De grootste nachtmerrie van iedere autobezitter is dat je midden op de snelweg stil komt te staan. Een beetje vergelijkbaar met als je met een hardloopwedstrijd uit moet stappen. Dus doe je er alles aan om dat te voorkomen. Voor die auto zorg je er voor dat je hem goed onderhoud. Hoe meer kilometers hij maakt, hoe zorgvuldiger je in de gaten moet houden hoe het zit met slijtage, smeer je vaker de olie door, vervang je onderdelen die niet meer ok zijn, heb je misschien wel een setje zomer- en winterbanden en zorg je dat hij regelmatig zijn APK keuringen en servicebeurten bij de garage krijgt. Maar hoe zit het met dat hardlooplijf?
Natuurlijk zorgen we dat we schoon blijven. Nageltjes regelmatig netjes bijgeknipt om blaren te voorkomen. Om de zoveel tijd nieuwe schoenen als de demping van je favoriete setje nu toch echt standje betonblok krijgt. Lange broek en thermo als het koud is, korte broek en singletje als het warm is. En natuurlijk de juiste voeding en voldoende nachtrust om de boel optimaal in conditie te houden. Ik weet wel wat mijn lijf nodig heeft. Nou ja, het grootste gedeelte van de tijd dan. Die bitterbal, of twee, naast die milkshake op het terras in de zomer en die vette rookworst van de Hema in de winter niet meegerekend. Bovendien horen oliebollen bij de feestdagen en dubbel eten met laat naar bed gaan ook. Op mijn verjaardag donuts met taart en op vakantie de local cuisine inclusief toetje. Maar de rest van het jaar zijn ben ik best braaf.
Toch is er meer nodig als je een vast hardlooppatroon hebt zoals ik waar inmiddels minimaal twee marathons per jaar in zitten. En daarom heb ik de Brigittejes in mijn leven. De ene Brigitte zorgt voor mijn weke delen. Als je haar ziet zou je het niet 1-2-3 zeggen maar ik vraag me nog steeds stiekem af of ze niet een killerrobot in vermomming uit de toekomst is als ze haar stalen handen in mijn sappige kuitjes zet om ze tot pap te masseren. Dat is dan ook exact de reden waarom ik iedere week vrijwillig een half uur op de pijnbank ga liggen. Want die spieren moeten soepel blijven en geen honderd foamrollers halen het bij Brigitte.
Met een bijna sadistisch genoegen weet ze perfect de vinger op de zere plek te leggen. Waar ik dan weer met een bijna masochistisch genoegen iedere keer roep: ‘Harder! Knijp het er maar uit!’ Om weer herboren en heerlijk soepel de volgende dag 21 km mét heuvels weg te tikken. Ik heb wel eens gezegd dat ze het goed zou doen in ‘Wedden dat?’ als dat nog zou bestaan. Niet alleen kan ze blindelings haar vaste klanten herkennen die op haar tafel liggen maar weet ze ook aan de status van mijn spieren exact wat ik die week gedaan heb aan training. Ik bedoel maar. Een keer in de zoveel tijd gun ik mezelf de luxe van een heel uur. Dan kneed ze niet alleen mijn benen maar ook alle knopen uit mijn rug. Als ik heel lief ben neemt ze mijn nek, armen en voeten ook nog even mee. En mocht ze zelf geen tijd hebben, dan staat het door haar persoonlijk getrainde leger klaar om het over te nemen.
De andere Brigitte focust zich op de harde kern. Natuurlijk wordt er ook naar de spiertjes gekeken, maar soms staat de chassis een beetje scheef en moet dat weer rechtgezet worden. Dan pakt ze me in de houdgreep, legt haar arm onder mijn rug om als hefboom te dienen en breekt ze zes walnoten in een klap. Tenminste, zo klinkt het. Niet geschikt voor watjes. Je moet wel vertrouwen hebben om los te laten want anders werkt het niet. Gelukkig weet je niet alles van tevoren. Het resultaat is in elk geval dat het bloed weer gaat stromen waar het stromen moet, de opgebouwde spanningen mijn lijf verlaten en ik mijn nek weer kan draaien op een manier waarop de exorcist nog een puntje aan kan zuigen.
Vervolgens prikt ze nog een paar naalden in het steen om ervoor te zorgen dat ik mijn opnieuw verworven mobiliteit ook daadwerkelijk optimaal kan gebruiken. ‘Hoe kan het?’, vraag je je af, maar feit is dat deze twee dames dingen met mijn lijf doen waarvan ik niet eens wist dat dat kon, me niet realiseerde dat het nodig was tot ik de deur weer uitloop en er voor zorgen dat ik niet stil kom te staan midden op die snelweg. Wat moet ik zonder de Brigittejes in mijn leven? Want ja, net als met mijn auto, daar ga ik ook niet zelf aan sleutelen. Ik weet het antwoord wel, jij ook?
‘Nou mevrouwtje, we hebben er wat werk aan gehad maar hij loopt weer als een zonnetje.’
P.s. Wil je mijn Brigittejes ook eens proberen? Vooruit, hier heb je de links. Maar niet te vaak, want er moet wel genoeg tijd voor mij overblijven hé?
Fysiotherapiepraktijk Tenwolde