Het is weer zover. Over twee dagen gaan we een marathon lopen te rennen. En dit keer heb ik er nog totaal geen gevoel bij. Niet alleen heb ik er niet bewust voor getraind maar ook zijn we met een aantal andere dingen bezig geweest tot aan het moment dat we in het vliegtuig stapten waardoor mijn hoofd nog helemaal niet in marathonstand staat. Het enige dat enigszins doet verraden dat we op korte termijn die 42.195 meter gaan rennen is het feit dat ik van de week onbeschaamd patat als avondeten heb gehad, ook dat tweede koekje van de schaal pakte vanochtend en zojuist samen met Frank een zak M&M’s heb laten verdwijnen. Een Large pack.
Athene. De ‘Classic’ of beter gezegd ‘The authentic’ zoals ze het zelf noemen. De moeder van alle marathons. Je weet wel, die van Pheidippides toen hij na de slag om Sparta van Marathon naar Athene rende om te vertellen dat ze hadden gewonnen en dood neerviel. Hopelijk is dat niet ons voorland en houden we het bij ‘zwaar’, ‘saai’ en een ‘fantastische finish’. Voelt een beetje als haat en liefde tegelijk. Maar goed, het blijft nog steeds 42 km en een beetje, net als al die andere marathons. Of dat verhaal van Pheidippides waar is moeten we ook maar aannemen. Er bestond in die tijd nog geen Strava dus het staat niet geregistreerd. En we weten allemaal, als het niet op Strava staat is het niet gebeurd.
Dat allemaal terzijde. Ben ik er klaar voor? Maybe yes, maybe no. Ik durf het niet te zeggen. Qua trainingsniveau niet erg. Heb ik er zin in? Altijd! Hardlopen in het buitenland vind ik altijd leuk, een marathon lopen helemaal. Misschien ben ik er met mijn hoofd nu nog niet zo bij maar als ik morgen een halve teen op de Expo zet gaat die knop gelijk om. Dan ren ik weer als een kip zonder kop van links naar rechts om zwaar gestresst mijn startnummer op te halen terwijl ik alle standjes af wil en 100 foto’s moet maken. Frank achter me aan sleurend met een ongeduldig ‘kom nouhouuuu’ omdat ik bereid ben om drie uur in de rij te staan voor een gratis nieuwe gel smaak ‘niettevretenmaarjawezijninAtheneendankanikzeggendatikhemhiergehadheb’. Je moet wat over hebben voor de full experience.
Het weerbericht varieert van ‘valt wel mee’ tot aan ‘het wordt ongelofelijk zeikweer’, afhankelijk van welke app je bekijkt. De waarheid zal wel in het midden liggen maar we zullen het moeten afwachten. Ook starten we elk in een ander startvak. Missertje tijdens de inschrijving waar ik heel onschuldig de waarheid invulde op de vraag ‘wat is je snelste marathontijd’ en op basis waarvan we ingedeeld zijn. Ik in wave 6, Frank in wave 7 en Gaston in wave 8. Netjes verdeeld en in tegenstelling tot andere wedstrijden is het hier ten strengste verboden om niet alleen eerder maar ook om later te starten. ‘You will be disqualified!’ lees ik streng. Gelukkig heb ik mijn andere vrienden, Rammstein en Metallica, bij me. Dan loop ik wel met hen.
Voor de rest gaan we wel gewoon mee met de flow. Pasta zaterdag? Gyros is ook goed. Ontbijt zondag? We zien wel, we scoren wel een banaan ergens. Lopen in de regen? Heb ik vorige zondag uitermate goed kunnen oefenen. Goed genoeg getraind? Ik vertrouw maar op mijn basis, mijn ervaring en mijn karakter. We gaan er gewoon tegen aan en vechten ons wel door die 42 km (en een beetje) heen naar de finish. En we houden ons gewoon vast aan de strijdkreet van koning Leonidas, nou ja Gerard Butler dan, toen hij tegen Xerxes vocht.
‘Spartans! Ready your breakfast and eat hearty, for tonight, we dine in hell!