‘Zijn jullie een dansgroep?’ De man staart ons een beetje aan en vraag het zich oprecht af. Ik moet ook eerlijk bekennen dat we best wat opzien baren in de rij voor het boarden van het vliegtuig. Zes plus één vrouwen in een strakke tight met python print, een zwarte trui of jas met grote letters met de Anita slogan ‘Move your body not your boobs’ en daaronder onze namen in de kleur koraal (ja Frank, dat is een kleur!), met dito rugzakken. Op onze schoenen na van top tot teen in Anita sportkleding gehuld. Op weg naar München voor een lang weekend van fun, sport en gezelligheid. De man is stomverbaasd als hem verteld wordt dat we gaan hardlopen. De marathon. ‘Echt waar? Allemaal?’ Ja, allemaal. De Anitarunners are on the move.
Ik kan inmiddels een boek schrijven over alle leuke events die ik met Anita meegemaakt heb. En de leuke vriendschappen die ik gedurende die events heb opgedaan. Een van de voordelen van het ambassadeurschap. Dit keer gaan we met zes geselecteerde meiden naar München om zondag in estafette de Marathon te lopen. In drie teams van vier worden we aangevuld met zes van onze Duitse ‘zusters’. Toen de oproep kwam om te pitchen heb ik me dan ook geen seconde bedacht. Met succes want niet alleen mocht ik mee maar ben ik ook ingedeeld in de gevraagde afstand, de laatste 15,3 km. Daarnaast hebben we een bomvol programma. Vrijdag krijgen we een rondleiding op het hoofdkantoor en gaan we ‘s middags ‘iets sportiefs’ doen, zaterdag maken een uitgebreide wandeling door de stad en natuurlijk gaan we veel en lekker eten. We gaan het meemaken. De grootste uitdaging? We moeten vrijdag heel vroeg op. En dan bedoel ik ook écht vroeg!
Vrijdag
Om 4:15 gaat de wekker. Frank gromt en grauwt. Niet alleen moet hij wakker worden en opstaan, maar hij heeft ook beloofd om mij en Deborah, die voor het gemak is blijven slapen, naar Schiphol te brengen. Ik ben ook niet helemaal wakker en grom en grauw net zo hard mee maar dat verdwijnt als sneeuw voor de zon als we ons bij de rest voegen. De sfeer zit er gelijk goed in. Hoe kan het ook anders, we zijn Anita meiden!
Het is een korte vlucht en binnen anderhalf uur landen we in München. Daar worden we opgewacht door een taxichauffeur om ons naar het hoofdkantoor te brengen. We krijgen een rondleiding van Herr George Weber, de oudste zoon van de oprichter himself. Marjon, inmiddels meer vriendin dan Anita contact, heeft ons verteld dat zijn kinderen gek zijn op pindakaas dus iedereen heeft een kilopot in zijn koffer gegooid. Calvé heeft direct een piek in zijn omzet.
De rondleiding behelst een blik achter de schermen met focus op hoe een BH design gemaakt wordt, de stoffen gesneden en de cups gevormd. Het is ongelofelijk hoeveel techniek er achter schuil gaat. Herr Weber is overduidelijk enorm trots op zijn bedrijf en de producten, en de liefde spat er vanaf. Daar staat een man met passie. Ook wordt uitgelegd hoe de BH onderdelen naar Tsjechië, Myanmar en Thailand gestuurd worden waar de feitelijke productiefabrieken staan, en de filosofie die daar gehanteerd wordt. Lokale mensen, een goed salaris en aandacht voor loyaliteit en kwaliteit. Daar kan menig bedrijf in Nederland nog wel wat van leren.
Helaas is het programma vol en de tijd kort dus we krijgen eigenlijk maar een fractie te zien. Desalniettemin geeft het een indruk en weten we weer iets meer van hoe onze BH’s tot stand komen. Er is geen tijd meer voor koffie maar gelukkig wel voor het uitdelen van de kadootjes die we meegenomen hebben. Ze zijn er zichtbaar van onder de indruk. Dan moeten we snel de bus in want om 12:00 vertrekt de Wendelsteinbahn, een oude tandradtrein die ons bijna naar de top van de berg brengt. Het ritje duurt 20 minuten en eenmaal boven wacht ons een schitterend uitzicht met een heerlijk zonnetje. Maar eerst een hapje eten. Schnitzel voor de dames, ik ga voor de Bratwurst. Je bent in Duitsland of je bent het niet!
