De perfecte hardloopselfie

Met verrukking en soms ook enige jaloezie kijk ik naar de prachtige hardloopselfies van mijn medehardloopvriendjes en vriendinnetjes. Een prachtig hardloopsilhouet tegen de achtergrond van een ondergaande zon, een verbluffende sprong in het midden van een volle maan, vliegend over de Chinese muur of met wapperende gouden lokken rennend naast een eenhoorn. Ik kom niet verder dan een sprongetje op de Maasboulevard met op de achtergrond nog nét het achtersteven van een Rijnaak.

Mijn eerste pogingen om artistieke hardloopselfies te maken eindigden steevast in een 5 km rondje van drie uur waarbij ik afgekoeld 148 mislukte foto’s stond te wissen, om uiteindelijk een selfie te maken van mijn gezicht met ergens op de achtergrond een onherkenbare verdwaalde pijler van de Erasmusbrug. Maar ja, ik heb een marathon gelopen, dus een fatsoenlijke foto maken tijdens het hardlopen moet ik toch ook kunnen?

Begin 2018, nieuw jaar, nieuwe ronde nieuwe kansen, dus mijn enige goede voornemen van dit jaar is om te oefenen en mezelf nu ook maar eens in die ondergaande zon bij de Kralingse Plas te deponeren. Of de Maasboulevard voor mijn part, maar ergens in 365 dagen moet het me toch lukken om iets moois te produceren. Mijn eerste poging is nog voorzichtig. Op de kop van het Noordereiland ga ik op een trapje aan de kade zitten, positioneer mijn telefoon en terwijl hij 10 seconden aftelt kijk ik peinzend over het water. Hoe artistiek wil je het hebben? Maar ja, het zijn hardloopselfies, en zitten getuigt niet echt van beweging.

Poging twee is al wat geavanceerder. De telefoon tussen een paar stenen van de dijk geklemd, ren ik over de Maasboulevard met op de achtergrond een riviercruiseboot. Ik heb er maar 7 keer voor nodig, mede dankzij de ‘burst’ functie van de I-Phone, waarbij hij 10 foto’s achter elkaar maakt. Heb je wat marge in het voorbij rennen zodat je het juiste moment er uit kan pikken. Zo maak ik twee weken later een soortgelijke foto tegen een opkomende zon in. Ik heb mazzel, ergens tussen de eerste 10 foto’s zit er gelijk al één waarin ik precies ongeveer in de zon loop. Soms zit het mee.

Weer een week later bedenk ik me dat het misschien leuk zou zijn als ik zou springen op diezelfde Maasboulevard. Een bankje kan dienst doen als verhoging, want de telefoon op de grond leggen werkt niet. En ja, dat heb ik geprobeerd. Het vinden van iets dat de telefoon in de juiste positie houdt is een grotere uitdaging. Respectievelijk de houder van de telefoon in diverse posities, een handschoen, een steen, een stukje hout en een oud patatbakje mogen niet baten. Uiteindelijk lukt het met mijn oorwarmer. Nou ja, na de derde keer dan, want de eerste twee keer zie ik de telefoon alsnog wegzakken terwijl ik verwoed aan het springen ben. Helaas staat mijn hoofd er niet op. Ik probeer het nog een keer, maar ben te vroeg. Of te laat, het is maar hoe je het bekijkt. Ik zie een prachtige foto van mijn bovenlijf die op het punt staat om de telefoon weer op te pakken om het resultaat te bekijken. Na 16 pogingen geef ik het op. Fuck it, ik heb het koud en een foto terwijl ik gehurkt zit is toch ook leuk genoeg. Soms zit het tegen.

Vandaag besluit ik dat het maar moet gaan gebeuren. Ik loop 12 km vanaf het huis van mijn schoonvader naar huis, in de vrieskou maar met een prachtig zonnetje en langs de Rotte. Aan de omgeving en de omstandigheden zal het niet liggen! Mijn eerste doel is de brug over de Rotte. Bovenaan de brug zet ik mijn telefoon neer, stel de delaytijd in op 10 seconden en terwijl ik in mijn hoofd mee aftel ren ik de brug af en weer op. In opperste concentratie probeer ik het juiste moment te vinden, til mijn benen goed op en kijk naar camera. Ik ben zo geconcentreerd dat ik vergeet te lachen, niet in de gaten heb dat ik tegen de zon in loop en dus als een donkere vlek afgebeeld word, en al helemaal niet zie dat er een horde dames op leeftijd al Nordic Walkend met twee aan twee over de brug lopen en in mijn beeld zitten. Gelukkig zit er nog wel iets acceptabels tussen, licht ik de foto thuis wel een beetje op en neem ik die stretchende hardloper op de achtergrond maar voor lief.

 

Een prachtige boom aan de oever is mijn volgende doelwit. Op een hekje kan ik mijn telefoon op precies de goede hoogte plaatsen en hij blijft nog staan ook. Nu kwestie van er op het juiste moment langs rennen. Dat lukt niet helemaal, want naar mijn smaak sta ik iedere keer iets te dicht bij de boom, of vaker nog, er gewoon voorbij. Dat wil zeggen, uit beeld. Maar ik heb ook geen zin om het nog uren te proberen, tenslotte is het nog steeds een hardlooprondje en geen fotoshoot.

