New York. The City that never sleeps. The big Apple. I want to be a part of it.
Twee jaar geleden waren wij voor het eerst in New York om de marathon te lopen. En we waren op slag verliefd. Omdat we toen vooral ook focus op de marathon hadden en we een klein beetje onze benen moesten sparen hebben we niet alles gedaan wat we wilden doen. Kan iemand dat überhaupt in een week tijd in New York? En dus was er maar een logische conclusie om dit probleem op te lossen. We moesten nog een keer terug.
Omdat gappie Gaston nog wat in te halen had, lees de marathon nog moest lopen nadat hij twee jaar geleden onverwachts ziek werd en niet mee kon, was het natuurlijk prachtig als we een en ander konden combineren. Een dinsdagavond op de bank browsend naar vliegtickets bezegelde ons lot. ‘En toen hadden we zomaar ineens tickets geboekt…’ Een hotel in New Jersey en in de buurt van waar we destijds ook zaten bleek ook betaalbaar en we waren toch al bekend met de busdienst naar Manhattan dus dat kwam helemaal goed. We gingen opnieuw naar New York! En konden ook Gaston nog aanmoedigen tijdens de marathon.
Donderdag
De vlucht met United Airlines gaat soepel. Omdat Economy vol zit krijgen deze mazzelaars een upgrade naar Economy Plus. Het eten is zoals je mag verwachten op een 8 uur vlucht. Niet echt lekker maar het dient zijn doel. We landen op Newark, wat lekker dicht bij het hotel is, en een Uber brengt ons binnen 20 minuten naar ons onderkomen voor de komende zeven dagen. Onze vakantie kan beginnen.
Omdat we vanwege het tijdverschil in de middag aankomen en we verder toch niks beters te doen hebben duiken we gelijk de bus naar Manhattan in. We stappen uit op 42nd street en doen onze beste investering van de hele vakantie. We kopen een zeven dagen unlimited metrokaart. Omdat we toch wel een beetje trek hebben stappen we in de valkuil van McDonalds en ik verbaas me over de enorme berg slagroom die er op de milkshake gespoten wordt. Oh ja, Amerika is het land van veel. Veel in hoeveelheid, veel in keuzes en veel in eigenlijk alles. Qua eten hebben ze hier drie basisingrediënten; vet, zout en suiker. En het ging toch al niet zo best met mijn lijn de laatste tijd. Als we terug zijn moet ik maar weer streng op dieet. Maar nu nog even niet.
Onze missie van vanmiddag is de Brooklyn Bridge. Vorige keer zijn we niet verder gekomen dan de voet van de brug, dit keer lopen we helemaal door naar de andere kant. Het is enorm druk want het stikt er van de toeristen. Het mag de pret niet drukken, tenslotte zijn wij ook toerist. Na ook aan de overkant wat rondgelopen te hebben zijn we een beetje moe en nemen de metro terug naar Manhattan. Ik zoek mijn vriend Carlo nog even op voordat we de bus weer instappen en ik koop een toetje voor vanavond, een stuk rainbowcake. Nou vooruit, ik koop ook een toetje voor morgenavond, een stuk carrot cake. Dat vind ik wel weer genoeg. Om mee te beginnen.
Terug in de Meadows gaan we op zoek naar Jenny & Gaston. Ze zijn niet bij de Cheeseburger in Paradise, de stamkroeg van Rijnmond en waar we ze verwacht hadden, en ook niet in hun hotel, dus gaan we zelf maar ergens eten. Op weg naar iets geschikts kijk ik nog heel even in de Outback waar ze stomtoevallig wél zitten. We schuiven aan en blijven maar gelijk eten. Steak, what else? Daarna slaat de jetlag genadeloos toe en lopen we terug naar ons hotel en duiken ons bed in. Eindelijk.
Vrijdag
Natuurlijk zijn we belachelijk vroeg wakker. Geen probleem, ik wilde toch voor het ontbijt een rondje lopen. Ik weet nog een beetje waar we destijds onze trainingsrondjes gedaan hebben en Runkeeper is geduldig dus ik heb een mooie 7 km uitgestippeld. Uiteindelijk lopen we toch iets anders omdat Frank wil kijken of we ook via een andere weg naar de overkant van ons hotel kunnen komen. Dat kan dus niet en we moeten dezelfde weg terug. Na gedoucht en aangekleed te hebben zijn we net op tijd voor het ontbijt. Een ontbijt op papieren bordjes en plastic bestek. Met scrambled egg, smakeloze wafels, mierzoete yoghurt en droge bagels. Het lijkt er op dat we toch wel een klein beetje een budget hotel hebben, maar omdat in Amerika alles groter is, is onze kamer gewoon een grote suite en het bed is prima dus wij klagen niet.
