels langs een open hei en in de verte zien we waar we straks in een bocht lopen, met een lang stuk omhoog. Minder erg dan we daarnet gehad hebben, maar dan nog. Toch is het niet dat wat me een frons op het gezicht brengt. Een prachtige regenboog kleurt de hemel en ik kan het niet laten om er een foto van te maken met Frank op de achtergrond, maar dat betekent ook dat het daar regent. En inderdaad, als we het 10 km punt passeren daalt een koude regenbui op ons neer. Op dat moment heb ik spijt dat ik mijn ondershirt uitgedaan heb. Ik heb het berekoud en voel bijna mijn handen niet meer. Een foto maken van het keerpunt is dan ook een uitdaging, en ik moet gas geven om Frank daarna weer bij te benen, want die hobbelt gewoon lekker door.
Gelukkig duurt de bui niet lang en het feit dat we op de terugweg zijn is altijd een lekkere gedachte. Gestaag rennen we door, ploegend omhoog, vaart makend omlaag. Als we bijna op 15 km zijn roept Frank dat hij een probleem heeft. Tja, if you gotta go, you gotta go. Gelukkig voor hem heb ik nog een verloren stukje wc papier in mijn zak zitten. ‘Vind je het erg als ik dan wel doorloop?’ ‘Nee ga maar’. Dat is mijn cue, want met deze gemiddelden wil ik toch wel proberen om deze hel onder de twee uur te lopen. En toevallig zitten we net op het steilste stuk van het parcours. Naar beneden wel te verstaan.
Het is zo steil, dat mijn benen het bijna niet kunnen bijhouden. Daar ga ik morgen last van krijgen. Iets met spierpijn in de bovenbenen. Maar dat is morgen, en nu is vandaag. Dan komt de laatste lange klim omhoog. De dubbele. Voor de motivatie hebben ze voor deze halve kilometer om de 100 meter bordjes geplaatst. En gek genoeg helpt het, want ze vliegen voorbij en voordat ik het in de gaten heb sta ik al bovenop. ‘Is that all you’ve got?’ schiet er een tikje arrogant door mijn hoofd. En met die gedachte ga ik de laatste 5 km in. Ik kijk nog even om of ik Frank zie, maar geen bekend groen.
Mijn billen protesteren nu hevig en ook mijn rechterkuit laat van zich horen, maar na het laatste kleine heuveltje tot aan het 5 km keerpunt weet ik dat het nu alleen nog maar heuvel afwaarts is. En ik laat me vallen… Ik haal wat bekende gezichten van het begin in, en de man van een stel roept naar zijn partner ‘Kijk, die gaat voor een PR’. Nou niet per sé, maar een sub 2 wil ik toch écht halen. Mijn calculaties geven 1:57 aan, dus ruim marge. Maar ik ben er nog niet.
Als ik het laatste kilometerbordje voorbij ben kijk ik eens op mijn horloge. Ik geloof niet wat ik zie en kijk nog eens goed. Maar het staat er echt. 1:50! Met een PR op 1:55:03 en een tempo van onder de 5 minuut per km heuvelafwaarts zit er misschien toch een nieuw PR in. Ik negeer alle pijn, kou en vermoeidheid en weiger vaart te minderen tot ik over de streep ben. De grote klok geeft net iets onder de 1:55, dus hoe dan ook is het een PR! Het is weer begonnen met regenen en onder de bescherming van de waterpost wacht ik tot ook Frank over de finish komt. Hij heeft ongeveer 2,5 minuut verloren maar is nog steeds ruim onder de 2 uur binnen. Ik geloof dat we wel trots op onszelf mogen zijn.
Ondertussen heeft Max in het hier en nu een geweldige race gereden. Met veel snelheid, lef, strategie, een goede motor, weten hoe je moet rijden bij de start en wat mazzel is hij eerste geworden. Net zoals ik vandaag onverwachts een dik PR gelopen heb, met een definitieve eindtijd van 1:54:03. Dat is exact een minuut sneller dan Eindhoven. Inclusief de pittige heuvels van de Diepe Hel Holterberg.
I went to hell and back, and ran a PR. I must be the devil!
Was een mooie maar zware loop.
En heel mooi beschreven.
Succes met je marathon ik loop hem 9 dec. op Lanzarote.
Jij ook heel veel succes in Lanzarote! Wij lopen tegen die tijd alweer de Bruggenloop.