Nummer drie maak ik het mezelf makkelijk. Ik zie een aantal eenden op een vlonder zitten, zonnetje er achter, dus dit wordt gewoon een ouderwetse selfie terwijl ik stilsta. En terwijl ik stop en mijn telefoon instel bedenken de eenden dat ze niks moeten hebben van dat vreemde mens, met als resultaat dat tegen de tijd dat ik de foto daadwerkelijk maak, de eenden het water ingesprongen zijn en wegzwemmen. Slechts één eend biedt dapper weerstand en staat nog op het vlonder.

De volgende brug proberen we ook uit. De telefoon op de grond terwijl ik de brug af kom lopen lukt aardig, maar de foto op afstand van de hele brug terwijl ik gewoon peinzend stil tegen de reling aan sta is vele malen mooier. Dat vinden ook een paar andere hardlopers die voorbij komen rennen en me toeroepen: ‘Mooi hé?’. Alle overige voorbijgangers staren me alleen maar heel raar aan als ze me voor de zesde keer over hetzelfde stukje zien rennen.

Bij de molen ben ik snel klaar. De voorbijrijdende vuilniswagen toetert naar me, en ik weet wel waarom. Opnieuw een boom aan de oever, dit keer opgeleukt door vogels, eenden en een zwaan. Prachtig decor, dus de telefoon gaat op de grond. Jammer, ik zie een mooie boom met een vaag bovenkantje van een zwanenkop. En dan ook alleen maar omdat ik weet dat het een zwaan is. Een verhoging is niet voor handen, dus dan maar wat dichterbij. Ik ga voor de boom staan en spring, daarbij alle vogels, eenden én zwaan wegjagend. Op de foto sta ik, terwijl ik met een zuur gezicht terugloop naar mijn telefoon. Vier pogingen later heb ik door dat ik misschien niet vóór de boom moet springen, maar er naast met de blauwe lucht als achtergrond voor het contrast. Mijn klokje begint ondertussen weer zenuwachtig te piepen. ‘Wat ben je toch allemaal aan het doen? Lopen met die luie reet van je, je staat alleen maar stil!’, roept hij geïrriteerd. Ik kan hem geen ongelijk geven, ik ben meer met foto’s maken bezig dan met hardlopen. Ach, ik zie het maar als interval, soort van…

Bij het sluisje twee nieuwe mogelijkheden. De eerste optie gaat niet helemaal zoals ik in mijn hoofd heb omdat als ik naar het bruggetje loop, ik dan pas merk dat er een hek staat waar ik niet doorheen mag. Ernaast staan betekent dat ik wegval in het riet. Optie twee dan maar, hardlopend uit het sluisje komend. Ook daar loop ik tegen het fenomeen ‘net-uit-beeld’ aan. Ik snap er niks van, ik tel toch goed mee en zorg dat ik in positie ben als het lampje van mijn telefoon knippert? Het duurt ‘slechts’ zes pogingen voordat ik een patroon ontdek en het me begint te dagen. Het knipperende lampje betekent de laatste seconden van het aftellen, pas daarná maakt hij de foto. Ja, dán ben ik al uit beeld ja! Maar nu ik de truc weet gaat het beter en ben ik tevreden. Alleen nog even zorgen dat ik in de zon loop. En dichterbij. En mijn benen goed optil. En lach. Hard werken, zo’n selfie maken…

Opnieuw een molen, een dijkje en een mooie oever. Opnieuw een springfoto. En het is waar. Oefening baart kunst. Het aantal pogingen is aanzienlijk minder. Als ik tenminste leer om fatsoenlijk te springen, met rechte armen en benen. En misschien had ik mijn andere handschoen ook uit moeten doen. Volgende keer mijn haar losgooien? Een stuk dichterbij kan ik gebruik maken van de dijk om toch hardlopend met de molen op de foto te kunnen. Moet ik mijn telefoon wel aan de rand zetten, anders focust hij op het gras in plaats van op mij. Dat zie ik pas als ik alweer thuis ben, maar gelukkig vind ik ter plekke dat ik te ver weg ben dus corrigeer ik dat om andere redenen. En dan heb ik hem! Die fatsoenlijke artistieke hardloopselfie! Ik ben zichtbaar, in de zon, molen op de achtergrond en ik zweef. Ik zweef! Nu nog lachen en mijn haar los, maar daar zullen we vandaag verder niet over zeuren.

Ik ben er zo langzamerhand helemaal klaar mee. Ik zit op 6 km, dat is pas op de helft. En hoe fijn dat zonnetje ook, ik begin nu wel een beetje af te koelen, een wc zou prettig zijn en ik heb honger gekregen van al dat springen en heen en weer rennen. De laatste 6 km ren ik dan ook aan één stuk door naar huis en negeer de andere mooie plekjes die ik onderweg nog tegenkom. Thuis ben ik nog een uurtje bezig met uitzoeken en waar nodig bewerken van alle foto’s. Ik heb vandaag een hoop geleerd over de camera van mijn telefoon. Maar vooral ook over het maken van hardloopselfies. Ze noemen het een hardloopselfie, maar het heeft helemaal niks met hardlopen te maken!

Vloggen tijdens het hardlopen. Zou dat wat zijn?

 

P.s. De ‘gelukte’ foto’s van deze sessie zijn te zien op mijn Instagramaccount @snbogaard, of op mijn Facebookpagina ‘Op weg naar de marathon’.