It’s not easy being green

Ik ben Saskia. Daarnaast ben ik Saskia de vrouw van Frank, Saskia de amazone, Saskia de medewerkster, Saskia Anitameisje, Saskia vriendin van, Saskia Leader of the Pack van de Rotterdam Running Crew, Saskia Divemaster, Saskia blogger, Saskia van een heleboel andere kleine dingen en Saskia lid van de RMD. 

RMD. De Rotterdam Marathon Deelnemers. Toen ik in 2014 het onzalige plan opvatte om de marathon te gaan lopen, ging ik me gelijk verdiepen in alles wat los en vast was dat over hardlopen ging. Zo stuitte ik op een Facebookgroep, Rotterdam Marathon Deelnemers 2015. Iets meer dan 200 leden en opgezet om tips, tricks en ervaringen met elkaar te delen. Ik meldde me aan en werd lid.

Die groep groeide en groeide en groeide. Er kwam een andere beheerder, ik kreeg contact met wat mensen uit de groep en begon ze tegen te komen op wedstrijdjes. Ik herkende hen en soms herkende ze mij. Dat effect verveelvoudigde toen het groene shirt gecreëerd werd. De groene golf, de groene invasie, hoe je het ook wil noemen, was geboren. De herkenbaarheid van leden van de groep op wedstrijden of gewoon tijdens een trainingsloopje is superhandig. Het leidde tot het groeten van wildvreemden, een schouderklopje tijdens een wedstrijd als je iemand passeert, vriendschappen en soms zelfs liefdesrelaties. Je kan gewoon in je eentje naar een wedstrijd gaan, en er is altijd wel iemand uit de groep met wie je een praatje kan maken of aan kan haken. 

Er kwam een heuse Green Room, eerst tijdens de Marathon maar inmiddels ook op andere grote events, en er werden allerlei initiatieven binnen en buiten de groep ontplooid in het kader van ‘groen’. Statistic Friday, Message Monday, Social Trails, de Ekiden, de Road through Rotterdam als 30 km+ trainingsloop, borrels en zelfs regelmatig helpen als vrijwilliger bij wedstrijden waar we dan weer gratis startbewijzen voor krijgen om te verloten onder de leden van de groep.

Het wordt zelfs onmogelijk om te ontsnappen aan het oog van de fotografen. Het zoeken naar die foto’s uit de duizenden die soms gemaakt worden is dan wel weer handig. Scroll door tot de groene shirts en dan hoef je alleen maar te kijken of jij het bent, of iemand waarvan je weet dat hij of zij In je buurt gelopen heeft. Ik heb zelfs het punt al bereikt dat ik soms gewoon bewust ‘incognito’ ga door een ander shirt aan te trekken.

Maar met shirt of zonder, ik hoef zelden alleen te lopen. Of dat nu een wedstrijd is of een trainingsloop. Ieder gek idee om een raar loopje te doen hoef ik maar in de groep te gooien en er is bijna altijd wel een andere gek die het leuk vindt om mee te doen. Of dat nu een rondje over de bruggen van Rotterdam is, een run om 6:00 ‘s ochtends om de zon op te zien komen, of alsnog 15 km door de sneeuw banjeren als de Bruggenloop afgelast is vanwege slecht weer.

Vandaag heb ik 20 km gelopen. Een afstand die ik vroeger in mijn uppie met muziek op gebikkeld zou hebben. Vechtend tegen de wind, waarbij ik het zwaar gehad zou hebben en het gevoel dat er geen eind aan zou komen. Ik zou er tegen opgekeken hebben, iedere stap een zware en misschien zelfs wel een marteling. 

Nu heb ik het niet eens gemerkt. Geen seconde nagedacht over de afstand. Continue kletsend met het groepje dat met me meeliep. Onderweg een volslagen onbekende, maar toch met elkaar verbonden door die ene groep, tegengekomen die een stukje met ons meegelopen heeft, en die ik de eerstvolgende keer op een wedstrijd hartelijk zal groeten. En en passant ook toegevoegd heb aan mijn netwerk. Na afloop heel gezellig een stuk appeltaart gegeten en daarna weer naar huis gegaan en gedag gezegd. Wetende dat we elkaar heel snel weer tegen gaan komen bij een of ander loopje. Of de eerstvolgende keer dat ik een oproep op Facebook plaats, er ongetwijfeld weer een aantal mensen op de afgesproken plek en tijdstip klaar zullen staan om een stuk met me mee te lopen.

Kermit the frog zong ooit het lied: ‘It’s not easy being green.’ Of dat zo is durf ik niet te zeggen, maar een ding weet ik wel.

Het is verdomde leuk!