Het plan voor vandaag is Bleecker Street en omdat er slecht weer voorspeld is hebben we ‘s middags met Jenny & Gaston afgesproken in het Museum of Natural History. Ik wil namelijk dino’s zien. Op Bleecker Street moet een plakkaat hangen die je vaak in films ziet maar we vinden hem niet. Ik zie wel een schoenenzaak met allerlei leuke schoenen. En ze hebben nog uitverkoop ook! Frank en ik proberen nog meer korting af troggelen met onze ‘good wife, bad husband act’, maar ze trappen er niet in. Het resultaat is dat ik zonder schoenen naar buiten loop. Ach misschien is dat maar beter ook. Ik heb al zoveel schoenen.
We gaan richting het museum waar we Jenny & Gaston treffen. Als lunch eten we een beroemde hotdog van Nathan’s. Het blijkt een tourist trap maar ja, eten moeten we toch. We duiken het museum in waar we de rest van de middag doorbrengen ondanks dat de beloofde regen uitblijft. Ik zie in elk geval meer dino’s dan ik had gehoopt dus ik ben blij. Na het museum gaan we richting Times Square om ons te laten verblinden door alle lichtreclames. Maar eerst drinken we nog een biertje en sneuvelen er nog wat Chicken wings. Dan is het etenstijd! En natuurlijk gaan we naar de Dallas BBQ om de Texan Beef Ribs te eten. Ze zijn iets kleiner dan ik me herinner maar smaken nog steeds prima. Opnieuw laat de man met de hamer niet lang op zich wachten maar gelukkig zitten we dicht bij het busstation op weg naar ons bed. Time flies when you are having fun.
Zaterdag
Staten Island is ook een ‘hebben we vorige keer niet gedaan en staat op het lijstje’ ding. Uiteraard met de gratis ferry, dus nemen we de metro naar het eindpunt downtown. Het is fris, winderig en bewolkt maar wel droog. De moderne terminal is groot en er zijn veel mensen die de ferry nemen. We hoeven niet lang te wachten. Het tochtje duurt ongeveer een half uur en brengt ons langs Lady Liberty. Tegen de tijd dat we bij Staten Island aankomen ben ik er achter dat er verder niet zo veel te beleven is op het eiland. Tenminste, niks dat wij zonder vervoer kunnen doen. We besluiten ter plekke om om te lopen en de klaarliggende ferry gelijk terug te nemen naar Manhattan. Hebben we toch maar een mooi boottochtje gemaakt.
Het zonnetje is inmiddels doorgekomen en er staat nog iets op het lijstje dus we gooien onze plannen om en pakken de metro all the way down to Coney Island. Dat is nog best een eind met de metro maar een groot gedeelte gaat boven de grond waardoor we een beetje kunnen sightsee-en. Voornamelijk wat lijkt een Russische wijk te zijn. Eenmaal op Coney Island wacht ons een kleine verrassing. Het seizoen is nét afgelopen dus alles is dicht, op de beroemde hotdog franchise van Nathans na. We hebben best een beetje trek en lopen naar binnen, maar eerlijk gezegd is het weer dezelfde smakeloze vette hap dus we lopen net zo snel weer naar buiten. ‘We kijken nog even verder.’
We wandelen de pier op en vergapen ons aan de grote hoeveelheid attracties en achtbanen. Het doet allemaal een beetje apocalyptisch aan, zo stil en leeg. Toch zijn er ook op de boulevard een paar eettentjes open maar niks kan mij bekoren dus na de virtuele ‘check’ voor Coney Island pakken we gewoon lekker de metro terug. Het nieuwe plan is Little Italy, daar een pizzatje pakken, dan een beetje door Chinatown struinen en dan vind ik het wel weer mooi geweest. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat we relatief laat en veel gegeten hebben stoppen we onderweg bij Walmart om gewoon een simpele bak sla te kopen als avondeten en verder niets. Zelfs dat blijkt nog wel een uitdaging met alle grootverpakkingen en het gebrek aan groenvoer maar uiteindelijk vinden we toch iets dat er voor door kan gaan. In het hotel duiken we lekker in bed, eten onze sla en zappen hersenloos door de kanalen van de TV tot we in slaap vallen. Morgen M-day.
