Loslaten

Terwijl ik naar Den Haag rij voor mijn paardrijles huil ik stille tranen. Ironisch genoeg schijnt na maanden van grijs depressief weer de zon nu vol in mijn gezicht. De tranen duren niet lang, slechts een seconde of dertig. Maar in die dertig seconden zitten alle emoties gevangen die een mens kan hebben.

Verdriet om het gemis, boosheid om dat ellendige virus in de wereld, teleurstelling om wat niet gaat worden, angst voor het onbekende, opluchting dat we nu weten waar we aan toe zijn en ergens ook blijdschap. Blijdschap omdat dat wat een feestje had moeten worden het eigenlijk al niet meer was en nu een herkansing krijgt. Na weken van onzekerheid, gaat de CPC door?, gaat de marathon door?, gaat onze vakantie wel door?, valt er ook een soort last van me af.  De situatie is nu duidelijk en ik hoef niet meer in spanning te zitten. Om vervolgens weer de diepe teleurstelling te voelen van het feestje dat in het water gevallen is. 

De wereld is al twee volle maanden in de ban van Corona. Het komt nu echt dichtbij. We kunnen er niet meer omheen, het niet meer ontkennen, en het raakt ons op allerlei mogelijke manieren. De ene afgelasting of verplaatsing na de andere vult nu ons inboxen, onze tijdlijnen en onze Whatsappgroepen. Daar waar we een paar weken geleden nog aan het aftellen waren, hou ik er nu rekening mee dat de CPC voorlopig mijn laatste hardloopwedstrijd is geweest. Een soort laatste stuiptrekking voordat de wereld stopte met draaien. En ik liep twee afstanden alsof ik het ergens onbewust wist. 

Wat nu? Ik weet het niet. Iedereen heeft zijn ogen gericht op het najaar. Terwijl niemand weet hoe de wereld er dan uit zal zien. Misschien staan we alsnog vrolijk aan de voet van de Erasmusbrug, misschien worden evenementen alsnog definitief afgelast. We zullen het moeten afwachten maar voorlopig is mijn hardloopagenda akelig leeg. Niks om naar uit te kijken, ik durf niet eens in te schrijven voor iets. Van ergens naartoe leven wordt het ineens leven bij de dag. Net als in een slechte rampenfilm waar ik er te veel van gezien heb maar verontrustende overeenkomsten begin te zien. Mijn gestructureerde leven met de geplande hoogtepunten valt uiteen. Niet de makkelijkste situatie voor iemand die soms autistische trekjes heeft.

Ik denk aan mijn moeder die haar schouders optrekt en in mijn hoofd hoor ik haar stem: ‘Ja schat, zo is het leven. Je hebt er geen controle over en als je alles krampachtig probeert te regisseren zal het leven je in de situatie brengen waarin je wel zal moeten loslaten. Je wordt gewoon keihard met je voeten terug in de realiteit gezet. Wen er maar aan, want het wordt alleen maar erger naarmate je er harder tegenin probeert te gaan.’ 

De CPC ging door, de Rotterdam Marathon wordt verplaatst en onze vakantie blijft nog onzeker. En dan realiseer ik me dat ik in deze situatie eigenlijk inderdaad maar een ding kan doen. De enige manier om er mee om te gaan is  loslaten. Don’t you hate it when your mom is right? Well, honey, I’ve got news for you. Your mom is ALWAYS right! 

Het leven valt niet te sturen, acceptatie is de enige optie die effectief is. Dat, en doorgaan met hardlopen. Een duurloop of een interval, een bekend rondje of nieuwe routes ontdekken, op het asfalt of een trail, alleen of met hardloopvrienden. Voor dat moment waarop die marathon wél plaatsvindt, waarop die wedstrijd wél gelopen wordt, waarop die agenda niet leeg is en er naar dat ene moment toegewerkt kan worden. Tot die tijd rennen we maar gewoon door. Sterk en met vertrouwen waarbij ik bovendien een ding zeker weet.

You’ll never run alone!