Het is weer bijna kerst, en daarmee ook einde van het jaar. De traditie vraagt om dan terug te kijken. En wat is er een hoop gebeurd in 2017. Privé heb ik het roer omgegooid als het over mijn werk gaat. Eerst even lekker bijgekomen, en er achter komen wat ik wilde voor de toekomst. Geen operationeel management meer, maar een overstap naar HR. Geestelijk wel even schakelen. Daar bovenop mijn fysieke transformatie, van 84 kilo naar 63 kilo. Beiden transformaties zorgden voor een revolutie. Een revolutie in mijn kledingkast, waarbij alle maatpakken gedoneerd werden aan het goede doel, en vervangen door strakke jeans en truitjes in maatje 36/38. Maar ook een revolutie bij het hardlopen.
In mei gestart met de opleiding to hardloopinstructeur, om mijn passie over te kunnen brengen op anderen, maar ook om anderen te helpen hun grenzen te verleggen. Als ik een marathon kan lopen, kan iemand anders dat ook! Met 20 kilo minder ging ik steeds harder rennen, gemiddeld 2 km per uur sneller, en verloor ik ook mijn schaamte om saaie zwarte broeken te dragen. In fleurige hardloopkleding brak ik PR na PR, Iiep mijn eerste halve marathon onder de twee uur, Rotterdam beter dan ooit, en belandde zelfs in een geval onverwachts op het podium. Niet slecht voor een oude muts!
We gingen trailen, we liepen wat vaker in het buitenland waaronder my second home town Valencia, we rekenden af met oud zeer op de Afsluitdijk, en ik nam een besluit dat hardlopen boven paardrijden zette in de rangorde. Ik werd Leader of the Pack van de Rotterdam Running Crew! Wat een eer dat ik ‘aangenomen’ werd. Ik kreeg er een hele nieuwe familie bij.
Over familie gesproken. Die werd groter en groter, en groeit nog steeds. Binnen de RMD groep leer ik nog steeds iedere dag nieuwe mensen kennen. Lieve zorgzame mensen met dezelfde grote passie als wij, hardlopen. Maar buiten het hardlopen om is het contact ook heel hartelijk, en heb ik er een aantal vrienden bij gekregen. En dan had ik natuurlijk nog alle leuke uitjes met Anita Active. Zeilen, het weekend op Terschelling met de Berenloop en het paaldansen. Ja, ik kan alleen maar hoogtepunten bedenken in 2017. Ok, één klein dieptepuntje toen mijn nieuwe baan niet bleek te zijn wat ik er van verwachtte, maar dat vergeten we maar snel. Ik ben een gelukkig mens.
‘All I want for Christmas is you!’ Mariah Carey zingt het tot in den treuren. Gelukkig heb ik ‘You’ all, dus in feite heb ik niks meer te wensen. Nou ja, niks? Vooruit, ik geef toe dat ik een paar nieuwe hardloopschoenen nodig heb en ook mijn oordopjes houden het niet langer dan een uur meer uit omdat ze aftakelen. En als ik in 2018 blessurevrij kan blijven lopen word ik daar ook wel blij van. En dan misschien toch ook die PR op de marathon. Oh, en als ik zo brutaal mag zijn, dan nog één dingetje toevoegen? Iets heel kleins. Echt iets heel kleins. Gewoon, omdat het kan. En om een beetje te plagen.
Mag ik in 2018 ook 1 seconde sneller zijn dan Frank?
Merry Christmas and a happy running 2018 everyone!