Zondag
Het is weer een schitterende dag die we inluiden met een rondje hardlopen. Ook nu heb ik een route opgezocht gebaseerd op de training van twee jaar geleden. Tegen de tijd dat we klaar zijn en aan het ontbijt zitten starten de rolstoeldeelnemers op de Verrazano Bridge. We gaan op tijd naar ons eerste cheeringpunt op Mile 6 in Brooklyn waar we ons installeren met camera en de Rotterdamse vlag. And now we wait…
Er komen vele lopers voorbij en de herinneringen van twee jaar geleden komen naar boven. Via wifi van het nabij gelegen hotel kunnen we Gaston volgen tot het moment dat hij ook daadwerkelijk aan komt rennen. We kletsen even en dan gaat hij weer door terwijl wij gauw de metro pakken naar punt twee, de Rijnmond Cheering zone op het 26 km punt op first avenue. Daar ontmoeten we Jenny en dit keer is het de Starbucks die voor de wifi zorgt. Het duurt even maar dan is hij toch daar. Hij lacht nog dus het gaat goed. Ook nu stopt hij even, praten we wat en eet hij wat maar dan moet hij toch weer door.
Voor ons teken om door te steken naar fifth avenue en het derde aanmoedigingspunt. Jenny gaat met ons mee. Er is echter een kleine misrekening. Daar waar wij dachten dat we met alleen recht doorsteken weer op het parcours zouden komen blijkt dat ze veel eerder het park in lopen. Ergo, wij moeten een heel stuk terug lopen én we staan in de bocht daar waar hij ons niet verwacht omdat we gezegd hebben dat we eerder staan. Nou ja, het moet maar. Terwijl we een goed plekje zoeken raken we Jenny kwijt en omdat we ook geen wifi hebben is het gokken wanneer Gaston er aan komt. Gelukkig gokken we goed en zien we hem aankomen. Na een beetje schreeuwen ziet hij ons ook maar loopt wel door.
Voor ons betekent het nu alleen nog maar naar de uitgang van het finishgebied lopen en hem daar opwachten. We zijn al met al bijna een uur later als hij bij de ontmoetingsplek van Rijnmond is. Op dat moment komt Jenny ook weer boven water. We spreken af na het eten bij het feest en gaan naar het hotel om even op te warmen en te chillen. Ik merk tijdens het eten dat ik een beetje van slag ben. De vermoeidheid, het ‘slechte’ eten en wellicht de onbewuste emoties eisen hun tol. Bovendien valt de bestelde steak enorm tegen en is het gaan regenen. Na tien uur lopen we naar de Cheeseburger in Paradise om ons aan te sluiten bij het Rijnmond feest en Gaston te feliciteren. Ik merk echter dat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik bestel een grote cocktail die ik prompt uit mijn handen laat vallen waardoor de helft ervan op de grond en op Frank zijn jas valt. Dat is de letterlijke druppel. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan Frank zijn jas schoon te wassen, drink de overgebleven helft van mijn cocktail op en sein Frank dat ik graag naar het hotel wil. Die snapt me en nadat we gedag gezegd hebben zoeken we lekker ons bed op. Morgen weer een dag.
(Lees het volledige verslag van de marathondag hier)
Maandag
Er is slecht weer voorspeld en dit keer regent het ook écht. Maar ja, we zullen er toch iets van moeten maken. We gaan dit keer richting het noorden, naar Harlem, maar eerst wil ik langs de New Balance winkel. Ik heb mijn zinnen gezet op een paar NYC marathonhardloophandschoenen met de naam van de vijf wijken elk op een vinger. Die had ik twee jaar geleden al gezien dus deze kans laat ik me niet voorbij glippen. Eenmaal in de winkel is het een gekkenhuis. Er staan rijen om de kleding te bekijken en te passen en er is niks geen ‘50% off’ sale, of wat voor sale dan ook. Maar in het gedeelte van de winkel waar geen rij staat hangen mijn handschoenen. Er is alleen een probleem. Er hangt nog exact een paar, maat XL. Te groot voor mij, nergens anders te krijgen en wat er hangt is wat er is. Ik besluit echter dat ik ze best aan kan ook al zijn ze te groot en koop ze. The gloves are mine!
