Morgenochtend vertrekken we vroeg naar Berlijn om daar zondag mijn zevende marathon te lopen. En voor het eerst heb ik nog helemaal niet het besef dat ik dat ga doen. Alhoewel ik drie weken geleden mijn volledige pakketje heb klaargemaakt met uitgeprinte kaartjes, opgezochte routes en opties van vervoer binnen de stad mis ik de sfeer van pre-marathonweek. Geen borden langs de weg, geen ‘alle remmen los qua eten want ik loop zondag toch een marathon’, en alleen maar allerlei afspraken in mijn agenda die niets met hardlopen te maken hebben.
Is het de onbekendheid? De afstand van de plek? Het gebrek aan binding of verbeelding? New York was ik al maanden mee bezig en ook richting Valencia, een voor mij meer dan bekende stad, voelde ik ruim van tevoren de spanning van het aankomende evenement. Of is het een stukje arrogante ervaring dat ik de spanning mis? Zo van, been there, done that, ook in het buitenland?
Het lopen van een marathon blijft altijd een uitdaging. Niet iets wat je ‘zomaar’ even doet. Uitzonderingen daargelaten. Ik ken ook een paar gekken die er vier in een maand lopen. En de ultralopers doen het even als training. Misschien dat dat ook wel een beetje meespeelt. Omdat mijn focus al een beetje naar de Two Oceans ligt ben ik al aan het wennen aan het idee dat ik volgend jaar Rotterdam als lange duurloop doe. En misschien zal het niet eens de enige zijn. Met alle respect voor het begrip marathon, komt het toch in een ander daglicht te staan.
Misschien is het wel het feit dat er geen enkele druk meer achter zit. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het nog steeds leuk om een goede tijd neer te zetten en uitlopen blijft het minimale doel, maar als ik ergens last van krijg, moe word of geen zin meer heb, nou ja, dan ga ik desnoods op een heel rustig tempo uitdribbelen. Bijzondere omstandigheden daargelaten, uitlopen zal ik wel. Net als mijn andere lange duurlopen ben ik meestal wel in staat om hoe dan ook door te lopen. Maar het gebrek aan druk maakt ook dat ik geen spanning heb. En omdat ik geen spanning heb is er volop ruimte voor genieten.
Het pakken van mijn spullen stel ik alsmaar uit. Zo van ‘komt straks wel, eerst dit of dat nog even regelen’. Ik heb moeite met nadenken over wat voor boodschappen ik nog specifiek moet halen voor zondag en op de vraag van Frank of hij pannenkoeken moet bakken om mee te nemen zeg ik: ‘Nee laat maar. Ik zie wel.’ En alhoewel we heel vroeg vertrekken heb ik vanavond gewoon nog een borrel. Zelf georganiseerd.
Ik ben ooit eerder in Berlijn geweest. Leuke stad, veel te zien. Toch kan ik me, even los van de Brandenburger Tor, geen enkele voorstelling maken van waar we gaan lopen. Het onbekend maakt onbemind principe. Geen idee of het leuk is, of er iets te zien valt onderweg en hoe ik me zal voelen. In tegenstelling tot Parijs waar ik heel vaak geweest ben en al twee keer eerder gelopen had voelde ik vorige week onderweg weer opnieuw de grandeur van de stad en van de imposante gebouwen. Hoe gaaf om daar te lopen! Bij New York kreeg ik destijds tranen in mijn ogen als ik mezelf voorstelde rennend door Central Park en de finish over. In Valencia keek ik naar de route en dacht bij elke bocht: ‘Oh en dan lopen we daar en daar’. En zelfs bij de Two Oceans, waar ik nog niet eens voor ingeschreven heb, denk ik nu al: ‘Holy fuck!’ Maar bij Berlijn voel ik niets. Niets bijzonders in elk geval,
Niet dat ik er geen zin in heb. En ik vind het heel gaaf om in het buitenland te lopen. Bovendien is het een van de Six Majors en wordt het mijn tweede op dat lijstje. Ik voel opwinding van een weekendje weg en we gaan zondag ‘iets leuks’ doen. Genoeg redenen om het niet te bagataliseren. Maar misschien is het de Duitse inslag. Tenslotte maken Duitsers geen grappen. Alles strak geregeld. Dat dan weer wel. Deutsche Gründlichkeit.
Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben komen er berichtjes binnen van andere RMD-ers die hem ook gaan lopen, informatie over de Expo, het openzetten van de tracking, weerberichten en foto’s van de organisatie op Instagram.
En dan begint het toch ineens wel heel erg te kriebelen…
Ich bin ein Berliner!