En dan is zomaar ineens al het marathongeweld weer voorbij. De stilte na de storm. De gekte is vertrokken en in alle rust kijk ik naar de ravage die achtergebleven is. Achteloos neergesmeten bezweette hardloopkleding. Verfrommelde startnummers naast de welverdiende medaille. Een T-Shirt over de bank, een trainingsbroek naast de stoel, een vest er over. Lege glazen op de tafel en een half opgegeten banaan naast een stapeltje mandarijnenschillen. De krant van zaterdag uitgespreid en daarna weer haastig bij elkaar geraapt op het dressoir. Een half leeg zakje drop en een schaaltje waar nog nét drie stukjes chocola op liggen. Twee tassen en een rugzak in de hoek.
Ik twijfel wat ik eerst zal doen. Frank is al aan het werk en ik hoef pas om 12:15 bij de masseuse te zijn om mijn geteisterde lichaam een klein beetje tegemoet te komen. De spierpijn valt nog mee, waarschijnlijk heb ik er morgen meer last van, maar stijf ben ik zeker. Mijn rechterbeen heeft me helemaal een ultimatum gesteld. Nu eerst een week rust voordat ik weer mag lopen, anders weigert hij permanent dienst. Ik heb geen idee hoe het met mijn teennagels gesteld is en eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. De voordelen van nagellak.
Het rumoer op Social Media zal nog wel een paar dagen aanhouden voordat het af begint te zwakken. Meestal duurt dat een week, maar uiteindelijk verstomt ook daar het geraas van de wind. Net zo goed dat ik zelf ook aan het einde van de week maar weer eens ga kijken wat er zoal aan loopjes te plannen valt.
Ik besluit om eerst maar te ontbijten, dan ga ik daarna wel opruimen. Het tijdperk van croissantjes, pannenkoeken, boterhammen met hagelslag en chocoladekoekjes is voorlopig weer even voorbij. Terug naar een regime van lichtgewicht crackers met rauwe ham, magere melk, fruit en gezonde avondmaaltijden. Alleen de boterham met pindakaas mag blijven, zolang het er maar één per dag is. Een zoenoffer voor de weegschaal die met lede ogen toegezien heeft hoe ik de marathon misbruikt heb om toe te geven aan al mijn slechte eetgewoontes.
Na het ontbijt en twee uurtjes hard werk ziet het huis er weer enigszins acceptabel uit. In elk geval wijst slechts de grote medaille op tafel alleen nog op de marathonstorm. Dat en het gevoel in mijn lichaam, maar na de massage zal ook dat snel vervagen. Daarna alleen nog even de foto’s bij elkaar zoeken en gaan we weer over tot de orde van de dag.
De marathonstorm. Lang van tevoren aangekondigd, goed voorbereid, de storm triomfantelijk doorstaan en nu midden in de stilte erna. Voorlopig even rust. Rust en stilte. Stilte in huis. Stilte op Social Media. Stilte in mijn hoofd. Alhoewel…
…hoor ik het daar in Berlijn niet donderen?