Vandaag is B-day! De Bruggenloop 2017. Het is de loop die ik het vaakst gelopen heb, die kan ik niet overslaan. Bovendien heb ik snode plannen om proberen de 15 km onder de 1:20 te lopen. Er gaan echter alarmerende berichten over het weer. Er is code Oranje voorspeld en er wordt al gesproken over de hel van ‘17. En dit jaar is de route ook al anders omdat we niet over de Erasmusbrug kunnen en mogen lopen. We gaan over de Willemsbrug. Nu ken ik dat stuk redelijk goed, en ik weet hoe smal het daar is. Nou ja, we zullen het wel zien. We starten sowieso in wave 2, wat redelijk vooraan is.
‘s Ochtends heb ik nog wel een training staan. Er hebben zich 7 mensen aangemeld, maar van 2 weet ik zeker dat ze komen. Er komt iemand speciaal uit Den Haag, dus wat mij betreft gaat het gewoon door. Kan ik gelijk kijken hoe consequent mensen zijn met events en aan- en afmelden. Dus gesp ik mijn trailvest om, en stap op de fiets richting de Kralingse plas. Het is koud en het regent zachtjes, maar er staan uiteindelijk twee enthousiaste dames op me te wachten. De rest heeft het toch laten afweten.
Tijdens de training gaat de regen over in sneeuw, maar de dames geven geen krimp, ook niet als we het rondje rond de plas lopen. Tenminste, zij lopen, ik fiets want ik moet vanmiddag die bruggen nog trotseren. Gevoelsmatig had ik beter mee kunnen lopen. De sneeuw blijft op mijn schoenen liggen en doorweekt mijn voeten waar het gevoel langzaam uit weg trekt, en ook mijn handschoenen blijken alles behalve waterdicht. Als de training klaar is en ik naar huis fiets stop ik noodgedwongen mijn handen om beurten in mijn mond om ze een beetje op te warmen. Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zo koud gehad heb, en volledig verkleumd kom ik thuis. Frank moet me uitkleden want ik heb geen gevoel meer in noch handen of voeten. Dat wordt wat vanmiddag!
Als ik na wat pijnlijke momenten uit de warme douche stap en klappertandend zelf ook weer warm probeer te worden staan Selda en Richard voor de deur. Daar hebben we mee afgesproken om gezamenlijk naar de Bruggenloop te gaan en na afloop blijven ze sushi eten. Maar eerst natuurlijk pannenkoeken! Daarna ga ik laagjes opbouwen terwijl ik met een schuin oog naar de heftige sneeuwstorm buiten kijk. Ik trek mijn oude maar wel dikste lange tight uit de kast, een thermoshirt, een warmhoud shirt, het groene RMD shirt waar het startnummer op prijkt, mijn inmiddels op de verwarming gedroogde handschoenen, mijn oorwarmers en een extra muts. Zo, laat de kou nu maar komen. Als ik met mijn jas half aangetrokken sta komt voor de tweede keer in mijn hardloopcarrière het oh zo gevreesde maar onvermijdelijke bericht binnen. De Bruggenloop is afgelast! En Facebook ontploft…
Ik was er al bang voor, maar had nog hoop dat het niet zou gebeuren omdat er zoveel berichten van de organisatie waren over ‘Hebben jullie er zin in?’ en ‘Alles staat klaar, jullie ook?’ Ja wij staan klaar en hebben er zin in! Maar het is niet anders. Veel mensen hadden al moeite om naar Rotterdam te komen, er zijn wat ongelukken gebeurd en de hulpdiensten zijn elders bezig waardoor de veiligheid niet gegarandeerd kan worden. Één moment ben ik boos. Kut Nederland, 1 sneeuwstorm per jaar en dan uitgerekend vandaag! En tegelijkertijd staat mijn besluit direct vast. Ik ga lopen!
Gelukkig is iedereen het met me eens dat we dan zelf maar het rondje brug gaan doen. We plaatsen een oproep op Facebook en hebben zowaar minstens drie mensen die mee willen. En we zijn niet de enigen want overal ontstaan spontaan groepjes die alsnog een rondje Rotterdam gaan lopen. En ik hou mijn startnummer lekker op, ik doe alleen een extra jas aan.
