Ik heb geen kinderen. Dat vind ik af en toe best jammer. De onvoorwaardelijke liefde van je kind zal ik nooit ervaren. En als ik straks oud ben en Frank is er niet meer, ben ik helemaal alleen. Word ik zo’n oud vrouwtje die pas na drie maanden dood in haar flat gevonden wordt, half aangevroten door tien verwilderde en uitgehongerde katten.
Maar even los daarvan heeft het ook zo zijn voordelen. Nooit ergens rekening mee houden, lekker spontaan en flexibel, doen waar je zelf zin in hebt wanneer je er zin in hebt en geld overhouden. Dus lekker op dinsdagavond hardlopen en als dinsdagavond niet uitkomt ga ik op woensdagavond. Of woensdagochtend als ik vrij ben. Hoef ik geen oppas te regelen voor de wedstrijd van zondag. Gooien we de kip in de diepvries en duiken we een terrasje op omdat het stiekem ineens toch mooi weer is. Koop ik dat extra paar hardloopschoenen en vooruit, die nieuwste hardlooptight van InkNBurn is toch ook wel erg gaaf.
Deze week mag ik echter proeven aan hoe het voelt om hardloopmoeder te zijn. Mijn nichtjes komen een week logeren. Met drie extra handicaps. Ze komen uit Spanje en spreken alleen maar Spaans, het is pas de tweede keer dat ze in Nederland zijn en ze zijn vijftien en zestien. Dus zal ik moeten vertalen, ze bezig moeten houden en voor ze zorgen en mijn eigen schema een beetje aan moeten passen. Ik heb één kleine escape. Op die leeftijd zitten ze toch voornamelijk met hun neus in hun mobiel.
Mijn normale hardloopschema is maandag, woensdag en zondag hardlopen, dinsdag de sportschool, donderdag en zaterdag paardrijden en vrijdag is mijn vrije dag. De sportschool en het paardrijden schuif ik sowieso maar een weekje op maar ik wil toch wel graag kunnen lopen deze week. Dat lukt min of meer gedwongen want deze week hebben we ook de 50ste Rotterdam Running Crew run en die wil ik sowieso niet missen. Ik heb ze dan ook van tevoren vast gewaarschuwd. Gelukkig wil de jongste woensdag ook nog wel meerennen, de oudste zal dan maar even moeten wachten.
Op maandag pikken we ze op van het vliegveld. Ze verwachten dan nog niks dus met wat instructies en een film op TV moet ik ze helaas voor een paar uur alleen laten. Eten doen we daarna. Op een voor ons onchristelijke tijd, voor de meiden iets minder. Dat is in elk geval één vink op het schema. Voor de daadwerkelijke run op woensdag neem ik ze gewoon mee. Maar dat is ook nog wel een uitdaging. In mijn hoofd dan tenminste. Want daar waar de meiden het waarschijnlijk gewoon over zich heen laten komen, loop ik te stressen of ze het wel naar hun zin hebben terwijl ik tegelijkertijd me probeer te kwijten aan mijn taken als Leader of the Pack én sociaal probeer te zijn met al onze hardloopvrienden. En dat betekent mijn aandacht verdelen wat niet zo heel erg lukt. Vrouwen en multitasken? Een grote hoax. Fake news! Maar dat terzijde.
Gelukkig lukt het me om de oudste op het terras te planten en de jongste naar de start van de 3 km te begeleiden. Ik heb haar thuis in de gauwigheid nog maar een, zij het iets te groot, hardloopshirt en een sportBH gegeven want dat had ze natuurlijk niet bij zich. Maar goed. Vanaf dat moment is het even uit mijn handen en kan ik me concentreren op de rest van mijn omgeving. Ik ren mijn rondje maar tegen de tijd dat ik klaar ben komen de dames me alweer opzoeken. Ik laat ze een paar van de dierentuindieren zien, meer voor mijn eigen gemoedsrust zodat ze niet voor niks meegekomen zijn. Eenmaal thuis eten we weer laat, zelfs voor hun maatstaven. Maar vink 2 op het schema is in elk geval ook gezet.
De grootste uitdaging ligt op vink 3 van deze week. Op zondag zou ik toch minimaal 12 km moeten lopen, zelfs als ik het schema met volgende week omgooi. Een absolute no go. Zondag gaan we naar België. De Ronde van Kralingen gaat daarmee ook aan me voorbij. Maar dan bedenk ik me dat ik het wellicht zo kan regelen dat ik vrijdagochtend heel misschien een rondje kan lopen. In mijn hoofd ontvouwt zich een plan. Ik heb om 12:30 met Frank afgesproken in Capelle om te lunchen, daarna ga ik met de meiden shoppen in het Alexandrium. 12:30 in Capelle betekent rond 11:30 weg. Als ik nou om 9:00 opsta en zorg dat ik om 9:30 de meiden wek en mijn bananenpannenkoekjes gegeten heb zou ik 10 km kunnen lopen. Kunnen de meiden in de tussentijd ontbijten en douchen, want dat is er gisteren ook niet van gekomen. Dat uurtje durf ik dan wel aan.
In werkelijkheid loopt het iets anders. Ik sta netjes om 9:00 op, maak mijn pannenkoekjes en wek de meiden. Maar dan krijg ik afwijkingen. Ik moet de tafel nog dekken en het ontbijt klaarzetten, wat dingen opruimen en regelen en dan is het stiekem al 10:15. En geen jongedame te zien. Net als ik de boze tante wil uithangen hoor ik een deur en komt er iets naar buiten. Snel wat instructies over ontbijt en douchen en dan als de sodemieter gaan rennen. Moet ik nog doorrennen ook.
Stiekem vind ik het wel heerlijk om even tijd voor mezelf te hebben. Tijd om alle indrukken, gedachten en emoties van de afgelopen dagen te laten landen. Even alleen in mijn eigen wereldje. En dan dringen er andere gedachten mijn hoofd in. Als ze nou maar gegeten en gedoucht hebben als ik terug ben. En ze zullen toch niet zomaar de stad in duiken? Ik ren iets sneller maar besluit tegelijkertijd dat ik mijn 10 km rondje tot de volle 12 km maak. Daar heb ik wel recht op. Eenmaal thuis hebben ze netjes gedaan wat ze moesten doen en kan ik met een gerust hart zelf ook even douchen en omkleden. Dat het uiteindelijk al 12:00 is als we de deur uitstappen neem ik voor lief en heb ik een beetje ingecalculeerd. Met wat kunst en vliegwerk is daarmee ook het derde vinkje gelukt. Hebben we de rest van het weekend vrij.
Maandagochtend kijken we dan wel even of ik een uurtje sportschool kan afdwingen. Dinsdagmiddag vliegen ze weer terug. Met het oog op de Ekiden volgend weekend doe ik mijn 20 km duurloop dan wel op dinsdagavond nadat we ze op het vliegtuig hebben gezet. Dan is mijn hardloopmoederweek weer ten einde. Kan ik lekker bijkomen. En weer zelf bepalen hoe het schema loopt, wat en wanneer ik eet en mijn aandacht weer focussen op één ding tegelijk.
Hartstikke leuk hoor die kinderen. Maar wel een hoop gedoe. Ik snap niet hoe al die permanente hardloopmoeders dat doen. Ik loop liever een marathon. En dan te bedenken dat er vrouwen zijn die het allebei doen. Dus voor alle (marathon) lopende moeders, deze is voor jullie.
R.E.S.P.E.C.T!
Stel je voor dat je ook nog moet werken 😉
Stel je voor ja…