Terwijl ik rustig mijn ontbijt eet en mijn net gelakte nagels laat drogen browse ik door Facebook. Het draait nog om maar één ding. De krant met de marathonspecial ligt uitgelezen op tafel. Morgenochtend mijn laatste trainingsrondje en daarna met twee vriendinnen naar de Expo om onze startnummers op te halen. Straks nog één keer naar de masseuse om de onwillige bilspier nog even los te maken en op zoek te gaan naar Carboloaders voor Frank. En dan is het wachten tot het zondag wordt.
Terwijl ik alles de revue laat passeren en aan zondag denk krijg ik ineens koudwatervrees. De schrik slaat me om het hart en mijn ademhaling versnelt. Volledig irrationeel voel ik spanning en zenuwen door mijn hele lijf trekken. Irrationeel omdat ik de afstand reeds vijf keer gelopen heb. De ene keer wat makkelijker dan de andere, maar elke keer met plezier en zonder noemenswaardige problemen. Die finish heb ik altijd gehaald en er hangt niks van af. Ik heb geen druk behalve dan de druk die ik mezelf opleg. En daar zit precies de angel.
Tot nu toe waren er nul verwachtingen voor het lopen van de marathon. Uitlopen was het doel, alles beter dan dat was meegenomen. Ik was dat mollige oude wijf dat nét 10 km per uur haalde op een wedstrijd, die met mazzel onder de vijf uur bleef tijdens de marathon en achter in het deelnemersveld bungelde bij iedere race. Behalve bij de Ladiesrun, daar deden zoveel nieuwkomers mee dat ik met mijn 10 km in het uur een beetje midden voor eindigde.
En toen begon ik af te vallen, een opleiding te doen, anders te trainen en liep ik ineens een halve marathon onder de twee uur. Ik brak PR na PR, liep zomaar een heleboel stoere mannen er uit tijdens de marathon van 2017 met een tijd van 4:17 en draaide de rollen om door bij de finish op Frank te wachten in plaats van hij op mij. Kortere afstanden werden gelopen op 11 km per uur, 11,5 km per uur en zelfs 12 km per uur. Met het hoogtepunt van een 5 km wedstrijd waar ik zomaar 12,5 km per uur liep en op het podium belandde. Vol ongeloof bij mezelf maar alom geprezen door de hardloopcommunity lijkt er geen eind te komen aan hoeveel sneller ik kan lopen. En ik begon er in te geloven.
De marathon op 10 km per uur moet makkelijk haalbaar zijn. ‘Makkelijk’ achteloos uitgesproken. Meerdere geluiden die roepen dat ik ook onder de vier uur zou kunnen lopen. In sommige gevallen ook hier het achteloos ‘makkelijk’ aan toegevoegd. Voorzichtig als ik ben heb ik zelf mijn doel op 4:15 gezet. Mensen lachen er om, maar ik ken mezelf. Op de CPC loop ik dan ineens onder de 1:50. Hoezo niet onder de vier uur? ‘Maar een hele is geen halve’, probeer ik nog voorzichtig tegen te sputteren.
En dan komt mijn onzekere ik naar boven drijven. Stel dat ik het helemaal niet haal? Wat als ik pijn krijg, moe word, last van de warmte en een voor mijn doen teleurstellende 5:12 neerzet? Wat als ik niet aan al die hoge verwachtingen kan voldoen? Iedereen teleurstel? Frank teleurstel? Mezelf teleurstel? Want ja, ik verwacht ook een en ander van mezelf. Misschien stiekem nog wel het meeste van allemaal. Omdat ik weet dat ik het kan. En omdat ik het kan moet ik het ook doen. Want als ik het niet doe dan houdt niemand van me en word ik afgewezen. Mijn diepste angst, mijn grootste trauma, mijn spoken en demonen, mijn ergste confrontatie met mezelf, het zit allemaal samengevoegd in dat ene zinnetje. ‘Niemand houdt van mij als ik niet…’ Vul zelf maar in. In dit geval ‘de marathon niet in vier uur en vijftien minuten loop’. Want dat heb ik mezelf voorgenomen, dat heb ik gecommuniceerd. En dan ben ik nog lief voor mezelf geweest met dat kwartier marge.
Maar het is tijd om af te rekenen met dat stomme trauma. Strijdlustig denk ik bij mezelf, ‘Nou en? Wat als ik hem niet uitloop, of er zes uur over doe? Gaat er dan iemand dood?’ Het antwoord is natuurlijk nee. Want het maakt inderdaad niet uit hoe snel ik loop of zelfs maar óf ik hem uitloop. Niemand zal minder van mij vinden, minder van mij houden of anders over me denken als dat gebeurt. Ze zullen het hoogstens jammer voor me vinden dat het niet gelukt is, me een hart onder de riem steken, me troosten en zeggen: ’Joh, volgende keer beter!’ Want het zit allemaal in mijn eigen hoofd. Op de radio klinkt Gloria Gaynor met mijn lijflied, ‘I will survive’. Ik ontspan, haal weer opgelucht adem, voel mijn hartslag tot rust komen en heb nog maar één gedachte in mijn hoofd…
‘Zondag ga ik gewoon lekker lopen!’
Zelf opgelegde druk….zo herkenbaar. Mooi geschreven weer!
Het voordeel met zelfopgelegde druk is dat we het zelf ook weer weg kunnen halen.
Prachtig geschreven, het zou mijn verhaal kunnen zijn. Hier de zelfde hersenspinsels. Heel veel plezier. We kunnen het en jij zeker want je hebt het al gedaan.
En jij kan het ook! Have fun zondag.
Heerlijk weer om je stukje te lezen. Zit zelf nu in een hardlopers dip denk ik normaal een zeer blij en enthousiast ei maar nu totaal geen zin in hardlopen(terwijl ik mezelf nooit druk opleg want loop niet voor een tijd maar voor gezelligheid en mensen oppeppen die er doorheen zitten). Ga straks toch nog maar even de laatste 5 km lopen en dan maar hopen dat als ik zondag in de greenroom ben of startvak sta dat ik het wel weer leuk vind. Tot zondag
Zondag gewoon proberen te genieten van de sfeer en de mensen en de gezelligheid. En daarna desnoods even rust nemen. En ander geef je maar een gil, gaan we gewoon een keer gezellig samen lopen!
Ik blijf ook wel van je houden als het niet zo erg lukt hoor!!!
❤️