‘Wil je het rode of het blauwe shirt?’ ‘Een Mars of een Snicker?’ ‘En lopen we volgende week zondag de Urban Trail Rotterdam of de Vestingloop Brielle?’ Keuzes maken is nooit mijn sterkste kant geweest. Alhoewel ik geen enkele moeite heb met beslissingen nemen en exact weet wat ik wil. Dat klinkt tegenstrijdig maar het is heel simpel. Freddy Mercury zong het al. ‘I want it all, and I want it now!’ En dat is precies mijn probleem. Gelukkig heb ik daar in de meeste gevallen wel een oplossing voor. Ik doe dan gewoon allebei. Het is even passen en meten qua planning, een en ander afhankelijk van de startwave voor de Urban Trail, maar 10 minuten later zit de bevestiging voor beide loopjes in onze mailbox. We hebben helaas startwave 5, wat erg krap wordt, maar als ook dat euvel een paar dagen voor de start opgelost wordt door een switch naar startwave 2 dankzij de welwillende organisatie staat ons niks meer in de weg. Hoef ik alleen nog maar outfit te kiezen.
Gelukkig is het eindelijk mooi weer geworden en na het standaard ritueel van vroeg opstaan en pannenkoeken rijden we ruim op tijd naar de start om daar twee meter vandaan te parkeren. Kunnen we daarna gelijk door naar Brielle. We meeten en greeten met een handjevol RMD-ers en maken een groepsfoto voor de SS Rotterdam alvorens ons naar de start te begeven. Omdat het is gaan regenen duiken we nog heel even de auto in om te schuilen. Gelukkig is het als we echt niet langer kunnen wachten min of meer droog.
We starten richting een speeltuin waar gelijk al file ontstaat. We moeten over een houten loopbrug. Terwijl we wachten doen Frank en ik gek op de draaimolen tot we over de brug kunnen. Veel mensen slaan over en lopen door om een harde ‘Boe’ van ons te krijgen. Als we er overheen zijn kunnen wij ook weer rennen. Marco heeft zijn fototoestel bij zich en maakt foto’s. We zijn een clubje van ongeveer 8 RMD-ers, de rest is eerder of later gestart of loopt op zichzelf.
Na de speeltuin rennen we richting de Rijnhavenbrug maar worden we eerst omgeleid langs het Pinball Museum. Dat is het leuke van zo’n Urban Trail. Superleuke locatie, nooit geweten dat hij er zat en ik ga er zeker een keer flipperen. De volgende stop is theather De Lantaren, na de Rijnhavenbrug. Ook zo’n plek waar ik nog nooit geweest ben, niet in de laatste plaats omdat ze daar alleen cultureel verantwoorde vage films draaien waarvan je na afloop denkt ‘waar ging het eigenlijk over?’. Van daar uit naar de Q-park en het Nieuwe Luxor waar ook de splitsing tussen de ‘lange route naar links’ en ‘korte route naar rechts’ zich bevindt.
Om naar de overkant van de Erasmusbrug te komen moeten we via metrostation Wilhelminaplein waar we alweer op de helft van het parcours zitten. Gelukkig maar want ik merk dat ik moe ben. Al twee weken verkouden, nog steeds in herstel en gisteren ook al aardig actief bezig geweest. Bovendien helpt met de scooter onderuit gaan donderdagavond en dan keihard op je schouder terecht komen ook niet echt. Dat wordt geen toptijd in Brielle vanmiddag maar dat hoeft gelukkig ook niet. Bij de Ballentent krijgen we na de Veerhaven een stukje gehaktbal, ‘what else?’, en bij de Maastunnel ga ik voor het eerst van mijn leven door de fietstunnel in plaats van de voetgangerstunnel.
Eenmaal aan de overkant komen we langs het Paviljoen aan het water om vervolgens de Maassilo in te gaan. Herinneringen van heel vroeger toen ik mijn weekenden nog dansend in obscure discotheken doorbracht ten tijde van de opkomst van de house muziek flitsen door mijn geest. De goede oude tijd. Toen ik naar bed ging op het tijdstip waar ik nu op sta om hard te gaan lopen. Het kan raar lopen in het leven, excusez le mot. Nog even langs Duimdrop Katendrecht en dan op naar de laatste attractie, de SS Rotterdam, waar we nog even een groepsfoto maken op het achtersteven bij de Nederlandse vlag.
