We denderen gewoon door. Maar alhoewel we nog plenty wedstrijden op het programma hebben staan loop ik ze vanaf nu allemaal als training. Ja echt waar! Ik zweer het! Frank vindt het een goed plan dus we spreken af dat we een rustige 10 km per uur gaan lopen. En omdat ik mezelf ken mag Frank het tempo bepalen en zal ik braaf bij hem blijven.
We zijn met zijn tweeën vandaag. Tenminste, voor de pannenkoeken en de weg er naar toe want eenmaal bij de Meet en Greet van de RMD ben ik weer verrast hoeveel mensen er op de groepsfoto afkomen. Maar eerst kleden we ons nog om, ga ik drie keer naar de wc en maak ruzie met de organisatie omdat ik niet door de zijdeur van het theater naar binnen mag omdat die alleen voor naar buiten is. Ik moet door de voordeur, die volledig geblokt staat omdat een hoop lopers ook naar binnen willen maar er ook nog een hele grote groep door diezelfde deur naar buiten wil omdat niemand ze vertelt dat de zijdeur geopend is. Ach ja, kleine frustraties van een hardloopevenement. Vooral omdat ik een ‘talk to the hand’ krijg van de bewuste dame die bij de deur staat als ik eenmaal binnen mijn gram wil komen halen.
Gelukkig ben ik het bij het maken van de foto alweer vergeten, helemaal als ik mijn ‘valse stiefzuster’ Mirjam van de Anitaladies tegenkom. Zij loopt de Asselronde voor het eerst en heeft nooit verder dan een halve marathon gelopen. Stoer! Na wat gekus en geknuffel met andere bekenden lopen we richting start. We boffen want het is perfect loopweer. Fris, droog en zonnig. We gaan lekker van start en in plaats van als een idioot weg te spurten zoals ik gewend ben om te doen rennen we heel beheerst over het parcours. Wel iets sneller dan de beoogde 10 km per uur maar zolang het een comfortabel tempo is maakt het niet uit. En het is beheerst genoeg om Richard langs de kant te spotten met zijn camera.
Het landschap is mooi winters, met sneeuw aan de zijkanten van de weg. Zeker op het stuk als we de bewoonde wereld verlaten en het bos in gaan. Op sommige stukken is het oppassen want het is glad maar met een beetje verstand en gezien het feit dat we nog steeds relaxt lopen is het prima te doen. Het is nu de derde keer dat ik hier loop en ik weet nog redelijk goed wat ons te wachten staat. In elk geval de eerste kilometers een aardige klim, wat weer een goede training is voor Zuid-Afrika.
Als we boven aan de top van de heuvel zijn, zo rond de 5 km en de drankpost, kan ik het niet laten om wat foto’s te maken. We hebben toch geen haast. Het tempo daarna blijft op de comfortabele ‘10eneenbeetje’ km per uur. We komen Inge tegen van de RRC en trekken een tijdje op. Zij wil echter proberen om op marathontempo van sub4 te lopen en dat is me te snel dus we haken af en zakken iets. Ondertussen genieten we van de zon door de bomen en over het besneeuwde landschap. Dan draaien we het lange zandpad op richting de weg en de laatste heuvel waar we onderweg Jeroen Tibbe ‘in de bosjes’ zien liggen. Ik zie hem net op tijd om te kunnen zwaaien.
Na wat geglibber komt de grote heuvel. Ik peuter een oud gelletje met een ietwat verlopen houdbaarheidsdatum uit mijn Flipbelt voor deze uitdaging. Vorig jaar liep ik hier alleen en met muziek en weet nog exact dat ik ‘Highway to hell’ in mijn oren hoorde. Dit jaar heb ik niet eens het gevoel dat ik een heuvel op loop. Ik hoor ineens mijn naam en achter ons loopt Samira met haar man. Zo zie je elkaar nooit en zo kom je elkaar ineens zomaar tegen. Ze lopen sneller dan wij dus we zwaaien en vervolgen ieder onze weg.
Het einde van de heuvel komt sneller dan gedacht en we beginnen aan de lange lange weg naar beneden. Het tempo loopt weer wat op waardoor we gemiddeld toch weer iets boven de 10 zitten. Ik vind het prima. Ik voel dat ik nog best wat energie over heb, waarschijnlijk door het gelletje, maar ga niet alsnog racen.
De laatste kilometers lopen helemaal prima. Ik voel mijn benen wel maar ben niet moe en ik loop nog heerlijk ontspannen. Waarbij ik me maar weer eens bewust wordt van hoe groot dat verschil is als je comfortabel loopt ten opzichte van alles er uit persen. In de laatste kilometer staat Richard opnieuw langs de kant met zijn camera en ook hem zie ik op tijd dus ik kan opnieuw zwaaien. Als mijn nieuwe running outfit nou nog niet puik op de foto staat weet ik het ook niet meer.
Op de Loolaan worden we bedankt door een dame achter ons voor het hazen. We hadden het niet eens in de gaten maar zijn blij dat we hebben kunnen helpen. Door de muziek en mijn energieoverschot ga ik weer half dansend over de finish en blijf door dansen tot ik de medaille om mijn nek heb hangen. We hebben een mooie tijd gelopen voor een comfortabele loop dus ik ben meer dan happy. Volgende week mogen we nog een keer, dan doen we de 30 km in Schoorl. We zien niet 1-2-3 bekenden en zodra we stilstaan koelen we af dus lopen terug naar het theather. Omdat daar ook niemand meer is pakken we maar de bus terug en rijden naar huis voor en bad en een stuk brontosaurus als avondeten.
Ondertussen evalueer ik hoe het gegaan is vandaag en wat er nog voor me ligt. Helemaal als ik de link van Tui in de mail krijg voor de aanvullende informatie voor de inschrijving. Vandaag ging goed en ik voel me weer gesterkt richting de Two Oceans. Rustig lopen is duidelijk het devies. En ik zal het nodig hebben want psychisch heb ik ook nog wel een weg te gaan. Want ondanks dat ik heerlijk gelopen heb en de 25 km zonder relatieve moeite in een mooi tempo heb gedaan, kon ik een gedachte niet ontkennen terwijl ik over de finish kwam.
‘Nog 3 km erbij en dan ben ik op de helft…’