Toen een aantal jaar geleden het bericht voorbij kwam dat er een halve marathon in Disneyland Parijs georganiseerd werd wilde ik natuurlijk meedoen. Omstandigheden, lees prijs, gedoe, andere loopjes en Frank meekrijgen, maakte dat het aan me voorbij ging. Uit het oog maar zeker niet uit het hart want wat in het vat zit verzuurt niet. En dus, 4 jaar na dato, gaan we alsnog naar Disney om de 36K challenge te lopen.
5 KM
Samen met Deborah, Frouke, Ronald en Annemieke regelen we al vrij vlot de reis en de inschrijvingen. Ik bespaar jullie het gedoe van de registraties op het digitale platform, het blijven Fransen, maar na veel vijven en zessen hebben we dan toch alles geregeld, alle nodige documenten, alle nodige afspraken en zijn we klaar om te vertrekken. Annemieke en Ronald gaan eerder omdat zij vrijdag al in het park rond willen lopen, maar Frank mag met de rest van de harem rond een uur om 10:00 weg uit Rotterdam.
Na een toch stiekem wel lange en vermoeiende reis komen we om 15:00 aan in hotel Cheyenne met het thema Wilde Westen, mijn favoriet. We mogen gelijk aansluiten in de rij voor het inchecken, iets wat we de dagen er na nog heel vaak zullen doen. Als we dan eindelijk aan de beurt zijn krijgen we uitgebreid uitleg over het reilen en zeilen en mogen we een superleuke Toy Story Woody kamer in. Het is even zoeken naar het vierde bed en als we geïnstalleerd zijn moeten we als de sodemieter naar de Expo om de startbewijzen op te halen.
We hebben mazzel, de shuttlebus staat klaar dus we kunnen gelijk instappen. Bij de Expo is het minder druk dan gedacht en komen we gelijk al een heleboel bekenden tegen. It’s a small world after all. Nadat we de zakken met startbewijs en 5 t-shirts elk opgepikt hebben kijken we nog even bij de kleding en maken wat foto’s als we allemaal hetzelfde ervaren. We zijn een beetje dizzy. De lange reis, de drukte en gebrek aan eten lijkt de oorzaak. Dat laatste kunnen we gelijk wat aan doen, de McDonalds die naast de Expo zit biedt uitkomst. Geen milkshake, wel een Louisiana burger. Ach, het is voedsel maar het blijft McDonalds. Daarna terug naar het hotel waar we Ronald en Annemieke treffen.
Veel tijd hebben we niet, we moeten ons klaarmaken voor de 5 km. De dames gaan als Sneeuwwitje, ik trek mijn Superwoman jurk aan en Frank…? Frank gaat als hardloper! We raken Ronald en Annemieke op weg naar de start kwijt, die staan ook nog eens in een ander startvak, wij mogen in A. Dan nog is het lang wachten. De officiële start is om 20:00 maar gaat per korte waves van een paar minuten per keer.
Eindelijk is het onze beurt. Het scherm telt 3 seconden af en dan krijgen we een Go. Het is inmiddels donker geworden. We starten dwars door de Disney Village en gaan dan om de ingang van het park heen om een klein stukje door het park te lopen. Natuurlijk stoppen we even voor een foto met het verlichtte Disney Hotel op de achtergrond. Ook het stukje door Frontierland is prachtig verlicht met allerlei figuren van de film Coco en blacklights. Omdat we in de eerste startwave zitten is het gelukkig nog niet zo uitzonderlijk druk en kunnen we aardig doorlopen. Toch staan er al behoorlijke rijen om met Disneyfiguren op de foto te kunnen. Wij slaan ze over, dat komt morgen of overmorgen wel. Na Frontierland rennen we het park weer uit en komen aan de achterkant van de Walt Disney Studio’s. Het is grappig om een kijkje achter de schermen te krijgen en de medewerkers staan ons enthousiast aan te moedigen. Het ‘dorp’ achter het park, waar alle materialen en opslag staan en de crewvertrekken zijn is bijna net zo groot zo niet groter dan het park zelf. Langs de kant een groep brandweermannen die de sirene van hun wagen permanent aan hebben staan. En natuurlijk even met ze op de foto. De kilometers gaan snel voorbij en bij nummer 4 duiken we alweer het park in, dit keer de Walt Disney Studio’s zelf. We lopen langs de route van de Studio tram en het decor van de autoshow van Lightning McQueen, komen langs Buzz Lightyear en de andere Toy Story figuren en draaien alweer de hoek om richting de finish. 5 km in iets minder dan 35 minuten. Niet de snelste tijd maar het valt me nog alleszins mee. En de lol die we hebben gehad is veel belangrijker. Bij de finish krijgen we de eerste medaille, van de Lion King. Hij voldoet aan alle verwachtingen, zowel qua grootte, zwaarte als kitscherigheid. And I love it.