Nu de buit binnen is springen we weer in de metro, eerst op weg naar de George Washington Bridge. Van daar uit een stuk terug naar Colombia University. Het is gelukkig opgedroogd maar we hebben trek gekregen. Bovendien voel ik mijn voeten zo langzamerhand. We strijken neer in een soort self service eettentje, een soort Amerikaanse La Place, naast het Mount Sinaï St. Luke Hospital. Blijkbaar ook bekend van TV. Na een broodje bekijken we de nabij gelegen Cathedral Church st. John the Divine. De grootste kerk ter wereld. Hij is alleen nog niet af. We wandelen langs de rivier naar de hoogste kerk ter wereld, de Riverside Church met 21 verdiepingen, en kijken naar het dichte mausoleum van General Grant. De laatste puf gebruiken we om naar het Apollo Theater te lopen en de mini walk of fame te bewonderen. Dan is onze koek voor vandaag ook weer op. Het weer is het met ons eens want het is weer gaan regenen. We doen nog een poging om de Public Library te bekijken maar die is dicht vanwege een event.
In het hotel rusten we uit voordat we Jenny & Gaston weer opzoeken voor hun laatste avondmaal. Ze vliegen morgen weer naar huis, wij hebben nog min of meer drie dagen. Met mijn biefstuk gaat het niet helemaal goed en als goedmakertje krijg ik een gratis toetje. Tja, daar kan ik geen nee tegen zeggen dus ik bestel ook nog een stuk NY Cheesecake. Je bent in New York of je bent het niet. Het is natuurlijk weer veel te veel en met een dikke buik waggel ik terug naar het hotel. Het regent nog steeds en morgen is er ook nog regen voorspeld. We zien het wel. In het hotel zappen we nog even en dan is ook deze dag weer voorbij.
Dinsdag
Ik begin al lekker aan het nieuwe ritme te wennen. We worden niet meer zo vroeg wakker. Fijn dat we nog maar drie dagen hier zijn voordat ik weer terug mag gaan wennen. Dat gaat me zeker drie weken kosten. Opnieuw regent het vandaag en het ziet er naar uit dat we het dit keer écht niet droog gaan houden. Het moet maar.
Frank wil naar The Bronx en ik wil naar het Yankee Stadium dus dat komt goed uit. We kijken of we naar binnen kunnen. Dat kan. A raison van $ 25 p.p. Omdat het zeikregent doen we het maar, lopen we in elk geval droog. Bij de kassa staat zowaar iemand van de RMD hardloopcommunity. Grappig om elkaar zo tegen te komen. We gaan om 11 uur door de Security check als blijkt dat wij kaartjes voor 11:20 hebben. Wachten in het Hardrock café dan maar, dat officieel nog niet open is dus ook geen koffie voor Frank. Als het dan toch tijd is mogen we aansluiten bij een groep voor de Tour. Wist je trouwens dat de naam Yankees van de namen Jan en Kees afgeleid zijn? Weer wat geleerd!
Een grappige oude baas, duidelijk een Yankees fan, neemt ons eerst mee naar een klein museum met foto’s, kleding, gesigneerde ballen en een replica van alle gewonnen kampioenschapsringen. Daarna krijgen we een rondleiding door het stadion zelf. Leuk om te zien. We sluiten af bij de Hall of Fame. Grappig, ik heb niks met honkbal en toch ken je een aantal namen uit films. Babe Ruth en Mickey Mantle komen voorbij.
Omdat het na afloop nog steeds regent gaan we door naar de volgende check op de lijst. De oester bar in Grand Central. Het staat overal aangegeven en we vragen ons af hoe we die in godsnaam hebben kunnen missen vorige keer. We gaan aan een soort bar in U-vorm zitten en bestellen een tonijnburger en 8 oesters, allemaal van Amerikaanse makelij. Over decadent gesproken. Zit je gewoon in New York op Grand Central oesters te eten!
Met de buik vol oesters gaan we richting Macy’s. In navolging van Harrods en Galeries Lafayette is dit ook een megawarenhuis waar het eigenlijk te druk en te veel voor me is. Ik wil dan eigenlijk ook rechtsomkeer naar de uitgang maken maar goed, ik wil het toch ook wel even zien. Na drie verdiepingen en zes keer verdwaald te zijn loop ik in de kelder dan toch tegen een spijkerbroek aan die voldoet aan het predikaat ‘Leuk hé? Gekocht in New York’. Hij blijkt niet alleen betaalbaar maar ook nog eens in de aanbieding. Omgerekend € 60. Koopje. En het mooiste van alles? We kunnen weer weg.
