Ik zit te wachten tot het eten klaar is. Ondertussen staar ik naar mijn blote voeten. Het wordt hoog tijd dat ik mijn teennagels weer eens knip, in elk geval voordat ik mijn volgende run heb. Dit om te voorkomen dat er weer een lekker hoekig puntje van een of andere nagel in het zachte kwetsbare roze velletje van de naastliggende teen gedrukt wordt met als gevolg een open wondje waar ik weer de hele week plezier van heb. De ontberingen van een fervente hardloopster. En zo zijn er nog wel meer zichtbare en onzichtbare markeringen van alle trainingen die ik doe.
Op de zijkant van mijn linker grote teen zit een grote eeltplek, al dan niet met een rood stipje in het midden, afhankelijk van hoeveel ik de laatste tijd gelopen heb, welke schoenen ik aangehad heb en of ik er aan gedacht heb om het bovenlaagje weg te vijlen. Ik noem het mijn eksteroog, maar eigenlijk is het dat niet. Wat het wel is? Een likdoorn, een eeltput, een ingegroeide wrat? Zelfs de pedicure durft het niet met zekerheid te zeggen. Heb ik er last van? Soms, als ik ver moet lopen en dat ene specifieke paar schoenen aan heb met dat ene specifieke paar sokken, dan voel ik hem een beetje schuren.
Nieuw is sinds een paar maanden het dikke teengewricht van mijn middelste teentje, ook links. Na lang negeren eindelijk maar eens bij de dokter geweest. Ontstaan nadat ik een paar weken met mijn enkeloefeningen bezig was. Deed een beetje zeer, werd een beetje dik, de pijn trok weer weg en geen aandacht meer aan besteed behalve het gebruikelijke ‘ach, gaat wel weer over’. Maar omdat het niet over gaat en mijn masseuse dingen begon te roepen als ‘breuk’ en ‘ontwrichting’ toch maar even langs gegaan. Mijn angst voor ‘je mag nooit meer lopen’ was onterecht. Daarvoor in de plaats kreeg ik een ‘kunnen we niks aan doen, leer er maar mee leven’. Het doet geen zeer, is slechts wat gevoelig dus ik leer er dan ook maar mee leven.
Net als met mijn ‘wordt nooit meer hetzelfde’ nieuwe rare ronde grote teennagel rechts. Inmiddels bijna 6 maanden geleden is hij nog steeds niet helemaal terug gegroeid nadat ik hem verloren ben, maar ik kan nu al aan de vorm zien dat de mooie grote platte nagel die ik had niet meer in dezelfde vorm terug komt. Ik had het kunnen weten. Links heb ik ook zo’n raar rond nageltje in plaats van de platte vierkanten nagels die ik in alle voorgaande jaren van mijn leven gekweekt heb. Net als de staart van een hagedis. Die groeit ook terug, maar minder groot, mooi en sterk als dat hij was. Verder rechts nog weinig schade, het bultje dat ik van de week op mijn pees ontdekte niet meegerekend dan.
Op de rest van mijn lijf kom ik ook nog het een en ander tegen. Uiteraard de permanente zwakke plek rechts in mijn onderrug en/of heup, kies maar. Met als gevolg oppassen voor overbelasting op de bilspieren waarvan ik vroeger niet eens wist dat ik ze had. Verder wat donkere vlekken, overblijfselen uit het verre verleden van schuurplekken toen ik nog de verkeerde BH’s droeg. Om over mijn liezen maar niet te spreken en onder mijn armen te zwijgen. En het litteken op mijn elleboog, opgelopen tijdens mijn val over een boomwortel bij de Koning van Spanje trail. Een klein kloterig worteltje veroorzaakte een klein kloterig schaafplekje wat een klein kloterig littekentje is geworden.
Zelfs mijn haar ontkomt niet aan de ontberingen van het hardlopen. Door het vele zweten en invlechten is het stug, droog en springerig. Ondanks de liters conditioner die ik er over heen smeer is er geen land mee te bezeilen. Als laatste de ontelbare blaartjes, spierpijntjes, kleinere schuurplekjes, verbrande neuzen en schouders, blauwe plekjes en andere zichtbare en onzichtbare ongemakjes die je meestal ontdekt als je onder de douche gaat staan, maar gelukkig vaak snel weer weggetrokken zijn. Tot de volgende lange duurloop of wedstrijd.
Als je dat zo leest vraag je jezelf af waarom een mens dat zichzelf aan doet? Al vaker is de vraag gerezen of al dat hardlopen wel gezond is. Je zou bijna denken van niet. Maar ook met paardrijden, duiken of een ordinaire wandeling heb ik ledematen gekneusd, schuurplekken gehad, ben ik ziek geworden, lichaamsdelen verbrand of overbelast en ben ik gebeten, geprikt en gestoken. Bij iedere plek, iedere verwonding, iedere blaar en ieder litteken hoort tevens een verhaal. Een verhaal van ontbering, pijn en tranen maar ook een verhaal van je grenzen opzoeken en verleggen, jezelf overwinnen en dingen doen die je nooit voor mogelijk had gehouden. Ik ben dan ook trots op iedere plek, iedere verwonding, iedere blaar en ieder litteken.
Oorlogswonden noemen we dat!