Het is al bijna 21:00 als we bedenken wat we gaan doen. Het oorspronkelijke plan was nu terug naar het hotel, douchen en dan eten, maar we zijn allemaal moe en twee keer heen en weer zien we toch niet zo zitten. We gaan dus maar gelijk eten. We duiken de Planet Hollywood in en ze hebben zowaar plek dus een klein half uur later zitten we aan een tafeltje het menu te bestuderen. Ik heb eigenlijk niet zo’n trek maar wil wel iets eten. Daarentegen is mijn oog ook op iets gevallen dat ik na het hoofdgerecht wil hebben, maar dan moet dat hoofdgerecht niet al te zwaar en veel zijn. Het wordt een salade met een stuk gebakken kip. Laat genoeg ruimte voor de Chocolate Comet die ik heb gezien. Als ik hem krijg lijkt hij totaal niet op het plaatje van het menu als blijkt dat de ober dacht dat ik een ordinaire chocolade milkshake wilde hebben. No way Jose, ik wil de Chocolate Comet. Een chocolade milkshake plusplusplus. Met chocoladepasta rondom het glas, daar op Smarties, Malteesers en Reese cups geplakt, en op de shake slagroom met daarin gestoken een Kit Kat en een Brownie bar. Dat noem ik pas een chocolade milkshake! Het lukt me om hem op te eten/drinken en net op de grens van misselijkheid te blijven als we rustig naar de bushalte terug waggelen. Eenmaal in het hotel snel douchen en spullen klaar leggen voor de volgende dag. Het is ruim 23:00 geweest als het licht uit gaat. De wekker staat om 5:00.
10 KM
Het is vroeg, heel erg vroeg. Met dikke ogen trekken we onze outfit voor dag twee aan, dit keer mijn zeemeermin broek en de rode pruik die mijn collegaatje nog snel even gescoord heeft voordat we weg gingen. Het is me toch te koud voor mijn top dus het wordt het alternatief van het hardloopshirt van de Parisienne van twee jaar terug dat mooi bij de outfit kleurt. Roze bloemenkrans om en klaar is Ariel. De dames gaan als Tinkerbel. En Frank? Frank gaat als hardloper. We wandelen naar het ontbijtbuffet waar ik een zuinig bakje yoghurt met Kellogs en vers fruit neem. Het is te vroeg en straks mogen we nog een keer, dan ga ik wel los op de croissants en chocoladebroodjes. Dan is het toch nog opschieten om naar de start te gaan. Tasje afgeven en herhaling van zetten, alleen nu starten we in het donker en wordt het licht in plaats van andersom. We zien een hoop bekenden in het startvak, of in elk geval aan de overkant. Toch weer die small world.