Na het eten lopen we het laatste stuk naar boven. Een kwartiertje voor normale mensen, een uur voor de Anitaladies want die maken er natuurlijk een complete fotoshoot van. Alle mogelijke combinaties, setjes en poses die je maar kan verzinnen maar eerlijk is eerlijk, het resultaat mag er zijn. Marjon houdt de tijd in de gaten want om 14:55 stipt moeten we de trein weer naar beneden hebben. Het spijt me dat we weer weg moeten. Net als in Oostenrijk op de Grossglockner had ik hier de hele dag weg kunnen dromen. Terug bij Anita HQ switchen we van bus en rijden we eindelijk naar München om in te checken in het hotel waar we een dik uur later aankomen. Nu hebben we heel even tijd om te relaxen en ik zou ik niet zijn als ik niet op zoek ging naar eten en drinken. Er is vlakbij een Lidl waar ik cola en chips kan scoren.
Om 19:00 worden we weer beneden verwacht om naar ons restaurant te wandelen. Een typisch Beiers restaurant. Na 10 minuten wandelen komen we aan in een heel groot etablissement wat overduidelijk bedoeld is om Oktoberfesten te vieren. Onze tafel ligt diep verscholen in de kelders van het gebouw waar het desondanks ook een drukte van belang is. Terwijl we wachten op het eten delen we de kado’s voor Marjon uit, want die zijn we natuurlijk niet vergeten. Het eten wordt opgediend en aangezien de wildragout die ik wilde hebben op is krijg ik een 1/2 Schweinshaxe, een stuk varkensbeen van zacht gegaard vlees met jus. Lekker grof zoals het een goede Duitse keuken betaamd. Omdat het best rumoerig is besluiten we om ons toetje bij de McDonalds te halen om daarna in het hotel nog even na te praten alvorens na stiekem toch best wel een lange dag in ons bed te duiken.
Zaterdag
Met een wekker om 8:00 voelt het bijna als uitslapen. Snel douchen en spullen pakken en dan naar beneden voor een uitgebreid ontbijt. Lichtelijk verstoord door een jengelend kind jengel ik heel even keihard mee. Frank zou zich kapot geschaamd hebben maar het helpt wel, het kind is zo verbaasd dat het stopt en ook de ouders hebben het signaal begrepen. Ondertussen kijken we met spanning naar project 1:59 van Eliud Kipchoge. We worden om 10:00 opgehaald door Aksel, onze gids van Anita voor vandaag. Hij heeft pech. We zitten vastgekleefd aan het kleine beeldscherm van een I-Phone. Nog een kwartiertje.
Het blijkt het spannendste kwartiertje in eeuwen. Zodra Eliud zijn megaprestatie heeft voltooid en we allemaal keihard gejuicht hebben, hebben we eindelijk aandacht voor die arme Aksel. Hij neemt ons mee de stad in. En wat is een betere manier om een stad te verkennen dan hardlopend? Bijna goed. De next best thing dan, we huren een fiets. Als we een uurtje later allemaal voorzien zijn van een rijdend en passend exemplaar gaan we op weg.
Via een route langs een aantal highlights van de stad brengt hij ons naar het Olympisch stadion waar zowel de start, de finish als de Expo zich bevindt. Nu zijn we in ons element! Als een kip zonder kop dreigen we heen en weer te rennen en Marjon en Aksel hebben de grootste moeite om ons bij elkaar te houden. Maar het lukt en al gauw staan we allemaal met rode tasjes en enveloppen met startnummers in ons hand. En de estafettestokken, een soort PVC buisje waar de timing chip in geplakt zit en ons startnummer op staat. Hij wordt stante pede door Frouke omgedoopt tot ‘Dik’. ‘Dik’ the stick, and we need to bring him home! Dat is makkelijk onthouden en de grapjes over Dik zijn de rest van de dag niet uit de lucht. Bij de stand van Anita houden we natuurlijk weer een uitgebreide fotoshoot. Natuurlijk.
