Een maand of zes geleden. Een foto van de pasta bolognese die Frank gemaakt heeft op Facebook. Ysbrand slaat aan. ‘Mijn ideale weekend zou zijn zaterdag pasta bij Frank en Sas en zondag Nasi bij Bart.’ Linda komt er overheen. ‘En dan vrijdag BBQ bij ons.’ Het zaadje is gepland en het culinaire hardloopweekend is geboren. Uiteindelijk wordt het ergens in augustus werkelijkheid en combineren we het hardlopen met het eten. De spaghetti wordt vrijdag, dan kunnen we zaterdag een stuk gaan lopen, aansluitend de BBQ, zondag een wedstrijdje en afsluitend nasi. Drie dagen, twee keer hardlopen en negen man/vrouw sterk.
En zo sta ik vandaag aan de start van het Hardloopevent Harmelen voor sessie drie van ons culinaire hardloopweekend. Mijn eerste wedstrijd sinds de Trail de Fantomes. Lekker plat vlak asfalt, een korte afstand van 5 km en met doel rustig uitlopen, niet in de laatste plaats omdat het weer eens bloedverziekend heet is, maar ook omdat ik aan het opbouwen ben en bijna omdat ik vanochtend met mijn suffe hoofd de afspraak met mijn fysio gemist zou hebben om mijn enkel toch even te laten tapen, ware het niet dat ik ook een uur later alsnog mocht komen. Overigens is Harmelen me niet geheel onbekend. Vorig jaar liep ik spontaan ook de 5 km. Een ander leven want er is een hoop gebeurd in een jaar. Maar dat terzijde.
Met een verse driedubbele laag roze om mijn enkel rijden we gelijk door naar Harmelen. Daar zijn Bart en Linda al en terwijl ik de startnummers ophaal komen ook Richard, Marilene en Ysbrand aanlopen. Om gelijk tegen Deborah aan te lopen, mijn Anitazusters te zien, naar Herman te zwaaien, met RMD-ers op de foto te gaan en de Running Angels te begroeten. Een groot feest dus voor zo’n relatief klein evenement. Als alle sociale banden weer aangehaald zijn is het tijd om naar de start te wandelen. De 10 km en de 5 km starten tegelijkertijd maar ik loop toch alleen. Van mijn clubje loopt iedereen de 10 km, behalve Frank die vanwege de warmte omgezet heeft naar de 5 km, maar wel snel gaat lopen. In elk geval sneller dan ik.
Ik ben nog uitgebreid bezig met mijn klokje als het startschot klinkt. Ik begin rustig aan en laat iedereen lekker aan me voorbij rennen. Het is warm maar gezien mijn rustige tempo heb ik er weinig last van. Het pootje voelt ook goed. Als het stof van de voorbij razende lopers opgetrokken is zie ik Frouke lopen met haar man en dochter, Fem. Frouke heeft voor de start gezegd dat als ik rustig wilde lopen ik ze niet voorbij mocht gaan. Over aanhaken heeft ze niks gezegd dus ik versnel een heel klein beetje tot ik bij ze ben. Dan vertelt Frouke dat haar dochter voor een sub 30 wil gaan. Hmmm, 10 km per uur. Red ik dat? Ik probeer het gewoon en kijk wel hoe ver ik kom.
Na het eerste stukje gaan we de hoek om en de brandende zon in. Het tempo is prima voor mij maar Fem krijgt het al gauw zwaar. Het is ook wel erg warm. Op 2 km staat de drankpost en is gelijk de splitsing tussen de 5 en de 10 km. En daar waar ik normaal gesproken links zou gaan ga ik nu rechts alweer richting finish. De afleiding zit hem vooral in het motiveren van Fem, die het hartstikke goed doet. Ik hoor de twijfels in haar stem of ze het wel kan, maar zie ook de verbeten trek van een doorzetster op haar gezicht. In beide opzichten is ze precies haar moeder. Ik moet er stiekem een beetje om lachen.
Na het lange warme stuk gaan we alweer de bebouwde kom in. In de straten staan diverse mensen met waterpistolen of emmers water om extra verkoeling te geven. Ik sla even over, ik kan de warmte best hebben. De 5 km zijn zo voorbij. Bij de laatste 500 meter wil Fem nog even een sprintje trekken. Haar vader gaat mee, Frouke en ik geloven het wel en laten ze lekker gaan. Ik vind het te warm en ik merk dat mijn enkel toch ook al weer een beetje moe is. Hij heeft zich prima gehouden maar moet nog duidelijk kracht opbouwen.
Ondanks dat kruis ik de finish in 29:33 en dat stemt me vandaag meer dan tevreden. Deze week nog twee keer rustig aan een kort rondje lopen en dan probeer ik volgende week zondag wel een 10 km. Bij de finish klets ik nog even na met de Running Angels en de Anitaladies. Het is vandaag toch voornamelijk een social event en een ‘metaaltje ophalen’ zoals Marilene zegt. Ik zoek Frank op en zie ook Bart staan. Die blijkt een verkeerde afslag genomen te hebben en heeft dus ook 5 km gelopen. Het wachten is op de rest en als iedereen binnen is drinken we nog wat en rijden we via huis, de douche en omkleden wederom richting Den Haag voor de afsluiting van het weekend. De beroemde nasi van Bart en Patricia.
Drie dagen, twee keer hardlopen en negen man/vrouw sterk. Maar vooral veel gelachen, veel gegeten, een hoop geleerd en weer een beetje dichter bij elkaar gekomen.
To be continued…