Opnieuw 3, 2, 1 en Go. Het eerste stuk is hetzelfde als gisteren alleen gaan we nu bij het Disney Hotel het park in in plaats van dat we er langs lopen. Ik moet enorm nodig naar de wc en ik ben niet de enige. De eerste wc die we tegenkomen is nog dicht maar die er na stoppen we toch echt even voor een pitstop. We rennen daarna door de Main Street, hoe gaaf is dat. In de verte het kasteel van Doornroosje waar we natuurlijk mee op de foto gaan. We rennen kris kras door het park en een stukje daarbuiten en ondanks dat we weer in het eerste startvak stonden staan er ook nu alweer dikke rijen om op de foto te kunnen met een Disneyfiguur. De minder interessante figuren slaan we wederom over en ik maak een foto op afstand en dan besluit ik om in de eerstvolgende rij te gaan staan ongeacht. De dames doen met me mee. We horen dat het om Sneeuwwitje gaat maar dat ze misschien gaan wisselen naar Doornroosje. Het gaat best snel dus het blijft Sneeuwwitje. Het is gek, je weet dat het een vrouw in een kostuum is maar toch. Je waant je in de illusie en ik moet eerlijk zeggen dat ze haar rol goed speelt. Zelfs Frank doet gek als hij haar wil zoenen en komt op de foto terecht. Dan rennen we weer door en ik heb de smaak te pakken dus bij de volgende rij ga ik weer staan. De steward rept over Jasmine, maar als we aan de beurt zijn blijkt het niet Jasmine te zijn maar Ariel. What are the odds en natuurlijk match ik perfect met haar op de foto. Zij in ‘mensen’ vorm en ik als de zeemeermin. Hierna is het wel weer ok, vanaf hier nu gewoon doorrennen. De rijen worden ook steeds langer en ik heb nu wel wat ik hebben wil. Nog even een foto als we onder het kasteel doorrennen en als we weer achter de schermen lopen met het straatnaambord van de kleine zeemeermin. Twee druppels water… not. Maar ik kom een heel eind. De laatste kilometer is gelijk aan de 5km route van gisteren, behalve dan dat het nu licht is. Bij de finish, na 1 uur en een kwartier voor 10 km, krijgen we medaille twee, nu met Rapunzel als thema. En ook weer groot, zwaar en protserig goud. I love this one too! We weten niet waar Ronald en Annemieke zijn. Zij zijn later gestart en doen er wellicht wat langer over. Omdat het toch wel fris is als je stil staat lopen we richting Expo om de tas op te halen en gaan daarna terug naar het hotel. Intussen krijg ik bericht dat ze binnen zijn en we spreken af voor het ontbijt.
In het hotel gaan we vanwege de tijd eerst ontbijten en daarna douchen. Als iedereen klaar is gaan we weer richting park, nu als bezoeker. Het is enorm druk maar gelukkig mooi weer. Annemieke en Ronald duiken de Studio’s in en wij gaan de mensenmassa in het gewone park trotseren. Na wat rondgelopen te hebben en te constateren dat het niet te doen is proberen we de Pirates of the Caribbean. 3 kwartier wachten maar er zit beweging in. Dat is beter dan de hele tijd stil staan. Het korte ritje van nog geen 10 minuten lijkt wel verdomd veel op de Fata Morgana. Onze voeten doen zeer, het is heel erg warm en de drukte helpt niet bij het parkplezier. Bovendien zijn we heel erg moe. Had ik al gezegd dat het heel vroeg was vanochtend? Frouke en Deborah gaan naar het hotel terug. Ik wil heel graag een rondje in het carrousel dat ik vanochtend tijdens de loop gezien heb om toch nog even op een paard te zitten en Frank wil het spookhuis in. Dat moet wel lukken, dan gaan we daarna ook naar het hotel. Misschien op de terugweg nog even schieten bij Buzz Lightyear. De carrousel heeft een wachttijd van 30 minuten. Vooruit dan maar, heb ik uitgebreid de tijd om te kiezen op welk paard ik mijn rondje wil maken. Mijn oog valt op een zwart paard met een mooi blauw met zilver harnas. Die moet het worden! Als ik bijna aan de beurt ben wurm ik mezelf naar voren om als eerste te kunnen kiezen. Er staan alleen nog een jongen met een klein meisje voor me. Zodra het hek open gaat snel ik naar ‘mijn’ paard als het meisje voor mij er op klimt. Het zal niet waar zijn! Van alle paarden in de carrousel kiest ze uitgerekend de mijne. Nou ja, ze heeft in elk geval een goede smaak. Ik klim dan maar op het minder mooie paard er naast. Frank maakt foto’s maar als het rondje klaar is wacht ik tot het meisje er af klimt zodat ik er snel op kan klimmen om alsnog een foto te kunnen maken. Mijn geduld wordt op de proef gesteld want snel is ze niet maar met behulp van een omstander lukt het toch om een foto te maken op ‘mijn’ paard voordat ik naar de uitgang gebonjoured wordt.
