‘Trailen doe ik nooit meer!’. Het staat er echt, zwart op wit. 10 augustus 2019, Trail de Fantomes. Maar ja, iedereen die mij kent weet dat je dat natuurlijk met een korreltje zout moet nemen. Strooizout, van dat lekker groffe dat gewoon nachtvorst kan weerstaan. Het is ook net als dat ik een niet nader te noemen iemand al meerdere keren heb horen roepen: ‘Ik loop nooit meer een marathon!’. Ik ken overigens wel meer niet nader te noemen iemanden die dat geroepen hebben, maar dat terzijde. Anyway, Frank had ingeschreven voor de 29 km van Voorne’s Duintrail en ik ging een 10 km rondje lopen met wat vrienden van de RMD in Woudrichem om daarna pannenkoeken of appeltaart te gaan eten. Goed plan, ging niet door…
Toen ik vrijdag dat bericht kreeg bedacht ik me in een vlaag van verstandsverbijstering dat ik dan net zo goed met Frank mee kon gaan zondag om daar een rondje te gaan lopen. In een tweede vlaag van verstandsverbijstering bedacht ik me dat ik op Facebook wat startnummers aangeboden had gezien voor de trail, en dat als ik dan toch die kant op ging, ik net zo goed mee kon doen en kon kijken of ik een startnummer kon overnemen. Om vervolgens met mijn volle verstand te bedenken hoeveel lol ik zou hebben als ik zondagochtend ineens tegen Frank zou zeggen: ‘Verrassing! Ik ga mee lopen!’ En dat idee gaf de doorslag.
Binnen een uur had ik een startbewijs overgenomen van mede RRC-er Erwin. Voor de 29 km, anders kon ik niet met Frank meelopen. Na alle mogelijk scenario’s door mijn hoofd te hebben laten spelen hoe ik het Frank ging vertellen kwam ik uit op alleen zeggen dat zondag niet doorging en dat ik dan wel ergens in de buurt ging lopen, maar dat ik dan wel pannenkoeken wilde eten. Het liep anders. Het eerste dat Frank riep was: ‘Ga dan gezellig met ons mee naar Oostvoorne, er zijn vast nog wel startbewijzen te krijgen op Facebook!’ Ik sputterde nog wat tegen maar kan nou eenmaal niet liegen tegen Frank. Hij vond het superleuk.
Richard haalt ons op en ook Herman gaat mee, die loopt de 15 km. We zijn vroeg en kunnen in tegenstelling tot vorig jaar gewoon lekker voor de deur parkeren. Nog voor we boven zijn om onze startnummers op te halen hebben we al meerdere bekenden gezien. Boven is het lekker warm en daar kleden we ons om. We kijken even bij de start van de 44 km, maken wat foto’s en natuurlijk, hoe kan het ook anders, ga ik nog even naar de WC. Omgekeerde wereld, een rij bij de mannen, de vrouwen zijn vrij. Dan kunnen wij ook naar de start.
Na het startschot gaan we gelijk het MTB pad op. Ik ben heel erg onwennig. Mijn eerste echte trail weer sinds Fantomes en ik heb een kronkel in mijn hoofd over mijn schoenen. Die droeg ik bij de Grossglockner en Fantomes en bij beide ging ik door mijn enkel. Ik weet dat het niet aan mijn schoenen lag maar toch. Om die kronkel er uit te krijgen heb ik ze aan vandaag maar ik ben voorzichtig. Daarnaast heb ik een deal met Frank. Hij blijft bij me, ik zal niet miepen.
Het is prachtig weer om te lopen maar koud. De lange massagepythontight van Anita is aan samen met een thermoshirt en om het geheel af te maken het foeilelijkemaardaaromtochwelweergrappig mosterdgele Aladdinshirt uit Disney. Mutsje op, handschoenen aan en een buff en klaar is Kees. Sas. Erwin. Het eerste stuk is gelijk aan de 15 km van vorig jaar en ik moet er echt inkomen. Voor mijn gevoel is iedereen als een idioot aan het rennen maar zijn zij nou zo snel of ben ik nou zo langzaam? Dat laatste. Gelukkig is er nog een tweede wave tien minuten achter ons dus tenzij ik weer op mijn muil ga zal ik waarschijnlijk niet de laatste zijn. Dat die wave maar 10 mensen heeft weet ik op dat moment nog niet.
