Een paar maanden geleden kwam een collega met het plan. ‘We hebben in 2016 de Harbourrun gelopen met een team van Huisman, zullen we dat dit jaar weer doen?’ Alhoewel ik een tijdje geleden heb besloten dat obstacle running niet helemaal mijn ding is ben ik altijd wel te porren om iets leuks en sportiefs in teamverband te doen. ‘I’m in!’, was dan ook gelijk mijn reactie. Hoe ‘In’ dat zou zijn wist ik toen nog niet.
Een paar weken later was er akkoord van de HR directrice op het budget en kwam er een andere collega langs op de afdeling om af te stemmen hoe een en ander geregeld moest worden. Ik bood aan dat men zich wel bij mij mocht aanmelden, dan zou ik dat wel bijhouden in een excelletje. Waarop een ‘Fijn dat jij het wil organiseren, dank je wel!’ volgde. Hé? Wat? Nee, wacht… En weg waren ze weer. Tja, wat doe je dan? Nou ja, dan organiseer je het toch gewoon?
Mailtjes uitsturen, afstemmen, shirtjes bestellen, inschrijvingen regelen, aan- en afmeldingen beheren en vooruit, we gooien er dan ook maar een paar trainingen tegen aan. Is die opleiding tot hardlooptrainer toch nog ergens goed voor geweest. Allemaal onderdeel van de voorpret. En dan, na die eerste opmerking, is het vandaag eindelijk zo ver. Een klein beetje zenuwachtig ben ik wel. Als het allemaal maar goed gaat, als iedereen maar komt opdagen, als ze me maar kunnen vinden en als we maar tijd genoeg hebben om alles uit te delen, de groepsfoto te maken en aan de start te verschijnen. Met 40 man/vrouw ingeschreven en slechts 2 uitvallers sta ik uiteindelijk rond 12:30 bij de ingang van de Business Area 38 collega’s op te wachten.
We hebben een klein beetje pech want er is de hele dag zeikregen voorspeld. Omdat ik alle parkeertickets uitgegeven heb ben ik met de scooter gekomen. Het was nog relatief droog maar wel vochtig. In elk geval droog genoeg om mijn bovenkleding straks ook weer droog aan te trekken. In de loods is het druk en chaotisch. Gelukkig beginnen de collega’s binnen te druppelen en er overvalt me een soort van opluchting. Het gaat nu lopen en het zal allemaal wel goed komen. Ik check regelmatig mijn telefoon als blijkt dat ik een oproep heb gemist. Gelukkig belt hij terug, waar ik ben. Net als twee andere appjes. Dan weer een belletje. Iemand staat dermate vast in Den Haag dat hij het niet gaat redden. Bummer. Een ander komt iets later maar tussen 13:30, de afgesproken tijd, en 13:45 kan ik het al snel niet meer bijhouden met het uitdelen en afstrepen omdat iedereen tegelijk komt. Een andere collega springt bij. Het teamwork begint nu al!
Om 13:50 is iedereen binnen en haasten we ons naar de fotograaf voor de groepsfoto. Van daaruit als de sodemieter naar het startvak waar de warming up al begonnen is. Ik moet ook nog mijn tas afgeven en eigenlijk even naar de WC. Jammer dan, ik hou het wel op. Het startvak is al dicht maar als ik zeg dat we er bij horen openen ze het hek en kunnen we nog aansluiten. Het regent inmiddels maar de stemming zit er nu al goed in, niet in de laatste plaats omdat ik iets over bier aan de finish geroepen heb.
Het eerste obstakel is gelijk al pittig. Een behoorlijke muur klimmen en dat gaat niet heel erg snel. Dat hebben de organisatoren wel slim gedaan want daarmee creëeren ze spreiding. Als we aan de beurt zijn helpen we elkaar er overheen. Als iedereen er overheen is rennen we door naar de volgende uitdaging, iets hebbelijker dan de eerste. En weer helpen we elkaar en wachten op elkaar. Een kontje hier, een armpje daar, een voetje zus en een handje zo, dat noem ik nog eens teamwork!