Van daar uit snel naar het spookhuis. Ook daar een wachttijd van drie kwartier maar goed, anders komen we nergens. Naast het spookhuis is een huisje waar je met Mickey op de foto kan. Zal ik? Van alle klassieke Disney figuren vind ik Mickey eigenlijk helemaal niet leuk. Met zijn rare hoge stemmetje en die betweterige eigenwijze attitude. Maar ja, het is wel Mickey. Hmmm, sowieso moet ik dan uit de rij voor het spookhuis. Laat maar. Ik weet niet of ik destijds in het spookhuis ben geweest maar ik herken er niets van dus het zal wel niet. Ook nu kan ik enig parallel met de Efteling niet ontkennen. Als we er weer uitkomen staat Mickey er nog steeds. De rij is niet zo lang en Frank moet plassen. Zal ik dan toch? Ik heb een halve seconde nodig. Zoals ik al zei, het is wel Mickey. De rij is kort maar duurt stiekem toch lang omdat hij uitgebreid de tijd neemt voor iedereen. Frank schudt zijn hoofd als hij de wc uitkomt en me in de rij ziet staan maar wacht geduldig tot ik aan de beurt ben. Halverwege loopt Mickey weg maar komt gelukkig na een paar minuten weer terug. Waarschijnlijk een wissel, of hij moest ook naar de wc. Want ook nu, het is gewoon een man in een pak. Als ik eindelijk aan de beurt ben krijg ik een knuffel en een high five en mag ik op de foto. Frank maakt ook foto’s met mijn mobiel. Als er gevraagd wordt of hij ook op de foto wil zegt hij: ’No, go away!’ Consternatie alom want wie stuurt Mickey nou weg? Ik moet hem ‘troosten’ en uiteindelijk sluiten we toch nog goed af, krijg ik een kus en is hij weer blij.
Ik ben er nu wel helemaal klaar mee met al die drukte, warmte en wachtrijen. Buzz Lightyear komt straks wel en we gaan nu linea recta naar het hotel. De meiden hebben lekker geslapen en gaan koffie halen als wij even chillen. Rond een uur of zes gaan we weer naar het park en treffen daar Ronald en Annemieke. Op naar Buzz Lightyear! Volgens de borden is de wachttijd maar 35 minuten. Dat is ten opzichte van de 100 minuten plus bij alle andere attracties een schijntje. Als we net in de rij staan wordt er omgeroepen dat de wachttijd geen 35 minuten maar 75 minuten is. Ongelooflijk maar helaas waar. Omdat het alweer bijna 19:00 is besluiten we dan maar om te gaan eten in de Disney Village. Na wat tevergeefse pogingen om een plekje te vinden belanden we bij King Ludwig. Een restaurant met een duits thema. Hoe is het mogelijk maar goed, ze hebben voor ieder wat wils en het belangrijkste van alles, we hoeven niet te wachten. Na het eten gaan de meiden naar bed, wij duiken nog even het park in om te wachten op de licht- en vuurwerkshow bij het kasteel. Ondanks dat het weer laat wordt is het de moeite waard. Uiteindelijk liggen we om 23:30 in bed. De wekker staat nog steeds op 5 uur.
21,1 KM
Het ritueel herhaalt zich voor de laatste keer. Omdat ik gisteren de hele dag rondgelopen heb duik ik snel even onder de douche alvorens me in mijn laatste outfit te hijsen. Gewoon mijn New York broekjemetrokje, het rode Disneyshirt dat Mirjam van Ikbedruk speciaal voor ons heeft gemaakt en ik mag een paar Minnie oren lenen van Frouke. De dames hebben ook een eigen shirtje met Minnie oren en een rood rokje. En Frank? Frank gaat, tadaaah, als hardloper! Annemieke loopt niet mee vandaag en Ronald gaat met ons mee. Hij gaat proberen bij ons aan te sluiten in startvak A. Na het ontbijt lopen we weer naar de start en terwijl de rest de tas wegbrengt zoek ik een wc op. We zien elkaar weer in het startvak en voor de laatste keer tellen we af, 3, 2, 1 Go! Alhoewel de route veelal over vergelijkbare stukken van het parcours van de 5 km en de 10 km gaat is het toch anders. We komen nu uit andere richtingen of lopen twee keer over hetzelfde stuk maar dan de andere kant op. We lopen 5 km volledig door het park waarvan een heen en weertje over de main street waar veel toeschouwers staan. We slaan de figuren over dit keer maar ik maak wel een foto bij elk kilometer bord waar natuurlijk een disneyfiguur op staat. Op kilometer 8 gaan we definitief het park uit en laten we ook Frouke, Deborah en Ronald los. Wij lopen net iets sneller en zo kan iedereen gewoon lekker zijn eigen tempo lopen. We gaan richting Magny-le-Hongre waar we een stuk doorheen lopen. Lekker heuvel af en aan de andere kant de tegemoetkomende lopers heuvel weer op. Het enige voordeel is dat als we heuvel op moeten het erg motiverend werkt als je weet dat je dat stuk al gehad hebt en de rest nog moet. We zitten op een kilometer of 15 als we richting de Disney hotels lopen. Mijn enkel houdt zich eigenlijk wel goed op wat gebruikelijke pijntjes na, mijn hamstrings en billen daarentegen lijken wel van blokbeton. Gelukkig is het nog maar 6 km.
