Na een aantal maanden voorpret, lees iedereen helemaal suf gestalkt op Social Media, is het vandaag eindelijk zover. We gaan de Ladiesrun in Rotterdam rennen met een groep van maar liefst 50(!) #anitameisjes! 25 dames die sowieso al als Anitameisje bestempeld zijn en 25 dames die hun deelname in het team gewonnen hebben. We lopen de 10 km in een fonkelnieuwe neongele Anita Air-Control Deltapad met een herkenbaar shirt en bijpassende fonkelnieuwe neongele Anitasokjes. We will shine and sparkle! Neongeel. Geen roze dus. Zou ik deze keer de dans zomaar ontspringen? Lees en huiver.
Deborah heeft beloofd om een vriendin door de 5 km heen te loodsen. Die loopt dus dubbel. Daar zijn drie andere ‘Anita’s’ bij aangehaakt. Ik niet, ik wil knallen op de 10 km. En dan komt Linda. Die wil wel maar durft ook niet. Totdat ze het toverwoord roept op Facebook. Ze noemt ons ‘Pussy’s’. Ik? Een Pussy? No way José! Drie minuten later heb ik me ook ingeschreven voor de 5 km, alsmede Linda. Dresscode? Rozer dan roze! Doelstelling? Zo veel mogelijk opvallen! We gaan het meemaken.
En zo gaat het roze hardloopsetje te weten BH, ondergoed en sokjes aan, de roze haarelastiekjes in, een roze zonnebril op, een roze slinger om, roze glitterlak op de nagels en vliegen de foto’s van een roze cowboyhoed, confettiekannonen, waterpistolen en het speciaal bestelde shirt met roze opdruk over de Whatsappgroep. Een feestje binnen het feestje.
Frank heeft ingeschreven voor de RMD trailclinic en ik heb hem gesommeerd, uuuuh ik bedoel natuurlijk liefjes gevraagd, of hij toch pannenkoeken wil bakken. Daar heb ik een half uurtje eerder opstaan dan wel voor over. Frank gaat om 8:30 weg en Deborah komt om 9:00 naar mij toe zodat we samen op de scooter naar het Zuiderpark kunnen. We zijn lekker vroeg en hebben rustig de tijd om ons startnummer voor de 5 km op te halen, onze tas af te gooien, fotootjes te maken, te plassen, en een rondje over het terrein te lopen alvorens we naar de Anita tent gaan. Daar krijg ik een ‘kadootje’. Ik mag de Performance Outer Top testen, maar daar op een ander moment meer over. Langzaam aan beginnen de Anita dames binnen te druppelen tot in elk geval de uiteindelijk zes musketiers die ook de 5 km lopen compleet zijn. We tuigen onszelf op en dan is het time to dance. De klok tikt 11:30.
We starten redelijk achteraan en lijken wel een stel uitbundige honden. Het water uit de pistolen is al bijna op nog voordat we gestart zijn en we trekken behoorlijk de aandacht. Exact wat de bedoeling is. De hoed en de zonnebril blijven niet makkelijk zitten tijdens het rennen maar we hoeven ook niet hard dus ik kan hem ook zo nu en dan vasthouden als het moet. Het is erg druk op het relatief smalle parcours. Gelukkig gaan we niet voor tijd. Warm is het ook en de hoed gaat dan ook af en toe even af. Om hem snel weer op te zetten als we langs de fotograaf lopen die ons gevonden heeft. Ik zie hem meerdere keren zijn camera op ons richten, op zijn fiets springen en snel doorrijden om vervolgens positie te nemen voor een nieuwe fotosessie.
Tja, wat wil je dan ook met zo’n groep springende, zingende en dansende meiden in vol ornaat? Onze drillmaster schreeuwt ons regelmatig toe: ‘Move your body!’ waarop we braaf antwoorden: ‘Not your boobs’. Je kan gewoon niet om ons heen. Tot aan het irritante toe, maar het merendeel kan er wel om lachen en is zelfs blij met de straaltjes die uit de waterpistolen komen. De kilometers vliegen voorbij en voor we het weten zijn we al bijna bij de finish. We krijgen nog gauw een Anitavlag in handen gedrukt en met veel gejuich gaan we gezamenlijk over de finish. Mission one accomplished!
Terug bij de Anitatent zijn inmiddels alle dames gearriveerd. We kleden ons om in outfit nummer twee van de dag, eten wat, rusten wat en poseren voornamelijk heel veel voor onze huisfotografe Janneke Poort. Als we in positie staan om naar de start te gaan hoor ik ineens mijn naam. Als ik me omdraai zie ik door het hek vriendinnen Christa en Anita over de finish van de 7,5 km komen. Ik babbel even met ze maar moet gedag zeggen want de groep gaat weg. Ik hobbel er gauw achteraan. We maken een groepsfoto en dan mogen we naar de start. Een hele speciale start want niet alleen mogen we helemaal vooraan starten, onze eigen Marjon geeft het startschot!
