Terwijl iedereen aan het taperen geslagen is en vandaag maximaal de 10 km van de Ronde Park16Hoven loopt heeft tante Truus 30 km op het programma staan. Geen probleem, om het wat makkelijker en gezelliger te maken heb ik me ook ingeschreven voor 16Hoven en loop ‘gewoon’ van tevoren 20 km er heen. Zoals gewoonlijk leek dat een goed plan toen ik het bedacht. Factoren als een verjaardagsfeestje de avond ervoor, een starttijd van 11:00 en iets met wintertijd-zomertijd maken het iets gecompliceerder. Als ik er vanuit ga dat ik er minstens 2,5 uur over wil doen met rustig lopen en de weg zoeken en ook nog wat tijd wil hebben als ik er ben moet ik toch zeker rond 8:00 vertrekken. Dus als de wekker om 7:15 gaat, gevoelsmatig 6:15 voor de lezers thuis, is dat goede plan dan toch weer iets minder goed. Een echte pannenkoek van Frank zit er vandaag ook niet in en als ik naar de donkere lucht buiten met de bevestiging van een regenbui op buienradar kijk komt die eeuwige hardloopvraag weer naar boven. Why?
Uiteindelijk stap ik om 8:15 naar buiten. In de gauwigheid heb ik toch maar een mutsje op gedaan en losse mouwen aangetrokken. En dat is maar goed ook. Het is koud en het regent. Ik ren in eerste instantie richting het bos. Een rechtstreekse lijn naar Park16Hoven bleek maar een kilometer of zes en dat is bij lange na niet genoeg, dus een route geplot met een omweg en inclusief een volledig rondje bos. Van het lekkere warme weer van gisteren is niets meer over en als ik langs het 38 km bord loop waar we gisteren met zonnebril en korte broek liepen en een foto maakten wordt het verschil pijnlijk duidelijk. Ik maak voor de ironie vandaag ook maar een foto met het bijbehorende gezicht. Dan gauw weer verder voor ik te veel afkoel terwijl ik me opnieuw afvraag. Why?
Gelukkig heb ik in het bos enige beschutting en tegen de tijd dat ik er weer uit kom is het gestopt met regenen, ben ik warmgedraaid en zit ik een beetje in mijn flow. Ik draai de Kralingse Zoom op en loop tegengesteld aan waar iedereen volgende week zo’n beetje stuk zal gaan. Een mooi moment om even weg te dromen. Even zwaaien naar een bekende maar dat is dan ook een van de weinige lopers die ik tegen kom zo vroeg op de koude zondagochtend. Dan via de Terbregseweg en de Molenlaan die me langs de Irenebrug brengen en uiteindelijk op onbekend terrein. Ik zit ongemerkt inmiddels op 13,5 km dus ik neem een gelletje en kijk op mijn route of ik nog goed ga. Dat blijkt het geval dus ik vervolg mijn weg.
Ik moet zo langzamerhand ook plassen en twijfel of ik een boom op zal zoeken. Nee, teveel wandelende dames met hun hond in de buurt, die zullen dat vast niet op prijs stellen. Ophouden dan maar. Kilometer 17 biedt uitkomst. Althans, de Dixie die ik op dat punt tegenkom en ik heb mazzel, hij is open én er hangt wc papier. Wat kan een mens blij zijn met de kleine dingen in het leven, zeker als dat het leven van een hardloper is. Ook zo’n ‘why’ ding.
Dan het laatste stukje naar Park16Hoven. Ik ben stiekem eigenlijk best vroeg als ik al met al nog voor 10:15 aankom, dus ik plak er nog maar een kilometer aan vast. Had ik nog tegoed van de CPC waar ik ook 10 en 21 zou lopen. Doe ik het nu maar dan andersom. Ik ren dus een extra rondje door het park waar de kids al lekker bezig zijn. Als ik bijna klaar ben begint Frank te bellen, waarschijnlijk om te vragen waar ik ben, maar we horen elkaar niet. Het enige dat ik versta is ‘binnen’.