Als we weer alle poses en combinaties gehad hebben lopen we de rest van de Expo af en gaan nog even met de mascotte van de marathon op de foto. Tja, bij afwezigheid van Frank moet ik maar met een andere leeuw knuffelen. Dan is het toch echt tijd om weer te gaan willen we nog wat meer van de stad zien. We rijden richting de Englisher Garten, een enorm groot park waar het gigadruk is. Het is mooi weer en zowel toeristen als stadsbewoners komen hier om te recreëren. Morgen loopt hier ook de route door, met name voor de dames die de 10 km lopen. Ik had het al gezien en vindt het alleen al hierom jammer dat ik niet de hele marathon loop.
We maken ook van de gelegenheid gebruik om hier wat te drinken en natuurlijk krijgen we ook pretzels, mijn favoriete Duitse broodje. Rond een uur of half drie fietsen we weer verder, ons vergapend aan de vele mensen, de naakte mensen en de mensen die op de golven van de rivier aan het surfen zijn. Ondertussen hou ik Frank via Facebook en Whatsapp angstvallig in de gaten. Die loopt vandaag zijn eerste Ultratrail en het zal nu niet lang meer duren voordat ik een bericht moet krijgen dat ze gefinisht zijn.
We fietsen weer verder als ik even stop om een foto te maken. Dat duurt iets langer dan gepland en tante Truus neemt een verkeerde afslag als ik de rest uit het oog verloren ben. Help, ik ben verdwaald! Vroeger zou dat een ramp zijn, tegenwoordig bellen we gewoon even. ‘Waar zijn jullie?’ Ik had dus de berg op moeten fietsen. Ze wachten op me en even later zijn we weer bij elkaar.
Tijdens de stop had ik Aksel de opdracht gegeven om te stoppen bij een ijssalon zodat ik kon trakteren op een ijsje. Op de hoek van de straat waar je het niet zou verwachten zit een klein Italiaans koffietentje waar ze ook ijs verkopen met een allervriendelijkst oud baasje. Not! Het lijkt wel of hij het chagrijn zelf uitgevonden heeft en zijn vrouw is al niet veel beter. Maar goed, met wat morren krijgen we allemaal een ijsje. Van daaruit fietsen we weer verder en komen uiteindelijk uit in het hart van de stad, vlak bij het Stadhuisplein. Daar stallen we de fietsen en krijgen we een uurtje ‘vrij’. Ondertussen krijg ik bericht uit Nederland. Frank is gefinisht samen met Richard en Wouter. Shit man, wat ben ik trots. Ik had niet anders verwacht maar toch…
Marjon en Aksel planten zichzelf op het terras, de meiden gaan shoppen en ik neem even een uurtje voor mezelf om over het plein te lopen en de toerist uit te hangen. Het stadhuis, een kerk, nog een kerk, een standbeeld en een grote markt met allerlei kraampjes om rond te dwalen. Ik koop nog wat bonbonnetjes en als mijn uurtje op is zoek ik de rest weer op.
Omdat we op tijd naar bed willen eten we iets vroeger dan normaal. Vlakbij is een hele grote overdekte hal waar vroeger de markt was, maar wat nu omgebouwd is tot een soort Italiaans voedselcentrum. Je kan er niet alleen Italiaans eten en drinken kopen, maar er ook gaan zitten om Italiaans te eten. Het heet dan ook heel toepasselijk Eataly. We strijken neer en er blijft een lege stoel over. Een mystery guest. Het duurt even maar het blijkt Edwina, een van de dames van het hoofdkantoor die we vorige keer met het weekend weg ook ontmoet hebben. Ze is met zwangerschapsverlof dus daarom hebben we haar gisteren niet gezien.
We bestellen wat te eten en het is lekker Italiaans chaotisch. Ik heb als enige pizza en krijg die ook als eerste. Ik heb hem al bijna op als de pasta van de rest arriveert. Drinken gaat drie keer fout en ze zijn een gerecht vergeten. Maar goed, de kwaliteit is prima zullen we dan maar zeggen. Rond een uur of acht zijn we klaar en eigenlijk best wel moe dus we nemen afscheid van Edwina en fietsen weer terug. In het hotel doen we nog een drankje, pakken we de koffers vast in, leggen alle spullen klaar en storten daarna helemaal in. Ik wel in ieder geval. Morgen raceday!