De eerste verzorgingspost staat op bijna 8 km en ondanks het mooie landschap, meerdere keren door Frank gebruikt om me te overtuigen van het feit dat trailen toch écht leuk is, heb ik nog geen grazers gezien. Dat zou voor mij wel een hoogtepuntje zijn. Ik pik een sinaasappeltje en graai een handje rozijnen. Frank wil niet lang blijven hangen dus we gaan door. Vanaf dat moment begin ik eindelijk een beetje los te komen. Ik heb weer vertrouwen in mijn schoenen én mijn enkel ook al voel ik wel dat hij nog steeds niet helemaal 100 % is. Maar met 99 % kom ik ook een heel eind. Mijn bil c.q. rug zeurt meer wat dat betreft.
Het tempo gaat lekker en daar waar ik eerst rekende op 4 uur, misschien iets meer, denk ik nu dat we dat wel ruim gaan halen. Misschien is dat trailen dan toch niet zo erg. We lopen nu afwisselend door bos en duinen en hebben stukjes mul zand maar het valt me mee. En dan ineens zijn ze daar. De Schotse hooglanders. Joepie! Ze liggen of staan lekker in het gras een beetje te herkauwen. Natuurlijk stop ik voor een paar foto’s. Vlak daarna de tweede verzorgingspost waar we iets langer blijven hangen. Opnieuw sinaasappeltjes, een handje rozijnen en ze hebben hier ook Tukkies. Nu is het mijn beurt om te vragen of we door gaan. We zijn tenslotte pas op de helft.
We hobbelen weer lekker door alhoewel ik merk dat ik een beetje moe begin te worden. Mijn rug/bil/been zeurt weer meer en de stapjes worden wat minder krachtig. Op ongeveer 21 km wandelen we een duin omhoog terwijl ik nog wat eet en dan komen we op het strand terecht. Ook dit is een prachtig uitzicht. Op dit punt begint het Frank wel te dagen dat het parcours waarschijnlijk korter is dan 29 km. Tegen de tijd dat we het laatste stuk door het struikgewas en de modder gaan lopen snap ik waarom. Staatsbosbeheer heeft op het laatste moment bepaald dat er een waterdoorwading uit het parcours gehaald moest worden waardoor het waarschijnlijk ingekort is. Heel eerlijk gezegd vind ik het niet zo erg. Alles boven de 25 km vind ik voor vandaag meer dan genoeg.
Het worden er uiteindelijk 27. Richard is het laatste stukje vooruit gelopen om toch even op eigen tempo te kunnen gaan. Ik herken de boomstam waar ik vorig jaar onderuit ging, we blubberen nog even door de modder en krijgen een natte voet bij een poeltje, glibberen langs het pad en lopen over het strand tegen de wind in naar de finish. 26,8 km binnen de 3:30 die ik natuurlijk even volmaak op 27 km. Met een muntje krijgen we onze beloning, een broodje Unox dat nooit lekkerder smaakte. Daarna duiken we het restaurant ernaast in voor een biertje en de rest van onze lunch. Al met al ben je toch weer een hele dag bezig.
Maar hoe zit dat nou met dat nooit meer trailen? Ach ja, ik moest er toch aan geloven en je wordt er sterker van. Zeggen ze. Bovendien heb ik nou eenmaal nieuwe trailschoenen gekocht van de zomer en ik blijf Hollander hé? Zonde als je ze niet gebruikt. Maar ja, het Frank vertellen is een ding, hoe vertel ik het de buitenwereld? Want het staat er zwart op wit, nooit meer trailen. Voorlopig heb ik incognito gelopen onder de naam Erwin. Geen registratie van het feit dus. Maar hoe kon ik vergeten dat Frank alles live zet? Ik ontken gewoon alles.
Ik zag je struinen door de duinen
It wasn’t me!
Ik zag je lopen door de bossen
It wasn’t me!
Ik zag je rennen over de finish
It wasn’t me!
Je stond toch op die leuke foto
It wasn’t me!
Hoe komt dat zand dan aan je schoenen?
It wasn’t me!
En die modder aan je benen?
It wasn’t me!
Dat zweet dan op je shirt?
It wasn’t me!
Het was Erwin…