Ondanks het zonnetje is het best fris vanwege de kille wind. Als we niet al verkouden waren zouden we het nu wel worden, dus we gaan snel weer door, op naar de finish. Frank haalt gauw een vestje uit de auto alvorens we ons tasje met ontbijt ophalen. Kunnen we mooi als brandstof voor de run in Brielle gebruiken. We blijven niet lang hangen, nemen afscheid van diegenen die niet naar Brielle gaan en springen in de auto om een ruim half uurtje later de auto op een oud voetbalveld te parkeren. Op naar medaille nummer twee.
Na het oppikken van het startnummer maken we ook nu een groepsfoto. De groep is aanzienlijk groter dan vanochtend, het zonnetje schijnt nu volop en ik zit een beetje in te kakken. De vermoeidheid komt opzetten en ik wil eigenlijk gewoon lekker in bed gaan liggen en slapen. Maar in plaats daarvan moet er gelopen worden en wandelen we rustig naar de start. Voor deze 10 km heb ik mijn muziek meegenomen en geïnspireerd door het bezoekje aan de Maassilo vanochtend zet ik een oude housesessie van mijn stamdisco uit de jaren 90 op.
Met de eerste beats in mijn oren en het geluid van het startschot verander ik stante pede van Dr. Jeckyll in Mr. Hyde. Het eerste gedeelte van het parcours is te smal voor het aantal deelnemers en de verhouding langzame en snelle lopers. Het is daarom schipperen om via de ongelijke grasberm er voorbij te lopen. En ik moet er voorbij want er moet snelheid gemaakt worden. Niks ‘alleen maar de medaille ophalen’, the hell with ‘ik ben zo moe en wil slapen’ en boeien het ‘gewoon rustig aan want ik heb al genoeg gedaan dit weekend.’ En Frank gaat vrolijk met me mee. Sterker nog, we hebben niks afgesproken en lopen officieel niet samen maar we trekken lekker met elkaar op.
Gelukkig wordt de weg verderop wat wijder én raakt het deelnemersveld wat meer uit elkaar getrokken zodat er ruimte ontstaat. Het is inmiddels stiekem best warm en het zonnetje brandt. Zeker door de Brielse polder. Maar het is altijd beter dan zeikregen. Na 6 km zijn we terug in Brielle en lopen we langs de buitenkant van de vesting om daarna langs de binnenkant weer terug te lopen. Dit is het leukere stukje van de route. Ondanks mijn vastberadenheid om toch snel te lopen kan ik niet ontkennen dat ik fysiek moe ben. Mind over matter gaat maar tot zo ver. Frank lijkt er minder moeite mee te hebben en kan zelfs nog tegen me praten. Gelukkig kan ik bij km 8 toch al een beetje uit gaan kijken naar de finish.
De finish die dan toch best wel weer snel komt. Aangezien we nog steeds samen op gaan pak ik Frank zijn hand om ook samen over de finish te komen, getuige dezelfde bruto klok tijd. Netto is Frank mij vandaag 1 seconde voor. Ik gun het hem met liefde, ik ben al meer dan tevreden met netto 53:27 en dus een sub 55. Gewoon. Niet omdat het moet maar omdat het kan. Ik moet wel even bijkomen, dat rottige hoestje blijft hardnekkig aanwezig.
Als iedereen binnen is zoeken we de strandtent op voor eten en drinken en praten in het zonnetje nog wat na. Daarna rijden we lekker naar huis voor de rest van het zondagritueel, zijnde bad, sushi en bank. En op diezelfde bank bekijk ik gelijk maar even de agenda voor de komen periode. Volgende week de Angel Muddy Run en de week erna de Brewery Run. Of de Vestingloop Den Bosch. Dat wordt weer kiezen.
Of niet?