De warming up is op zich al een feestje. Een lang lint van Anitameisjes flankeert het voorste vak en het danst en springt dat het een lust is. Ik hou me een beetje gedeisd anders ben ik al moe voordat ik moet beginnen. Toch kan ik me niet helemaal van het enthousiasme onttrekken. Opnieuw hoor ik mijn naam en Rob Lagendijk van de RMD zwaait van achter het hek. Dan gaat de groene vlag omhoog en mag Marjon aan de bak. We zwaaien nog één keer naar haar, ik zet mijn muziek en mijn klokje aan en als de knal klinkt gaan we op weg. Mission two!
Het is nu ieder voor zich en ik zet er een behoorlijk tempo in. Te snel zoals gewoonlijk dus de kunst is om dit snel te temperen naar een rustiger tempo. Tenslotte is het best warm. Dat lukt na iets meer dan een kilometer. Het nadeel van helemaal vooraan starten is echter dat je alleen maar ingehaald wordt. Psychologisch gezien niet fijn. Ik probeer me er maar een beetje voor af te sluiten en concentreer me op het lopen. De eerste kilometers gaan goed maar tegen de tijd dat ik op km vier kom weet ik twee dingen zeker. Het is bloedheet en mijn hartslag is sky high. Bij de drankpost probeer ik dan ook serieus om iets rustiger te lopen. Een PR zit er toch niet in en ik merk dat ik de laatste tijd een beetje lui geweest ben. Bovendien heb ik het slechte excuus dat ik het idee heb dat ik met het lopen van de 5 km mijn coretemperatuur al omhoog gebracht heb en niet voldoende afgekoeld ben in de pauze.
Ondanks alles loop ik stug door en lach vooral breed naar iedere fotograaf die ik tegenkom. Niet alleen Rob maar ook Henk en Michel Kip staan langs de kant en ik profiteer van het feit dat Michel er is om zijn eigen meisje te fotograferen. Marieke is me bij de eerste drankpost al voorbij gerend en die zie ik ook niet meer terug. Toch valt het me wel mee, ik had verwacht dat ik veel meer ingehaald zou worden. Blijkbaar hebben meer dames last van de warmte.
Ik ga de tweede ronde in en begin het wat zwaarder te krijgen. Ik concentreer me op mijn muziek en probeer in het snelle ritme mee te blijven stappen tot aan de tweede drankpost. Die duurt stiekem toch iets langer dan ik dacht, het voordeel is wel dat ik dan inmiddels al op 7 km zit en er dus nog maar drie hoef. Het tweede rondje is iets groter dan het eerste maar voor het laatste stuk pakt hij toch weer het oorspronkelijk parcours op. Daar is de 9 km en de Anita cheerzone! Ik ren al juichend door een dik gordijn van confetti. Wat is dit enorm leuk! Vlak voor mij dreigt Shiva, die mij een stukje terug inhaalde, te gaan wandelen. Als ik bij haar ben roep ik: ‘Kom op, nog 1 km!’. En samen rennen we de laatste kilometer.
De laatste oh zo zware kilometer. Halverwege diezelfde kilometer hangt mijn tong op de grond maar ik wil niet opgeven. Even schiet er door mij heen: ‘Potverdorie, zeg ik tegen Shiva dat ze door moet lopen en zelf zit ik hier een potje in te storten.’ Dus ik ren door. Ik ren door omdat Shiva doorrent. En Shiva rent door omdat ik doorren. En zo rennen we samen door, tot over de finish. De finish, waar ik eindelijk alsnog mag instorten. Wat ik dan ook met veel genoegen doe. Mission two accomplished! Geen PR maar zoals gezegd had ik dat ook niet verwacht. Desalniettemin een meer dan waardig resultaat. 51:37.
Als ik weer enigszins als een normaal mens kan functioneren loop ik naar de uitgang om mijn tweede medaille van de dag op te halen. Die kan ik ook weer van mijn lijstje afstrepen, twee afstanden op één event. Leuk om te doen, maar niet als je op één van de afstanden wil knallen. Ik ga nog even langs de finish staan om andere Anita dames op de foto te zetten. Als Deborah ook binnen is gaan we op zoek naar Linda. We lopen bijna een kilometer terug als ze aan komt rennen. We haken aan en trekken haar ook nog even door de laatste kilometer heen. Wat is het toch een kanjer!
Iedereen is nu binnen en er is nog nét genoeg tijd voor een extra groepsfoto alvorens we naar de prijsuitreiking moeten hollen. Naast al het opzien dat we gebaard hebben als Anitameisjes vandaag hebben we ook nog twee dames op het podium, en dan ook nog nummer één en twee. Trotser kunnen we niet zijn. Onze eigen Sabine mag de prijzen uitreiken. Dan loopt de dag langzaam op zijn einde en nadat Deborah me nog op een broodje kaassouflé trakteert en we nog een paar foto’s maken, want die hadden we nog niet genoeg, gaan we zo zoetjes aan naar huis.
Vol van alle indrukken. Vol van een overdosis fun. Vol van trots als blijkt dat ik 8ste in mijn categorie geworden ben en 53ste overall. Vol van warmte van mijn verbrande kop, en mijn schouders voel ik toch ook wel een beetje. Maar vooral vol van liefde en vriendschap voor deze geweldige leuke groep meiden. Het was een dag vol met Anita geweld en niemand kon om ons heen.
En het bleef nog lang onrustig…