Zondag
De wekker gaat weer veel te vroeg. Ik heb het gevoel dat ik net in slaap gevallen ben. Deborah gaat eerst douchen terwijl ik nog even blijf liggen tot ze klaar is. Net als ik thuis altijd met Frank doe. Als ze klaar is heb ik geen excuus meer en ga er ook uit. Gelukkig heb ik gisteren alles al klaar gelegd maar nog steeds loop ik als een kip zonder kop rond. Eerst maar ontbijten dan, dit keer zonder blèrende kinderen. Als blijkt dat we pas om 8:30 opgehaald worden in plaats van 8:00 neem ik nog maar een extra pannenkoekje. Dan de koffers pakken en uitchecken terwijl ik gauw Frank nog even bel.
We worden vandaag opgehaald door Kathi en Milena. Omdat het niet handig is om met de bus te gaan nemen we de metro. Eenmaal bij het stadion ontmoeten we eindelijk onze Duitse teamgenoten. Dat vraagt natuurlijk gelijk om een uitgebreide fotoshoot. De tijd tikt echter door en we moeten allemaal het plan volgen dat voor ons bepaald is vandaag. Dat betekent dat Mirjam, Deborah, Frouke en Manon en een van de Duitse dames met de metro naar het wisselpunt voor de 10 km en de 5,7 km vertrekken. Drie Duitse dames lopen naar de start en ik blijf met Joyce, Marina en de Anita delegatie achter om naar de start te kijken. Als iedereen weg is hebben wij nog veel tijd over dus wordt er wat te drinken gehaald en natuurlijk pretzels.
De dames zijn druk in gesprek maar ik begin onrustig te worden. Alle waves voor alle afstanden zijn weg en alleen wij hangen nog rond. Ik dwaal een beetje rond, ga zitten, ga weer staan en loop irritant te zeuren dat ik weg wil. Ik kan er niets aan doen, ik heb het gewoon op mijn heupen. Eindelijk heb ik ze zo ver dat we gaan. Er is nog even verwarring over wie nu waar naar toe gaat en wat we met de tassen doen maar uiteindelijk gaan Joyce en ik met Marina mee naar het wisselpunt en de rest gaat naar het 41 km punt.
We gaan weer met de metro. Marina wil nog even langs huis dus wij vinden onze weg wel. Als we er zijn is het nog maar een uurtje wachten. We krijgen bericht dat de dames met z’n drieën lopen dus wij besluiten dat ook te doen maar even later blijkt dat de dame uit ‘mijn’ team vooruit gelopen is. Ik neem ‘Dik’ the stick over en ga dan ook alleen weg. Nog even een snelle kleine pitstop ‘and then I am going to bring Dik home!’, onze slogan van het weekend.
Het is bloedheet en een zwart shirt met een driekwart zwarte broek zou niet mijn eerste keuze zijn. Maar ja, voor hetzelfde geld was het ijskoud geweest. Ik voel tevens de vermoeidheid van het weekend en vooruit, misschien heb ik ook wel iets te veel pretzels gegeten. Misschien? Ik weet het wel zeker. Maar ik laat me niet kennen en probeer toch een lekker tempo aan te houden. Dit stuk van de route is niet heel bijzonder en er staan ook niet idioot veel mensen. Om me heen lopen de marathonmensen die het zwaar hebben en ik voel me schuldig. Nu ben ik zelf een van die lopers die op 30 km fris instappen omdat ‘ze maar een estafettelopen’. Tja, ik kan er ook niks aan doen. Straks loop ik gewoon weer een hele en mag ik weer stil op anderen schelden. Ik concentreer me nu maar op mijn muziek.
Ondanks dat de drankpost al na 2 km is sla ik hem toch niet over. Ik heb een droge mond en de warmte vraagt om een plens water in mijn gezicht. Door naar de 5 km, nog maar 10 km te gaan. Na het eerste ietwat saaie stuk komen we in de bewoonde wereld terecht. Hier staat meer publiek en ook wat muziek. Ik zie mooie gebouwen en twijfel of ik foto’s zal maken maar ik wil ook door. Ik loop de rivier over en kom bij het oude centrum waar we gisteren ook waren. Ik vind het een mooi stukje ondanks de kinderkopjes en pers er zelfs een paar lachende poses uit voor de fotograaf.
