Ma.ra.thon

In de lege straten lopen nu meer hardlopers dan ooit en er ontstaat een opleving van de skate. Slechts opgeschrikt door een enkele auto die de weg als racetrack gebruikt. De gele borden kondigen geen evenement aan maar attenderen op sluiting door Corona. Traditiegetrouw is het na maanden van koud weer wel weer ineens bloedheet. Vandaag zou ik mijn tiende marathon lopen, in Rotterdam. Het universum besloot anders.

Desondanks heb ik vandaag alsnog 42,2 km gelopen. Ja, je leest het goed. Niet omdat ik stoer wil doen of wil opscheppen. Niet omdat ik ‘de kilometers in de benen’ heb zitten. Niet omdat ik iets wil bewijzen. Niet omdat ik achteloos alle regels aan mijn laars lap en geen respect heb voor de situatie. En zeker niet omdat ik in dit geval eigenwijs wil zijn. Waarom dan wel? Omdat ik weiger slachtoffer te zijn van de omstandigheden. Master of your own destiny, mijn bewegingsvrijheid is mij heilig. Met beleid en uiteraard aangepast aan de omstandigheden. Daarom geen 42,2 km met een groep mensen over de officiële route van de Rotterdam Marathon, maar met zijn tweeën ‘s ochtends heel vroeg op onlogische plekken op een laag tempo vogeltjes kijken (en vier Schotse Hooglanders) waarbij we tussendoor de klok stil zetten om uitgebreid even uit te rusten en op ons gemak te eten en te drinken. Het is nog net geen lange wandeling.

Sommigen zouden het nog steeds niet handig vinden in deze tijden. Het blijft een lange afstand waar je van moet herstellen maar ik ben van mening dat het voor iedereen persoonlijk is. Als ik kijk naar de gekozen loopomstandigheden en dan in combinatie met voldoende slaap, niet roken, niet drinken, gezond voedsel en vooral mijn basis trainingsconditie, waarbij ik regelmatig zonder problemen of zelfs spierpijn achteraf die langere afstanden gedurende het jaar loop, meen ik binnen de marges te blijven. En dat kan niemand anders bepalen. Want ben ik minder verantwoord bezig dan diegene die iedere dag een glas wijn drinkt? Of diegene die tijdens het boodschappen doen zonder nadenken vlak achter me staat? De lopers die een snelle interval training doen of helemaal stuk gaan met een bootcamp? Met zijn vier kinderen toch die wandeling door de stad aan het maken is? Of zelfs de mensen die 20 jaar jonger zijn maar met overgewicht en een jarenlange ongezonde levensstijl ziektes ontwikkeld hebben waardoor ze nu vatbaarder zijn? You tell me.

Lopen is bovendien meer dan ooit therapeutisch geworden. Opgesloten in huis beweeg ik nauwelijks nog op een dag. Ik heb geen stress meer van files of op tijd op de zaak zijn, maar daarvoor in de plaats zijn de stramme benen en de stijve nek van de hele dag achter de computer zitten gekomen. Ik mis het trappenlopen op de zaak, de wandeling door het pand of zelfs het loopje naar de printer. Fysiek contact heb ik alleen nog met Frank en hoeveel ik ook van hem hou, ik heb gewoon af en toe behoefte om even alleen met mezelf te zijn. Dat dat niet kan op die uitzonderlijke momenten na dat ik even alleen weg ben is een onverwachts maar onmiskenbaar gemis.

Mijn planning is tevens zogeheten uitzichtloos. Natuurlijk staat er in het najaar het een en ander in de agenda, maar de vraag wordt steeds actueler of dat ook wel doorgaat. Met het vizier een paar maanden vooruit en de laatste berichtgevingen zijn we minimaal nog wel die paar maanden zoet voordat er weer een grootschalig evenement plaatsvindt. Niks dus om naar uit te kijken, niks om naar toe te leven, niks om voor te trainen. Juist daarom wil ik blijven lopen, ook de occasional langere afstand. Omdat het mij niet om het trainen ergens naartoe meer gaat, dat heb ik even opzij gezet. Natuurlijk is het leuk en makkelijk om een schema te hebben. Tenslotte ben ik lui en met een schema hoef ik niet na te denken wat ik ga lopen die dag. Dus dat schema ligt er ook en doorloop ik gewoon. Maar ik heb geen moetjes meer, ik hoef niet sneller meer te worden, dus geen zware trainingen of intervallen, en als het even anders uitkomt is dat ook helemaal prima.

Lopen om het lopen. Omdat ik een frisse wind door mijn haren wil, omdat ik fysiek bezig wil zijn, omdat ik niet de angst in mijn leven wil laten regeren, omdat ik het nodig heb maar vooral omdat het de enige manier is om tegenwoordig mijn hoofd leeg te maken en daarmee ook mentaal gezond te blijven. Me gewoon even kunnen verliezen in de stappen die ik zet, mijn volledige concentratie te richten op mijn ademhaling, de boomwortels in de grond die ik moet ontwijken, het gevoel van weten dat ik nog steeds leef. 42,2 km hadden daarom ook 30 km maar ook 50 km kunnen zijn. Ik heb vandaag dan ook geen marathon gelopen, maar 42,2 km.

Stiekem was het eigenlijk ook 43 km omdat de route zo uitkwam, maar ik heb mijn horloge eerder stopgezet. Gewoon, omdat ik sucker ben voor symboliek en een cijferfetisjist. Omdat ik wil dat deze dag in de boeken gaat. Om me ook dit deel van mijn leven te kunnen blijven herinneren. Voor later, als ik de jongere generatie vertel over hoe wij de Coronacrisis meegemaakt hebben. Voor nu leef ik bij de dag en kijk hoe het zich allemaal ontwikkelt. Daar hoort hardlopen vooralsnog gewoon bij zolang het kan. En voor al die anderen die ook nog aan het lopen zijn geldt wat mij betreft dat al is het niet fysiek, ik in gedachten bij jullie ben. Want als jullie je net zo voelen als dat ik dat doe, dan weet ik hoe hard jullie het nodig hebben. 

Keep running, You’ll never run alone!

P.s. Wij kwamen de volgende vogeltjes tegen:
Zwanen, eenden, futen, meerkoetjes, mussen, koolmeesjes, twee ooievaars, een specht, reigers, een fazant, ganzen, meeuwen, duiven, merels, kraaien, een virtuele kip op Facebook en ik had een rare loopvogel naast me.