De drukke dagen voor de kerst komen er weer aan. Dat wordt plannen. Mijn moeder komt dit jaar over uit Spanje om het met ons te vieren, ik ben inmiddels weer volop aan het werk en ergens tussendoor probeer ik nog naar de fysiotherapeut, de masseuse en de kapper te gaan. Naast uiteraard de boodschappen, het paardrijden en oh ja, we hebben ook in die week de Lichtjesrun van de Rotterdam Running Crew.
Ik werp een blik op mijn agenda en begin ijverig te rekenen en te plannen. Het past allemaal. Sterker nog, sommige dingen kan ik combineren. Mijn trainingen voor de week voor kerst kan ik afstemmen met de Rotterdam Running Crew, ik kan Frank inzetten om een gedeelte van de boodschappen te doen, het kerstmenu is gemaakt en als ik van paardrijden gelijk door ga kan ik ook nog naar de fysio en de kapper. De verplichte vrije dag voor kerst op mijn werk geeft ruimte voor de masseuse en de speciale boodschappen en dan heb ik alles wel gehad.
Het enige puzzelstukje dat overblijft is mijn training van zondagochtend. 20 hele kilometers, dus ook niet iets dat je even in een uurtje doet. Ik had al gekeken of ik die vorige week niet kon doen, maar dat paste niet in de andere plannen. Overslaan is ook geen optie, ik heb stiekem al een geplande 20 km niet gelopen omdat dat totaal niet uitkwam en Egmond komt er aan. Eerst maar eens kijken hoe laat mijn moeder komt. Gelukkig komt ze pas na 12:00 dus ik heb tijd. Dan toch maar op tijd opstaan en zorgen dat ik uiterlijk 9:00 vertrek.
Ik zie er een klein beetje tegenop. Het is de eerste keer weer sinds Berlijn dat ik verder dan 16 km ga lopen. Even los van de Drunense Duinen trail. Maar dat was meer snelwandelen en niet op asfalt. En ongeacht hoe goed mijn basis ook is en hoe vaak ik die afstand ook gelopen heb, het blijft toch 21 km. Op vrijdagavond wordt de situatie nog erger. Frank wordt overvallen door het heersende verkoudheidsvirus en zit zwaar rillend aan tafel tijdens het eten. Verhoging, scheermessen in zijn keel en de neus begint ook al te snotteren. Dat wordt niet lopen voor hem zondag!
Met andere woorden, ik moet zondag alleen lopen. En tot overmaat van ramp wordt er ook nog regen voorspeld. Een paar jaar geleden zou ik dat overigens helemaal niet erg gevonden hebben, alleen lopen. Sterker nog, ik zou er stiekem blij mee geweest zijn. Lekker in mijn eigen bubbel, met niemand rekening hoeven houden, muziekje op en gaan. Just me, myself and I. Ik tegen de afstand en de elementen. Going strong. Snel lopen als het goed voelt, langzaam lopen als het even wat minder gaat of als ik moe ben. En dan na afloop tegen mezelf kunnen zeggen: ‘Sas wat ben je toch een bikkel!’
Maar ik ben verpest. Verpest door Frank die liever samen loopt en dan de dag doorspreekt, verpest door de wedstrijdjes als je er met een groep bent en na afloop nog even naborrelt, verpest door de loopjes met Deborah en we al kletsend 16 km wegtikken, verpest door de Running Crew als we gezamenlijk de verkenning doen, verpest door de Anitameisjes met na afloop ijs of taart, en verpest door de gezelligheid van de trainingen die we soms met een groepje van de RMD doen als we ergens aanhaken. Met name de langere afstanden. 5 km is prima en ook een 10 km pers ik er in mijn eentje nog wel uit, maar zodra het langer wordt? Laat staan 20 km.
20 km. De eerste keer weer. Alleen. Op zondagochtend. In de regen. We hebben een B, we hebben een A en we hebben een H. Als ik op weg naar de kapper ben neem ik een besluit. Ik app Herman, een hardloopvriend. Of hij zin heeft om morgen met me mee te lopen. Ik weet dat hij ook in zijn training zit en een hekel heeft aan alleen lopen. Dus misschien heb ik mazzel en kunnen we het toch nog gezellig maken samen. En als ik een uurtje later met mijn haar in de verf zit bedenk ik me dat er misschien wel meer mensen zijn die moeten lopen en zin hebben.
Ik gooi een oproep op Facebook. Herman heeft inmiddels laten weten dat hij meegaat en binnen 5 minuten heb ik al een eerste positieve reactie op mijn oproep. Tegen de tijd dat ik ‘s avonds de borden van het avondeten afruim is het totale clubje gegroeid naar 8, waaronder ikzelf. Frank gaat definitief niet mee maar zorgt voor de pannenkoeken en de groepsfoto. De kerstmuts gaat op en rond 9:00 vertrekken we over de Maasboulevard richting de van Brienenoord om de 21 km Rotterdam Rent route te rennen.
Ik loop als een zonnetje, klets met iedereen, merk niks van de miezelregen die valt, en als we iets meer dan twee uur en 21 km later terug bij huis zijn heb ik totaal niet het gevoel dat ik hardgelopen heb. 21 km fluitje van een cent en supergezellig. Met een gemiddelde snelheid van 9,8 km per uur en onderweg slechts een winegum heb ik ongemerkt mijn eerste lange duurlooptraining weer afgevinkt. Dat komt wel goed in Egmond. En mocht ik ooit nog twijfels hebben, een ding weet ik nu 100% zeker.
Running is better with friends!
Fijne feestdagen allemaal.