Vroeger leefden we in een land waarin mensen hard werkten en niet zeurden. ‘Hard voor weinig, maar nooit chagrijnig’ was het motto. Tegenwoordig is werkgeluk een hot item op de HR agenda. Maar slaan we daar niet een beetje in door? Je kan het je afvragen. Ik had de mazzel dat ik afgelopen dinsdag bij het HR event: The Employee Journey, mocht zijn. Een dag met inspirerende sprekers en interessante workshops. Ynzo van Zanten gaf acte de présence om de dag te openen. Na een korte samenvatting van het ontstaan van Tony Chocolonely vertelde hij over de vrijheid van de medewerkers van Tony. Vrijheid om bijvoorbeeld zelf te bepalen hoeveel vakantiedagen je op kon nemen. Niet de eerste keer dat ik dat hoor. Ook vertelde hij hoe intensief het onboarding proces is, hoeveel fun ze hebben met elkaar en hoe bevlogen iedereen is. Niet verwonderlijk, wie wil er nou niet bij een chocoladeproducent werken die ook nog eens een positieve bijdrage aan de maatschappij heeft?
Toch snijdt zijn verhaal wel hout in mijn ogen. Ik geloof zelf ook heilig dat een gelukkige medewerker beter presteert. Als je lol hebt in wat je doet geeft het je energie in plaats van dat het je energie kost. Dat is ook beter voor de gezondheid en het algemene gevoel van welbehagen. Bovendien doe je het ook met meer aandacht en zal daardoor het resultaat beter zijn. Met het risico dat je te veel met je werk bezig bent, maar aan de andere kant zal het minder als werk voelen. Passie noemen we dat. En natuurlijk is het soms ook even niet leuk, maar dat geeft dan niet.
De workshops op de dag variëren van interessant naar soms iets meer een verkooppraatje voor een mooi product of instrument dat ingezet kan worden. Toch is de trend duidelijk. De focus ligt op het welzijn van de medewerker en daar zullen de werkgevers voor aan de bak moeten. En dat begint al tijdens het Recruitment proces, consolideert zich tijdens de Onboarding, is een permanente factor zolang de medewerker bij het bedrijf is, en loopt zelfs door nadat de medewerker weg is. HR is daar een drijvende factor in want die vertegenwoordigen de Human in Human Resources. Of zouden dat in elk geval moeten doen, want uit eigen ervaring weet ik dat er bij de meeste bedrijven nog een hele lange weg te gaan is. Waarbij Ynzo ook nog terecht opmerkte dat Resources doet denken aan een middel dat je inzet, net zo goed als een grondstof om iets te produceren. Hij noemt zichzelf dan ook directeur People & Culture.
Het werkgeluk is iets dat steeds meer bij de nieuwe generatie voorop staat. Meer dan een hoog salaris of een dikke auto. Werkgeluk bestaat ook uit een hoop factoren waar de werkgever of de HR afdeling niet altijd even makkelijk invloed op kan uitoefenen. Natuurlijk kan je flexibel zijn in het arbeidsvoorwaarden pakket dat je biedt, zorgen voor een prettige en open sfeer, werken aan de juiste cultuur of afscheid nemen van die manager waarmee niemand door één deur kan, maar geluk blijft iets heel persoonlijks. Als iemand niet lekker in zijn vel zit kan je alleen de omstandigheden proberen te verbeteren maar niet het gevoel van iemand. En soms kan je je jezelf ook afvragen wat er mis is met ‘werken doe je niet voor je plezier maar voor je onderhoud.’ De eindspreker van de dag, Menno de Bree, illustreert dit feilloos op een zeer humoristische manier door te zeggen dat geluk niet bestaat en mensen voorbestemd zijn om ongelukkig te zijn. Dus HR, begin er maar niet aan want het heeft toch geen zin.
Maar wie heeft er nu gelijk? Onze voorouders voor wie werk gewoon een manier was om in je levensonderhoud te voorzien en waarbij je verder niet moest zeuren? Of de nieuwe generatie voor wie werk onderdeel uit maakt van hun identiteit, hun bijdrage aan de wereld en in grote mate bepaalt of ze gelukkig zijn? Zeg het maar.
Employee Happiness, hype of fact of life?