Ergens halverwege mijn hardloopcarrière kruiste de Virtual Run mijn pad. Op Facebook zag ik een advertentie met een link voor een run met een Harry Potter thema. Uiteraard met een prachtige Disney waardige medaille. Het was ook nog eens een reeks, dus als ik er meerdere liep kon ik alle medailles verzamelen. Ik was op slag verblind door liefde. Liefde voor die mooie medailles, gevoed door mijn verzamelaarsgen.
Ik kom uit een familie met een lange geschiedenis van verzamelaars. Het huis van mijn oma stond vol, het huis van mijn tante staat vol en het huis van mijn ouders heeft ook een groot gedeelte van hun leven vol gestaan. Zelf begon ik als kind ook al vroeg met verzamelen. Postzegels, munten, stickers, stripboeken, flippo’s en ik heb zelfs jarenlang een schoenendoos met ijslepeltjes en patatvorkjes gehad, in allerlei kleuren en afmetingen. Mijn mooiste pronkstuk was een gouden plastic lepeltje. Nou ja, goudkleurig dan, maar daarom niet minder mooi. Jullie snappen het al, toen ik Frank leerde kennen en we gingen samenwonen was dat het eerste dat in de vuilnisbak belande. Frank heeft dat gevoel namelijk helemaal niet en schaart het allemaal onder de categorie ‘meuk’. The things we do for love…
Inmiddels ben ik ook afgestapt van het materiële verzamelen en gaat het digitaal. Herinneringen, foto’s, Pokemons en dat soort dingen. Kan ik lekker los gaan en het neemt geen ruimte in. Met uitzondering van de stripboeken, een enkel stickerboek van een AH actie en de medailles na dan. Ook hier geldt, Frank interesseert het geen reet of hij een medaille krijgt, ik verzamel ze, classificeer ze, koester ze. Enter de hebzucht voor de hele reeks aan Harry Potter medailles van de virtuele runs. Maar toen gebeurde het. Ik ging twijfelen.
Terwijl ik door de site scrolde om de voorwaarden te lezen bedaarde mijn verzamelwoede enigszins en begon ik weer helder na te denken. Elke run kostte 15 á 20 euro. Je moest dan 5 of 10 km lopen en dan kreeg je daarna de medaille opgestuurd. Bewijs van dat je gelopen had was niet eens altijd nodig. De reeks was lang, er was een eindeloze variatie aan thema’s en ik had makkelijk een jaarsalaris weg kunnen schrijven om alle medailles te verzamelen. Dat rondje lopen deed ik toch wel. Ik doorzag de genialiteit van de opzet van een virtual run. In feite is het niets meer dan het slim verkopen van medailles. En dat voelde niet goed.
Niet dat je niet je best moest doen om die medaille te krijgen, maar het voelt als een medaille krijgen voor elk trainingsrondje dat je loopt. Dat kan ik zelf ook. Ik heb dan ook niks met zelfgemaakte medailles, zelfs niet met medailles krijgen als er niet een compleet evenement achter hangt. Met een officiële tijdsregistratie en een officieel gemeten afstand. Waarbij je gerankt wordt ten opzichte van andere lopers. De uitdaging met jezelf of met anderen aangaand na een startschot en met een finishlijn. Op een specifieke dag op een specifieke plek op een specifiek tijdstip. Met een startnummer om mijn middel. Zonder controle over de omstandigheden. Pas dan heeft zo’n medaille betekenis voor me. En niet nadat ik gewoon 15 euro overgemaakt heb en zelf maar eens kijk of en zo ja wanneer ik die 10 km loop, al dan niet onderweg pauzerend.
Wij hadden ooit ingeschreven voor de Afsluitdijkrun, die een paar uur voor de start vanwege onweer afgelast werd. We kregen de medaille opgestuurd. Ik heb hem bijna een jaar in de kast laten liggen tot het moment dat we er zelf een soort evenement van gemaakt hadden om de bewuste run alsnog te doen. Deze uitzondering maakte ik omdat er weinig kans bestond dat hij ooit opnieuw georganiseerd zou worden. Zelfs toen had ik er gemengde gevoelens bij.
Tot zover mijn mening over virtuele runs. Hartstikke tof als mensen er door gemotiveerd raken en daardoor lekker gaan lopen of misschien zichzelf wel uitdagen om verder of sneller te lopen, maar niet voor mij. Ik loop mijn trainingsrondjes en schrijf me met alle liefde voor een officieel evenement in en kijk dan na afloop uit naar de medaille.
Dat was in elk geval in het preCoronatijdperk. Want er zijn geen evenementen meer, ik kan nergens meer voor inschrijven, dat wat gepland stond is afgelast en het gaat dus nog wel even duren voordat ik weer een medaille in ontvangst mag nemen. Best lastig als je gewend bent om gemiddeld een keer in de twee weken een wedstrijd te lopen. Ze zeggen wel eens dat honger rauwe bonen zoet maakt. Hypocrisie ten top heb ik me dan ook geen seconde bedacht om in te schrijven voor de CoronaRun. Een virtuele run ja. Ik mag zelf de afstand kiezen, de route en het moment. Ik kan zelfs een eigen startnummer uitprinten. Ik heb de 42,2 km van 5 april er maar voor gebruikt. Een soort van boetedoening door er in ieder geval een lange afstand aan te koppelen op de dag dat ik de Rotterdam Marathon zou lopen. Bovendien zit er een goed doel aan gekoppeld. Twee magere redenen om het enigszins voor mezelf goed te praten. Bewijs leveren hoeft niet, ik krijg hem binnenkort gewoon thuisgestuurd. Once in a lifetime? Zelfs dat niet.
Voor de Crazy Hair virtual run met een zelfgekozen afstand van 7,7 km heb ik al helemaal geen excuus meer. Ik moest wel een leuke foto met gek haar posten, dat dan weer wel. Nou ja moest, van mezelf dan want volgens mij was het niet eens verplicht. Ook deze medaille wordt gewoon opgestuurd, schrijft zij beschamend.
Tja, als je de grens eenmaal overgestoken bent is het einde zoek. Ik betrap mezelf er dan ook op dat ik tegenwoordig bij allerlei virtual runs even kijk wat de bedoeling is, of het thema me aanstaat en overweeg om me in te schrijven. Ik kan mezelf gewoon niet helpen. Ik weet niet hoe lang dit Coronatijdperk nog gaat duren, maar misschien moet ik voorzichtig aan maar eens gaan nadenken over een extra medaillehanger.
Wat denk jij? Happy virtual running!