Een oproep op FB. ‘Wie gaat woensdag de Wantijrun lopen?’ Oeh, een run op woensdag. En dan ook nog een die ik nog nooit gedaan heb. Een paar RMD-ers geven gehoor en zelfs Frank overweegt het maar laat het even afhangen van het weer. Tenslotte worden er her en der loopjes afgelast. Max 5 km, dat wel. Ik kijk even hoe mijn week er uit ziet. Maandag 5 km in de planning, woensdag ‘iets’ en dan zaterdag de Muddy Angels Run in Eindhoven. Dus woensdag zou kunnen. Maarre… 5 km? Terwijl er ook een 10 km en een 10 engelse mijl is? Op een route die ik nog nooit gelopen heb? Ik heb al besloten, ik moet alleen wachten tot het besluit zich gematerialiseerd heeft én op het juiste communicatiemoment.
Als het maandag te warm is en ik nog te veel spierpijn van zondag heb ga ik niet lopen en is het lot van de woensdag definitief bezegeld wat mij betreft. Besluit gematerialiseerd. Want 3x per week lopen waarvan 1 langere afstand betekent dus naast de woensdag, de Mudrun van 5 km van zaterdag en dan zondag voordat we weg moeten naar onze afspraak nog een klein rondje. De rest van de week zit vol met respectievelijk Rammstein, paardrijden en de Slotavond van de Roparun.
Maar goed. Frank wacht nog steeds of het wel doorgaat. Dat bericht komt de avond ervoor. We gaan dus. Besloten en dan is ook het juiste moment voor de woorden: ‘Ik doe de 10 EM, wat doe jij?’ We weten allemaal wat daar het antwoord op is. Wel rustig aan, niet alleen vanwege de warmte, maar ook omdat twee dagen herstel wel voldoende maar niet genoeg is.
Omdat we moeten na-inschrijven wat alleen tussen 18:00 en 19:00 kan moeten we nog opschieten ook. Straks zijn we te laat of zijn de startnummers op. Mijn vrees is ongegrond als we er om 18:30 zijn en ik 5 minuten later twee formuliertjes sta in te vullen. En ik mag nog startnummer kiezen ook. Het wordt 850, lekker rond en makkelijk te onthouden. Nog even met pen dik mijn naam er op krassen en ik ben er weer klaar voor.
Er zijn meer groene shirts dan ik had gedacht. Een grote club die-hards, de kale mannenclub, zijn er en ik tel drie dames, mezelf inclusief. Ik zorg dan ook maar voor de groepsfoto en een dame van de organisatie maakt hem. We staan nog even te kletsen en dan word ik ineens aangesproken. Ik draai me nietsvermoedend om als ik een microfoon in mijn neus geduwd krijg en een camera in mijn bakkes. ‘Zeg Saskia, wat ga je lopen? En hoe heb je je voorbereid?’ Uhhhh, ik ben altijd voorbereid? Jeetje, wat klinkt dat arrogant zeg, maar ja, het is wel waar.
Om 19:25 gaan we klaar staan en terwijl ik nog met mijn telefoon aan het kutten ben klinkt ineens het startschot. Muziek aan, klokje aan en gaan met die banaan. Frank en ik lopen samen ook al hebben we muziek op. Het valt op zich mee met de warmte dankzij een koel briesje. We worden aan alle kanten ingehaald maar het maakt me niet uit. Tenslotte heb ik nog iets van een triatlon in mijn lijf zitten en met een tempo van ergens tussen de 10 en 11 km per uur vind ik het allang best.
De route is voornamelijk langs het water en het is heel erg leuk om weer eens iets nieuws te zien. De eerste 5 km vliegen dan ook voorbij en ik ga steeds lekkerder lopen ondanks het feit dat mijn hamstrings aan alle kanten protesteren. Is weer eens wat anders dan protesterende billen of kuiten. Vanaf het water gaan we ook een stuk langs een industrieterrein waar de afvalverwerking zit. Een plek waar ik graag snel voorbij ren want echt fris ruikt het er niet. Daarna komt er een prachtig mooi uitgestrekt weiland gebied en ik waan me een klein beetje terug in Frankrijk anderhalve week terug tijdens de Roparun. Zonnetje, briesje, mooi uitzicht en lekker lopen, wie maakt me wat?
Bij 10 km gaat de linkerhamstring in de blokkeerstand waardoor ik het in mijn kuit begin te voelen. Na een kilometer trekt dat weer weg om op te spelen bij mijn scheenbeen en daarna in mijn voet. Het is maar goed dat ik de rest van de week niet zo heel veel meer ga doen. Een winegum geeft weer wat extra energie en als we voorbij de 11 km zijn merk ik dat Frank gaat versnellen. Wat krijgen we nou? Dat doet ie anders nooit hoor? Maar geen probleem. Sterker nog, door sneller te lopen heb ik minder last van stijfheid. En die dame in het roze die ons voorbij liep zat me toch al dwars, dus die haal ik graag weer in.
Rond de 13 km komen we Jan tegen die er een beetje oververhit uitziet en wellicht kramp heeft. We vergewissen ons of het goed met hem gaat alvorens weer verder te rennen. Op naar de laatste 3 km. We krijgen nog een pittig heuveltje omhoog, halen nog een paar mensen in en dan zijn we weer terug bij het sportcomplex om samen te finishen. Daar praten we nog even na met de rest, zien nog even de huldiging van winnaar Patrick Kwist, mijn held en grote voorbeeld, en wandelen langzaam terug naar de auto om weer huiswaarts te keren. Tenslotte moet er ook nog gegeten worden.
Thuis ben ik dik tevreden. Gewoon een prima tijd neergezet gezien de omstandigheden, 1:33:40, en het was gezellig. Beetje jammer van die ene seconde dat Frank dit keer ‘sneller’ was maar ach, vandaag mag het. En het beste van alles?
Ik heb gewoon heerlijk gelopen. Niet gezwommen, niet gefietst, alleen maar gelopen!