Van Macy’s gaan we naar 42nd street. Metrotechnisch gezien komen we goed uit om een derde poging te wagen om de bibliotheek te bezoeken. En driemaal scheepsrecht want dit keer is hij wél open. Het is inderdaad een mooi gebouw. We zijn er wel relatief snel doorheen dus we moeten plan de campagne maken. We willen eigenlijk wel in Manhattan eten maar het is nog vroeg. Ik opper om naar de film te gaan. Het wordt Venom en na een biertje in het tegenover gelegen restaurant duiken we de bios in. Daar wacht ons de verrassing van ons leven. Brede luxe leren stoelen, die elektrisch verstelbaar zijn. Ergo we kunnen met het bovenlijf naar achteren en met het onderlijf omhoog. Dat is nog eens luxe! En een kaartje is niet eens duurder dan in Nederland. Pathé eat your heart out!
Na de film krijgen we van Jenny & Gaston een tip voor een bistrootje waar we iets anders dan fast food kunnen eten. We zoeken hem op en een heerlijk risotto met kreeft is het resultaat. Beter dan weer zo’n vette hap met patat. Dan slaat de vermoeidheid weer toe en gaan we gauw terug naar het hotel. De laatste volle dag is alweer in aantocht.
Woensdag
Het is uitgeregend en de zon straalt. Mooi, dat kunnen we goed gebruiken. Het plan is om naar Central Park te gaan en daar te gaan hardlopen. Dan terug, douchen en ontbijten in Manhattan. Het ontbijt uit het hotel komt me namelijk echt mijn neus uit. Om 7:00 hebben we de bus en het is al spitsuur. We zijn dan ook al ruim een uur later als we aan ons rondje beginnen. Maar wat een heerlijk rondje. Ik heb ongeveer 10 km uitgestippeld. Het is enorm druk met andere hardlopers en de laatste resten van de marathon zijn ook nog zichtbaar. Als we langs het grote meer lopen kunnen we het natuurlijk niet laten om een paar foto’s te maken. Een dikke 10 km later zijn we weer bij ons startpunt en duiken we de metro in. Nog even snel een ‘oatmeal cookie’ achter de kiezen duwen anders redden we het niet.
Terug in het hotel is het douchen, omkleden en voor de tweede keer die dag met de bus naar Manhattan. Dicht bij het busstation heb ik iets gevonden waar we kunnen ontbijten, een hip mediterraans tentje waar niet zo veel toeristen komen. Daarna lopen we richting de rivier op zoek naar de start van het Highline Park, een oude spoorlijn waar ze een soort boardwalk van gemaakt hebben. Hij is langer dan ik denk en we zijn best een tijd onderweg om van de ene naar de andere kant te komen. Als we bij het einde zijn zitten we in Chelsea en vlak bij de Chelsea market. Daar duiken we dan ook maar even in en lopen een rondje, drinken een biertje, nou ja, Frank een biertje en ik een citroenmilkshake, en gaan van daar uit naar Brooklyn voor een laatste wandeling.
De grootste uitdaging is ook weer, ‘waar gaan we eten?’. We hebben twee mogelijkheden uitgezocht uit ons boekje. Probleem, het boekje is uit 2009. En inderdaad blijkt optie A permanent gesloten en optie B verhuisd en ineens heel erg duur. Dan roept Frank ineens ‘Tribecca Grill’, het restaurant van Robert de Niro. Een dag eerder al naar gekeken en geprobeerd te reserveren maar dat lukte niet. Nu kom ik er zo doorheen en we hebben iets meer dan een half uur om er te komen. We hebben maar een kwartier nodig maar we mogen gelijk aan tafel. Ook nu gewoon lekker eerlijk normaal voedsel. Een salade met Mozarella, een steak met een beetje puree en een soort citroentaartje toe. Ze maken voor Frank zelfs een Irish Coffee. We storten weer in en haasten ons naar het hotel. Vannacht vroeg op. Rammstein kaartjes kopen!