We lopen via Hotel Santa Fe en Hotel Cheyenne, waarbij we langs onze hotelkamer komen, weer richting de Disney Village. We moeten nog 3 km en ik begin me echt af te vragen waar ze die vandaan gaan halen maar als we nog wat lussen maken moet het wel goedkomen. We lopen nog een keer langs het podium van de autoshow en dan de laatste meters naar de finish. Daar krijgen we na 2:20 de derde medaille van het weekend, groot, zwaar en iets geciviliseerder dan de rest. Love this one the most! We wachten de meiden en Ronald op en als iedereen binnen is en we weer de nodige bekenden gedag hebben gezegd wandelen we rustig naar de Expo. Niet alleen om de tas op te halen maar ook voor medailles 4 en 5. En ja, ook weer groot, zwaar en schreeuwerig. Love them all together.
Na nog wat foto’s her en der gaan we naar het hotel voor het tweede ontbijt. Gelukkig hebben we tot 12:00 de tijd voor het ontbijt en hoeven we pas om 13:00 de kamer uit en die tijd hebben we ook wel nodig. Ronald en Annemieke nemen afscheid en als we eindelijk klaar zijn duiken we nog even het park in, in de hoop dat het wat rustiger is. Er is regen voorspeld dus we maken als eerste de foto’s van de medailles bij het kasteel. Het begint dan al te regenen dus we rennen alsnog naar Buzz Lightyear. Wachttijd 35 minuten. Ach, het regent toch en we staan droog. Vlak voordat we aan de beurt zijn crasht de attractie. Hebben wij weer. We blijven wachten, we zijn inmiddels niet anders gewend na het weekend. Ik ben de tijd kwijt maar na een restart van het systeem mogen we eindelijk in het karretje stappen en aliens doodschieten. Ik denk bijna een uur wachten voor 5 minuten schietfun. Het lijkt wel een hardloopwedstrijd. Ben je soms ook een hele dag bezig voor een uurtje rennen. Buiten zeikt het nog van de regen en we willen wat drinken. Dat schijnt nog niet makkelijk te zijn. Het dichtstbijzijnde restaurant heeft geen bier en er staan hele lange rijen. Dan maar richting Disney Village. Of toch gewoon gelijk naar huis? Na even dubben wordt het toch Disney Village waar we bij King Ludwig niet alleen wat drinken maar ook wat eten. Dan sluiten we ons Disney avontuur af als we voor de laatste keer naar het hotel gaan om de auto op te halen en weer naar Nederland te rijden. We nemen de regen mee en door een aantal ongelukken onderweg wordt het weer een lange en vermoeiende trip. Nadat we Deborah en Frouke afgezet hebben en thuis de koffers uitgepakt, is het uiteindelijk 23:30 als ik het licht uit doe. Een voordeel, de wekker staat om 7:00 dus ik mag twee uur uitslapen. Het was geweldig, het was fantastisch en ik doe dit eens maar nooit meer. Tot mijn oog valt op het Facebook event van Disney voor volgend jaar. 5de keer, jubileumeditie. Zeg nooit nooit…
Disney 36K challenge. Been there, done that, got the 5 t-shirts!
Geweldig geschreven! Heel herkenbaar
Leuk je gezien te hebben!