Ik ben klassiek geschoold dus als ik aan het trainen ben voor een marathon moet er minstens een dertiger in zitten. Nu heb ik al aangegeven dat ik voor Athene niet zo best getraind heb door verschillende omstandigheden maar die 30 km moet er toch nog ergens tussen gepropt worden. Ik geloof wel in Sportrusten maar niet voor mij. Dus de hamvraag is ‘waar en wanneer’?
Ik heb een beetje haat-liefde verhouding met die 30 km. Ik hou van lange afstanden maar in de training vind ik hem ook zwaar. En aangezien Athene een beetje buiten alle reguliere schema’s valt is er ook niet echt een 30 km wedstrijd rond die ‘driewekenvoordemarathon’ periode waarbij ik aan kan haken. Te laat voor Amsterdam of New York, veel te vroeg voor Rotterdam, en Eindhoven is al lang en breed geweest. Je moet dus een liefhebber zijn om nu 30 km te doen. Of zoals wij, afwijkend zijn. Nu zijn wij per definitie een beetje afwijkend maar dat terzijde.
Tom Poes verzin een list. Het geijkte rondje langs de Rotte heb ik wel gezien. De 21 km route van Rotterdam Rent en dan een rondje bos er aan vast plakken? Been there, done that. Naar Ridderkerk en terug, en dan kijken of Deborah een stukje aanhaakt? Is een optie. Ik overweeg zelfs om de Halve van Amsterdam te lopen en dan te splitsen door 10 km extra op zaterdag te doen. Het aangeboden startbewijs gaat echter naar iemand anders en ik ga er geen extra moeite voor doen. Er zijn grenzen.
And then it hits me! Ik heb altijd al een keer van Den Haag naar Rotterdam willen lopen. Dat had ik zelfs tijdens de trainingen voor mijn eerste marathon al bedacht maar is er toen niet van gekomen. Opgegroeid in Den Haag, er jaren gewerkt en ook nu kom ik er nog 2 keer per week om paard te rijden heb ik toch roots in die stad. Wonend in Rotterdam heb ik de meeste kilometers van mijn auto rijdende leven dan ook op de A13 gemaakt. Met een afstand van ongeveer 30 km. En dan als ik dan naar de parallel weg rechts kijk denken: ‘Daar kan je ook hardlopen.’
Ik stel het voor aan Frank die gelijk aanbiedt om een route te plotten. ‘Zal ik het nog in de groep gooien?’ ‘Doe maar, hoe meer zielen hoe meer vreugd.’ Zo gezegd zo gedaan en nog geen uur later staat de oproep op Facebook. Wij gaan lopen en wie zin heeft om mee te gaan is welkom. Met de Randstadrail naar Den Haag CS en dan terug naar ons huis bij Oostplein. 30 km schoon aan de haak.
Zoals verwacht kunnen de meeste mensen niet. Te laat, te vroeg, te ver, loopt in Amsterdam, geblesseerd of kunnen überhaupt niet vanwege andere afspraken. En dan een ‘positieve’ reactie. Rutger traint voor Spijkenisse en wil graag mee. Dick ziet het ook wel zitten, Ellen verzet een afspraak maar loopt maximaal 21 km en Lawyer Paul? Als hij zichzelf uit bed kan trekken zo vroeg in de ochtend wil hij ook wel mee. Dick moet helaas alsnog afhaken maar ik krijg een berichtje van Herman die stiekem ook wel mee wil. In totaal zes dappere dodo’s, aangezien ook Paul de wekker getrotseerd heeft, die een eenzame strijd aangaan, ver weg van het geweld in de hoofdstad.
Om 9:00 exact stappen we vier man en een vrouw sterk in de metro op weg naar Den Haag CS waar Ellen op ons wacht. Frank heeft de route in onze hardloopklokjes gezet en na onze startselfie zijn we er klaar voor. De over het algemeen buitenlandse toeristen op het station kijken ons raar aan. Het is even zoeken naar de juiste richting maar eigenlijk niet zo ingewikkeld. Een rechte lijn naar het zuidoosten richting Rotterdam.
We zijn al snel in Rijswijk en herkennen stukken waar we vroeger nog wel eens kwamen toen Frank en ik allebei bij Orange werkten. Daarna langs het water en dan begint ons horloge zenuwachtig te trillen. Off course, off course! We moeten blijkbaar aan de overkant lopen. Niets dat een Erasmusbrug lookalike niet kan verhelpen. Het horloge slaakt een zucht van verlichting als we weer ‘on route’ zijn.