Donderdag
Frank boft. De wekker staat om 3:00 maar ik ben om 2:54 al wakker. Ik sta op zonder herrie te maken en start zowel de laptop als de I-pad op. Mij zullen ze niet krijgen. Een uur lang ververs ik regelmatig de browsers in de verwachting dat ik in een wachtrij kom. Die blijft uit. Dan is het tien uur in Nederland en start de wachtrij wél. Voor de zekerheid start ik ook mijn telefoon maar op. 3 x wachtrij is 3x kans. Inloggen, even in de wachtrij voor de site, bewijzen dat je geen robot bent, kaartjes selecteren en dan in de officiële wachtrij. 3 minuten tellen af. Na 3 minuten een melding. ‘Het is erg druk. Probeer het opnieuw als je in de wachtrij wil blijven.’ Ik druk en opnieuw 3 minuten. En dan begint het circus. Eindeloos staren naar 3 minuten aftellen, melding dat het druk is, probeer opnieuw, huh? alweer bewijzen dat ik geen robot ben? 3 minuten aftellen, huh? alweer kaartjes selecteren? En dat dan op 3 browsers. Ondertussen zit ik in een T-shirt te bevriezen onder de airco. Frank slaapt nog en ik heb beloofd hem niet wakker te maken dus op zoek gaan naar kleding is geen optie.
Na drie kwartier ben ik er bij 1 browser eindelijk door. ‘Helaas, je geselecteerde kaarten zijn niet meer beschikbaar, kies andere…’ Met als gevolg dat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Ruim 2 uur later heb ik welgeteld 2 van de 3 gewenste kaartjes, rang 4 zitplaatsen, waarvan er 1 links van het veld en 1 rechts. En de dag moet nog beginnen. Slapen doe ik nu toch niet meer. Hopelijk helpt het wel om sneller van mijn jetlag af te komen.
Rond een uur of zeven is Frank ook wakker en na een uurtje lummelen gaan we bewegen. Douchen, koffer pakken en alles klaarleggen en uitchecken alvorens nog één keer met de bus richting Manhattan. Op het programma staat ontbijten, een beetje ronddwalen in Lower Manhattan en dan misschien toch nog een hamburger scoren. Rond een uur of twee met de bus terug en rond drie uur naar het vliegveld.
We stappen uit in de buurt van het WTC en lopen richting het Financial Centre. Daar moet een Winter Garden zijn waar we eerder die week niet meer aan toe gekomen zijn. Het blijkt een grote shopping mall met een paar plastic palmbomen, maar het gebouw met al haar ramen geeft een mooi plaatje. Er is ook een grote foodcourt in een Frans thema dus ze hebben zowaar echt stokbrood met gekookte beenham. We laten het ons smaken als ontbijt alvorens we via een soort boulevard langs de Hudson naar de punt wandelen. Het is koud maar het zonnetje schijnt en we hebben een prachtig uitzicht op New Jersey, Ellis Island en nog één keer Lady Liberty. Ik ga even op een bankje zitten om het beeld op me in te laten werken.
De wandeling eindigt in Battery Park en we lopen weer omhoog Wall Street in om de Raging Bull nog even te aaien. Nou ja aaien, Grab ‘m by the balls! Dan begint de tijd te tikken en na drie besluiteloze momenten over waar ik een hamburger wil eten eindigen we op 42nd street bij de Dallas BBQ. Onderweg komen we nog een celebrity tegen die na even navragen Conan O’Brian blijkt te zijn. Gezicht komt me vaag bekend voor, naam nooit van gehoord. Dus maak ik natuurlijk een foto van hem. Dan is het tijd. Ik neem nog even afscheid van Carlo en krijg zomaar een stuk rainbow cake mee voor in het vliegtuig. Wat aardig. Ik geef hem $8 fooi voor de moeite.
We hebben de bus terug volgens schema en zelfs de bestelde Uber komt exact om 15:00 zoals we gepland hebben. Op het vliegveld inchecken en wachten tot het tijd is om te boarden. We verzachten de pijn met een biertje en een milkshake en krijgen opnieuw een upgrade naar Economy Plus. Goeie maatschappij dat United Airlines! Het lukt me om de hele vlucht min of meer te slapen. Ik sla zelfs twee keer het eten over en dat wil wat zeggen. Voordat ik het weet zijn we alweer op Schiphol, pikken de auto op en rijden naar huis. Daar wacht ons opruimen, drie wassen, boodschappen doen (in elk geval een tas vol met groente en fruit) en vechten tegen de jetlag. De stap op de weegschaal sla ik nog even over, ik durf niet.
New York, you were great. We were part of it. We will meet again!