Naar binnen dus. Daar vind ik niet alleen Frank maar een heleboel groene shirtjes. Binnen is het lekker warm maar ik merk wel dat ik snel afkoel. Helemaal als we even later naar buiten gaan voor de groepsfoto. Ik heb een beetje spijt dat ik mijn thermoshirt niet aangetrokken heb vanochtend en hou in elk geval mijn muts op en mijn mouwen aan. Ik verruil mijn camelback voor mijn Flipbelt en eet wat, want ik heb berehonger. Ik schuur tegen Frank aan voor de foto en ga gauw weer naar binnen tot het écht tijd is om te starten.
Ik ga rustig weg, ik moet toch weer behoorlijk opwarmen. Het ene groene shirtje na het andere loopt me voorbij en dat is best een raar gevoel. Ik zie het maar als een mooie oefening voor volgende week als ik ook met de rem er op moet lopen. Toch valt het me mee dat ik nog eigenlijk wel genoeg over heb om lekker te lopen. De kilometers vliegen best snel voorbij en voor het eerst in mijn leven ben ik superblij met twee rondjes. Psychologisch gezien maakt het dat dit keer een stuk makkelijker omdat ik beter kan indelen. Ik pak een bekertje water bij de 2,5 km en concentreer me op het ontwijken van de regenwormen. Het zijn er veel en ik vind het zielig dat het merendeel vertrapt wordt. Ik spring er overheen of opzij.
Binnen no time ben ik bij de 3 km waar RRC-er Patricio staat als vrijwilliger en de 4 km komt nog sneller. Dan het heen en weertje voor de 5 waar ik iedereen aan de andere kant zie lopen. Ik heb mijn zinnen gezet op in elk geval sub 1, dat moet toch haalbaar zijn. Bij 6 km komt zowaar het zonnetje door en krijg ik het bijna warm. Bijna. Maar eerlijk is eerlijk, ik ga steeds lekkerder lopen. Bij 7,5 km drink ik nog wat water en krijg ik de kolder in de kop. Ik plak twee winegums in mijn holle kies want ik heb nog steeds enorme honger maar de beats van Metallica en Rammstein spannen mijn spieren aan en ik ga racen. Het wordt een meer dan negatieve split als mijn snelheid van 5:25 naar 5:12 en 4:58 gaat. Bij de 9 km ga ik helemaal los en trek nog even een sprint van 4:28. Waanzin! Maar wel lekker. Ik hou vol tot de finish en klok 53:35. Een kadootje voor een cijferfetisjist als ik. Maar ja, het is dan ook nog steeds verjaardagsweekend.
We duiken gauw naar binnen en ik trakteer mezelf op een blikje chocomelk. We praten wat na maar gaan dan toch richting huis. De vermoeidheid begint toe te slaan en ik krijg het opnieuw koud. We nemen afscheid van iedereen maar niet voor lang. Volgende week zien we ze allemaal weer in een iets andere setting. En ook dan zal het een gezellig feestje zijn.
Als ik ‘s middags lekker met een stuk chocoladetaart op de bank lig overvalt me een gevoel van tevredenheid. Ik heb eigenlijk heerlijk gelopen en verheug me enorm op de marathon volgende week. Mijn oog valt tevens op de stapel kadootjes die ik gisteravond gekregen heb inclusief die prachtige chocolademedaille met die mooie hardloopfoto van mij die Herman speciaal voor me heeft laten maken. Het was een leuk feestje met allemaal leuke lieve gezellige mensen waarvan ik driekwart uit het hardloopcircuit ken. Tegelijkertijd krijg ik een paar foto’s van vandaag doorgestuurd waarvan er één van de finish waar Chris van de Running Pack The Hague een confettikanon voor me opentrok. Een prachtige afsluiting van een geweldig verjaardagsweekend waarin het hardlopen en de hardloopvrienden centraal stonden. En daarmee heb ik eigenlijk mijn antwoord al op die ene vraag.
That’s why!