We zijn net over de 5 km als we de grens met Delft passeren. Zo dicht ligt dat dus bij elkaar. Maar we moeten nog een stukje voordat we bij het centrum zijn. We lopen langs de oude Calvégebouwen en de gistfabriek. Je weet wel, waar die lucht altijd vandaan kwam als je in de trein op station Delft stilstond. Hadden we gedacht dat Den Haag-Rotterdam saai zou zijn, blijkt het toch een verrassend leuke route. Helemaal als we op 10 km over het marktplein en langs de grote kerk en het Stadhuis van Delft lopen. Een toeriste is bereid om even een groepsfoto te maken. Daarna weer door, opnieuw langs het water en opnieuw met een kleine omweg vanwege een gemist bruggetje. Tja, het leven van een hardloper gaat niet over rozen.
We lopen de weg over en compenseren de eerdere extra lus door een trappetje naar het fietspad beneden te nemen in plaats van helemaal rond. Nu lopen we langs de Zweth en wordt het weer een rechte lijn naar Rotterdam. In de verte links van mij de gedroomde aanblik van de A13. Ik ben in de wolken, ik loop de parallelweg van de A13 van Den Haag naar Rotterdam. Eindelijk! Ach ja, waar een mens blij van kan worden hé?
We merken nauwelijks dat we kilometers aan het vreten zijn. De enige die protesteert is mijn bilspier. En een verdwaalde automobilist die vindt dat hij het recht heeft om op 3 cm afstand in volle vaart onze groep te passeren. Voor de rest zijn alle omstandigheden ideaal. Een leuke route, goed gezelschap en het perfecte loopweer. Op 15 km hebben we weer even een bevoorradingspost, te weten dat iedereen diep in zijn zakken graait om er een koek, een gelletje of een krentenbol uit te vissen. Weer 5 km verder zijn we op de grens van Rotterdam en is het punt gekomen om Ellen uit te zwaaien. Zij naar rechts richting station Schiedam voor een 23 km, wij naar links om de 30 km vol te maken.
Mijn bilspier voelt zich genegeerd en heeft de hulp ingeroepen van mijn onderrug. Het grove geschut dus. De laatste keer dat ik zo verkrampt liep was een passage uit mijn boek ergens back in 2014-2015. Ik neem dan ook even de tijd bij een volgende stop om een beetje aan mijn lijf te trekken. Het helpt exact dat. Een beetje. Maar we moeten door.
Langs de Aelbrechtskade en richting station Coolhaven. Op dat punt hou ik Frank en Rutger niet meer bij. Zij gaan op iets sneller tempo verder, Herman vindt het voorlopig wel weer even genoeg voor zijn opbouw en stapt op de metro en Paul loopt met mij mee. Omdat hij langs de Euromast wil lopen we daar langs en naar de kade en vooruit, ook omdat onze route daar nu eenmaal langs loopt. Het wordt nu zwaar. Met de Erasmusbrug in het zicht, dus bijna thuis, maar nog 4 km te gaan. Gelukkig doet conversatie en afleiding een hoop. Paul is blij dat hij vroeg opgestaan en meegegaan is. Ik ben ook blij dat hij vroeg opgestaan en meegegaan is.
Op de hoek van de Veerhaven nog een foto en dan worstel ik me door de laatste 3 km over de Maasboulevard. Nog een heel klein stukje door naar Oostplein want we moeten natuurlijk wel 30,30 km volmaken. Daar zien we Frank weer die net Rutger bij de metro afgezet heeft. Het zit er weer op en ik heb het gehaald zo goed en zo kwaad als dat het ging. Fysiek dan want het was beregezellig en superleuk om te doen. Weer iets dat ik kan afvinken. Thuis een lang warm bad en wat te eten en ach, we doen ‘s avonds nog even een concertje bezoeken in Tivoli. Is weer eens wat anders dan op de bank hangen. En 1 ding heb ik vandaag absoluut geleerd alvorens we naar Athene gaan.
‘Someone please call a physiotherapist!’
Heerlijke route – ik liep altijd van Rotterdam naar Delf of Den Haag, echt een favoriet. Hopelijk kom ik eerdaags weer in de staat dat ik het fysiek ook kan. Maar tot die tijd geniet ik van jouw verslag 😉
Geef maar een seintje tegen die tijd!