Op die manier komen we sneller dan verwacht bij de splitsing tussen het 6 km en het 10 km parcours. Het verschil tussen de snelle dames en heren en de iets minder snellere heeft zich nu toch wel een beetje afgetekend. Ik hang ergens in het midden, in niemandsland, en dus wacht ik ook maar even bij de splitsing. Er zijn twee mensen die willen afslaan naar de 6 km maar ze laten zich overhalen, ik bedoel enthousiasmeren, om toch voor de 10 km te gaan, de bikkels. We rennen als subgroepje dus gewoon verder.
Het regent nog steeds en ik ben blij dat ik mijn thermoshirtje onder het Huismanshirt aan heb. Op de stukken open vlakte is de wind best fris. Ach, extra calorieën die verbrand worden zullen we dan maar denken. De obstakels vallen gelukkig voor het merendeel mee. Ik ben erg voorzichtig, boven alles wil ik mijn enkel, of welk lichaamsdeel dan ook, dit keer heel houden. Dat betekent langzaam klimmen, goed vasthouden, zo min mogelijk springen en zeker niet van hoogte en als het echt te risicovol is, overslaan. Tenslotte is Athene al over 5 weken. Via insiders heb ik al gehoord dat ze de obstakels iets aangepast hebben vanwege het weer. Minder hoog in elk geval en ik denk dat dat een verstandige keuze is.
Bij obstakel 20 begin ik te verlangen naar de finish. Ik heb het nu best wel koud en ook ons subgroepje is inmiddels uiteen gevallen tot twee nieuwe groepjes. Het is ook bijna niet te doen om bij elkaar te blijven omdat stilstaan eigenlijk geen optie is. Ik ben tot mijn bilnaad doorweekt en ik begin een dof gevoel in mijn tenen en vingers te krijgen van de kou. Het voordeel van de constante regen is wel dat alle modder die ik ergens tijdens het tijgeren over de natte grond opgedaan heb er zo langzamerhand wel weer afgespoeld is. Behalve dan tussen mijn billen, waarvan de binnenkant nu wel lekker gescrubt is.
Ik ben blij dat ik droge kleding bij me heb, inclusief droog ondergoed. Behalve dan droge schoenen en dat is dan weer een beetje jammer. Ik dacht ‘Ach, het valt wel mee en anders loop ik weer zo te sjouwen.’ Nu denk ik, ‘Nee, het valt niet mee en ze hadden nog best in mijn tas gepast.’ Nou ja, het moet maar. Zonder dat is. Ik dacht dat er 25 obstakels waren maar het blijken er meer. Het lijkt ook steeds harder te gaan regenen. Dat is niet zo maar zo voelt het wel. Nog even tanden op elkaar en door. Uiteindelijk komt altijd die finish.
We moeten nog een vervelend stuk over het spoor rennen maar dan zijn het eindelijk de laatste honderden meters. En natuurlijk nog twee obstakels voordat we er echt zijn. Ik ben vaak genoeg heel erg blij geweest om de finish te zien maar vandaag staat toch wel redelijk hoog genoteerd. Ik neem de medaille in ontvangst en ren gauw door naar binnen waar ik gelijk mijn tas oppik. Beer time! Tenminste voor de mannen. Cola voor het kind hé?
Eenmaal binnen komt de groep weer samen en kan er bier gehaald worden. Wat dan ook in grote getallen gebeurt. Nog even wachten op het laatste groepje maar als iedereen binnen is vieren we onze triomf. Het is heel gezellig, iedereen heeft het ondanks de regen enorm naar zijn zin gehad en we hebben genoeg muntjes om er ook nog wat patat, poffertjes en fruit tegen aan te gooien. Ondertussen heb ik mijn droge kleding aangetrokken. Dat voelt een stuk beter alhoewel ik het nog steeds koud heb. Damn wet shoes. Nog een laatste groepsfoto, nu met medaille, de laatste shirtjes uitdelen en als alle muntjes op zijn is het toch echt tijd om naar huis te gaan. Tenslotte moet er morgen ook gewoon nog weer gewerkt worden.
Harbourrun 2019. En het bleef nog lang onrustig onder de Huisman Heroes…