De kerstdagen zijn alweer voorbij en 2019 staat al op de hoek van de straat, trappelend om mijn huis binnen te walsen. Ik vind het prima. Want alhoewel ik de kerstdagen best gezellig vind heb ik meer met Oud & Nieuw. Beetje eten, aftellen, oliebolletje en dan het nieuwe jaar starten. Gewoon weer lekker autistisch in mijn dagelijkse patroon, normaal eten, werken, weekend, trainen, wedstrijdjes lopen en exact weten waar ik aan toe ben. Overzichtelijk en niet zo vermoeiend.
Ondertussen vliegen de lijstjes en terugblikken over het afgelopen jaar je om de oren. Hoeveel km heb je gerend, welke wedstrijden heb je gelopen, heb je nog PR’s gehaald en zo ja welke en wat was je meest memorabele hardloopmoment? Eerlijk gezegd hou ik me daar nooit zo mee bezig. Als ik een wedstrijd heb gelopen schrijf ik een verslag, archiveer de foto’s in het betreffende mapje op de computer, post een paar foto’s op Instagram, berg het startnummer op in een map en hang de medaille aan de muur. Om vervolgens uit te kijken naar de volgende wedstrijd. Er komt heus wel ergens een moment waarop ik dan terugdenk aan de bewuste wedstrijd. Bijvoorbeeld als iemand er over begint of als ik het jaar daarop weer mee doe. ‘Hoe zat het ook alweer met vervoer?’, denk ik dan en pak mijn verslag er even bij om het terug te lezen. Wat dat betreft is het wel handig om een blog te hebben. Mijn persoonlijke trainingsdagboek 24/7 en overal beschikbaar.
Voor de rest interesseert het me helemaal niet hoeveel km ik gelopen heb. Voor een vraag op Facebook zoek ik het op op Strava. 1600 km. Het zegt me niks. Is dat veel? Is dat weinig? Geen idee of het meer of minder is dan het jaar daarvoor. En dan nog? Wat ga ik met die informatie doen? Ik ga heus in 2019 niet proberen om 1601 km hard te lopen zodat ik dan meer kilometers gemaakt heb. In tegenstelling tot mijn ‘mooie getallen’ tic tijdens een training is het grotere geheel totaal irrelevant. Ik loop wat er op mijn pad komt in combinatie met wat mijn schema zegt. En dat is 2 marathons per jaar.
Heb ik dan helemaal geen memorabele momenten voor 2018? Nou vooruit. Ik geef je er twee. Ten eerste ben ik best trots op mijn 3:59:29 in april tijdens wederom een hete editie van Rotterdam. Die zal ik niet snel vergeten. Het tweede moment is de finish van Berlijn. Sorry Frank, maar het feit dat ik dansend en springend op het scherm verscheen en mijn naam omgeroepen werd staat ook nog wel op mijn netvlies. En ik herinner me vaag iets in Egmond maar dan niet in positieve zin. De enige reden dat ik nu toch weer een startbewijs heb liggen omdat het me al drie keer vanwege verschillende omstandigheden niet gelukt is om een goede tijd neer te zetten. Iets met ziek zijn de laatste keer weet ik dan ook nog wel. Dat was overigens in Januari. Om maar even aan te geven dat 2018 alweer voorbij gevlogen is.
Maar in plaats van terugkijken op hoe slecht het ging op Egmond zie ik dat startbewijs meer als iets om naar uit te kijken voor volgend jaar. De eerste wedstrijd van 2019. Een jaar waarin ik nu al weer een hoop leuke uitdagingen op de planning heb staan. Een dubbele CPC omdat mijn schema 30 km zegt. Rotterdam als laatste lange duurloop. Dan die belachelijk lange afstand in Zuid Afrika om zes weken later eindelijk de Roparun af te kunnen vinken van mijn lijst. En dan in het najaar de klassieker, Athene. Maar niet nadat we de 36K challenge in Eurodisney gelopen hebben. Van de week geboekt.
En al die andere wedstrijdjes waar we al voor ingeschreven hebben of nog gaan inschrijven. De vele kilometers die nog voor ons liggen. De feestjes die we gaan vieren. De gezamenlijke loopjes die we gaan doen. In de kou of in de hitte. ‘s Ochtends vroeg of ‘s avonds laat. Alleen, met z’n tweeën of met een hele groep. In de buurt of ver weg. Over asfalt of als trail. Met of zonder medaille. Al dan niet een PR lopend. Daar kan ik me nu al op verheugen. Dat vind ik veel belangrijker. De dingen die nog gaan komen. En voor je het weet blikken we alweer terug op 2019!
Een hele fijne jaarwisseling en een prachtig mooi hardloopjaar gewenst!