Voorbij de 8 km begin ik wat soepeler te lopen en na de eerstvolgende drankpost ben ik eindelijk in mijn element. Ergens steekt een oud mannetje over en hij twijfelt of hij voor of achter me langs moet gaan. Omdat hij twijfelt loop ik naar links zodat ik voor kan. Op dat moment loopt hij juist door en een botsing is onvermijdelijk. Ik voel me schuldig en geïrriteerd tegelijk maar goed, het is een oud mannetje en ik heb nu eenmaal een zwak voor oude mannetjes. En nee, dat is geen pesterij opmerking richting Frank. We lopen nu een lange straat af richting een soort triomfboog á la Brandenburger Tor, net even voorbij het 10 km punt. Hier stop ik echt even voor een foto. Van daar uit door en alweer richting het Olympisch stadion. Ik herken waar we gisteren gefietst hebben en zie in de verte de grote toren al staan. Nog even.
Ik draai alweer de weg naar het stadion op om bij het 40 km punt te komen. Daar stuur ik Deborah een appje dat ik er aan kom. Ze stuurt een en ander terug maar ik kan het niet lezen zonder opnieuw mijn telefoon uit mijn Flipbelt te peuteren en daar heb ik geen zin in. Ik kijk uit naar het 41 km punt waar ze moeten staan en zie ze uiteindelijk op links. Ik zwaai met Dik en ze zwaaien terug. Als ik er ben hoor ik dat we gaan wachten op Joyce en Marina die vlak achter me zitten zodat we alsnog met z’n allen kunnen finishen. Goed plan, kan ik even mijn hartslag laten zakken en wat drinken want ik heb een enorme droge strot. Grof schuurpapier is er niks bij.
Ik heb mijn klokje op pauze gezet zodat ik zelf kan kijken wat mijn uiteindelijk tijd is op de 15 km en heb dus geen benul van hoe lang we uiteindelijk wachten als we ze aan zien komen. Dan komt de hele groep in beweging. Ik ben dan al verstijfd en het kost me moeite om weer op gang te komen. Bovendien kom ik er na een paar honderd meter achter dat ik vergeten ben om mijn klokje weer aan te zetten. Nou ja, dan wordt het een ‘ongeveer’ tijd.
We maken een hels kabaal met z’n allen als we de laatste kilometer lopen. In de tunnel voor het stadion is muziek en dan lopen we het tartan op. Ik krijg een flashback van de Frühstuck run in Berlijn en kijk heel even uit naar Athene straks. Het is best nog een stukje naar de finish maar die komt uiteindelijk altijd. De medaille wordt uitgereikt door jonge knullen in Lederhose dus daar moeten we natuurlijk mee op de foto. Dan mogen we naar het lopende buffet van appels, bananen, pretzelbrood, giveaways en een raar uitziend stuk koek in de kleur van het zwarte sesamijs dat we bij de All you can eat sushi krijgen. En het smaakt ook net zo raar als dat het er uit ziet.
Na opnieuw een uitgebreide fotoshoot gaan we eindelijk naar buiten waar Marjon en de Anitacrew op ons staan te wachten. We kunnen gelijk door naar de volgende fotoshoot want natuurlijk moeten we met onze medailles poseren. Na een klein uurtje is het welletjes, nemen onze nieuwe Duitse vriendinnen afscheid en gaan ook wij richting metro en hotel. Daar mogen we nog even douchen en omkleden alvorens we weer netjes op het vliegveld afgezet worden. We nemen daar nu ook afscheid van Kathi en Milena. We hebben de tijd dus na het afgeven van de koffers wordt er nog wat geshopt en gegeten. Als afsluiting een ijsje bij de McDonalds en dan wandelen we naar de gate. Niet vergeten een ‘medaille’ in de vorm van een peperkoeken hart te kopen voor mijn held thuis en dan mogen we boarden. Het fantastische weekend komt ten einde als de man en kinderen van Deborah ons oppikken en we ook afscheid nemen van de rest van de groep. Het zal stil zijn in huis morgenavond.
We kwamen, we zagen en we overwonnen. Weer een ervaring rijker, ik heb nooit eerder een estafette gelopen, meer foto’s dan ik in een lange tijd kan uitzoeken, nieuwe vrienden en een weekend vol met herinneringen. Ze zullen in München weten dat de Anitamädchen aus Holland geweest zijn. ‘Move your body, not your boobs!’ Ook niet in München. En Dik the stick?
I brought him home…