Om 14:00 staan we met 6 man en vrouw voor de deur van Tropicana en starten ons avontuur richting de Van Brienenoord. Daar treffen we onze laatste man om The Magnificent Seven vol te maken en kan het feest écht beginnen. Ondertussen blijft het lekker sneeuwen en met de wind tegen slaan de vlokken best hard in je gezicht. En eerlijk is eerlijk, wij zijn geoefende lopers en kunnen de omstandigheden handelen, maar 12.000 man over dit dik besneeuwde parcours laten rennen was absoluut onverstandig geweest. Daar waren minstens een paar gebroken ledematen uit gekomen. Ook wij moeten af en toe goed oppassen, de snelheid vertragen en onze passen uitkienen. Maar het lopen gaat verder lekker, ik voel me stoer en kan me nu zonder schuldgevoel verheugen op de sushi van vanavond.
We krijgen als eerste de Van Brienenoord, waar we Michel en Marieke in tegengestelde richting tegenkomen. Op de brug zelf staat het verkeer behoorlijk vast, er zijn rijbanen afgesloten en het is een groot drama. Behalve een vrachtwagen die stiekem toch wel hard door een plas voorbij rijdt. De stukken bevroren sneeuw vliegen in het rond en raken Frank vol. Auw, en nat! Bovenaan maken we natuurlijk een paar foto’s en ook de sneeuwschuiver heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Wat een avontuur!
We krijgen berichten dat Marco met een groep RMD-ers om 15:00 vanaf de McDonalds bij de Kuip een rondje gaat doen. Dat zouden we moeten kunnen halen en het ligt op de route. Eenmaal daar is er echter niemand te bekennen en blijkt dat ze het niet gered hebben. Ze starten vanaf Brainpark, maar daar zijn wij allang voorbij. Het is overigens niet verwonderlijk, terwijl wij door de sneeuw ploegen zien we ellenlange files en auto’s die continue slippen bij het stoplicht, en ook een enkele botsing blijft de mensen niet bespaard. We worden wel veel aangemoedigd door diezelfde mensen. Het lijkt bijna een echte wedstrijd.
Dan komen we bij wat de finish had moeten zijn van de Bruggenloop. Ook hier maken we een foto. Alleen de finishboog staat er nog, de rest is al nagenoeg opgeruimd en/of afgebouwd. Een beetje triest en spijtig is het wel, maar daar waar wij nu toch het beste er van gemaakt hebben en lol hebben, moet het voor de organisatie ook vreselijk zijn. En het was nog wel de dertigste editie.
We blijven niet lang plakken, het is toch best fris en we moeten nog een stukje. Het sneeuwen is danig afgenomen en gaat langzaam over in een klein beetje regen. De sneeuw smelt nu snel en naast de brokken sneeuw die uit de bomen vallen verandert onze ondergrond ook in natte pap. Dit was het enige waar ik niet op zat te wachten, want dat betekent natte schoenen en vooral natte sokken. De zielige bevroren stompjes die op mijn voeten leken vanochtend staan me nog vers in het geheugen. Ik begin nu ook zo langzamerhand mijn benen en billen te voelen. Lopen in de sneeuw lijkt toch een beetje op lopen op het strand en is zwaarder dan gewoon lopen. Mooie training voor de geplande trailloopjes, Egmond en Tromsø, de halve marathon in Noorwegen die we begin januari gaan lopen.
Ik word dan ook toch wel een beetje blij als we Noordereiland met de Koninginnenbrug bereiken, fotomomentje, en daarna de Willemsbrug, nog een fotomomentje. Ons rondje is ongeveer 13,5 km maar ik wil wel de volle 15 km lopen, en alhoewel Frank dat een beetje onzin vindt gaat ook hij onder groepsdruk nog even door tot het einde van de Maasboulevard om het af te maken. Daarna dribbelen we rustig naar huis, en terwijl we om de beurt onder de douche springen gaat Frank zonder morren op mijn verzoek zomaar de oliebollen halen. Soms zit het mee.
Eenmaal gedoucht, weer warm aangekleed en onder het genot van een heerlijke oliebol, de traditionele eerste oliebol van het jaar, bekijken en bespreken we alle berichten op Facebook, kijken we wie wat gedaan heeft en genieten we na van onze eigen Bruggenloop en de hel van 2017. Geen medaille, geen PR, maar wel een oliebol.
Ken je die mop van de Bruggenloop? Die ging dus niet door. Gelukkig mogen we volgende week de Messcherbergloop doen. 15 km trailen. Geen medaille, geen PR, maar misschien wel een stukje vlaai…