‘Hoe vaak loop jij nou?’, vragen mensen wel eens. ‘Nou, in principe drie keer week, doordeweeks tussen de 5 en 10 km en in het weekend een lange duurloop van rond de 20 km’. ‘Oh, en waar train je dan voor?’ Tja goeie vraag, waar train ik eigenlijk voor?
In den beginne liep ik eigenlijk op gevoel, zonder enige vorm van schema. Dat kwam pas bij mijn eerste marathon. Een prachtig trainingsschema, drie keer per week, helemaal doordacht wat ik moest lopen, hoe vaak, hoe ver, hoe snel en wanneer. Ik trainde voor ‘de marathon’. In totaal werden het 105 trainingen waar ik volledig in opging en die ik met chirurgische precisie volgde. Bijna obsessief. Maar het was wel lekker makkelijk. Ik hoefde nergens over na te denken en gewoon alleen maar te doen wat er op mijn papiertje stond.
Na de marathon viel ik dan ook in een groot zwart gat. Ik was alle houvast en structuur kwijt waardoor ik met mijn ziel onder mijn arm de weken erna een beetje rondhobbelde. Uiteindelijk startte ik uit pure ellende maar met een nieuw schema. Yes, back in business. Ik was weer in training voor de volgende marathon. Omdat ik daarna twee marathons per jaar liep wisselde ik het ene schema gewoon iedere keer in voor het volgende.
Ik raakte eind 2016 werkloos en kreeg ineens alle tijd van de wereld om niet alleen hard te lopen maar ook om andere dingen te doen. De sportschool werd minder een straf omdat het gewoon ergens overdag kon in plaats van mijn spaarzame vrije avonduurtjes na het werk. Ik besloot om een opleiding tot hardloopinstructeur te volgen en leerde een hele andere kant van het begrip ‘training’ kennen.
Intervallen, Yasso’s, loopeconomie, snelheidstraining, Fartlek, HITT, anaërobe drempel, duurloop, er ging een wereld voor me open. Ik leerde wat ik wanneer en hoe moest toepassen om een bepaald doel te bereiken. En omdat we dat ook nog in de praktijk oefenden haalde ik automatisch ook het voordeel er uit. In die tijd haalde ik dan ook mijn beste PR’s op elke mogelijke afstand ooit, inclusief de sub4 op de marathon. Training zoals training bedoeld was.
In 2018 ontstond er een nieuwe uitdaging. De Two Oceans, een Ultramarathon van 56 km. Een standaard schema voldeed niet meer en snelheid was niet relevant, althans niet heel erg. Uitlopen was het doel. Opnieuw plukte ik een schema van internet, dit keer specifiek voor de Two Oceans waarbij ik soms wel vier keer per week moest lopen. Geen probleem, ik was ‘in training voor de Two Oceans’. Klonk ook eigenlijk best wel stoer als mensen er naar vroegen.
Ik liep die Two Oceans. I nailed it, de afstand, de warmte, de heuvels en allemaal netjes binnen de tijd. Dankzij mijn training zullen we maar zeggen, waarbij de Rotterdam Marathon ineens een onderdeel van de training was. Desalniettemin pakte ik toch weer een trainingsschema op voor Athene, ditmaal niet van internet geplukt maar zelf gemaakt. Een verzwikte enkel in de zomer zette een streep door de trainingen waarop de focus alleen op herstel lag. Dat zag je uiteindelijk ook wel terug in het resultaat.
Rotterdam 2020 zou revanche worden. Ik maakte opnieuw een schema, met een perfecte mix van duurloopjes, herstelloopjes en intervallen. Ik zou weer eens goed getraind aan de start staan en een goed resultaat neerzetten. De hang naar vervlogen tijden en Athene vers in mijn geheugen zorgde voor de nodige motivatie. Toen brak Corona uit en dat veranderde mijn loopwereld. Alle doelen in mijn agenda werden hardvochtig gewist, er was niets meer om voor te ‘trainen’. Het schema ging de prullenbak in en ik ging weer vrij lopen, blij dat we überhaupt in Nederland nog naar buiten mochten.
En dat is exact wat ik nu doe. Weliswaar staat er nog wel iets in mijn agenda voor half december, ik geloof iets van een trailtje of zo, waardoor ik sowieso wat vaker met Frank mee ga die eigenlijk nooit met een schema loopt. Het bevalt me eigenlijk wel. Gewoon lekker lopen, kijken wat de week me brengt, spontaan meegaan met een trailtje op zondag of op een mooie dinsdagavond een uur eerder stoppen met werken en als het lekker gaat een halve marathon lopen. Op routine hou ik toch wel ongeveer een virtueel schema aan, snelheid vind ik niet zo belangrijk meer en inschrijvingen voor een run of wedstrijd gaan tegenwoordig op basis van ‘oh leuk’ in plaats van ‘past mooi in het schema’. De tijd dat ik trainde voor die ene marathon in het jaar ligt tenslotte al weer lang achter me. Dus waar train ik nog voor? Ach, eigenlijk ben ik gewoon permanent in training.
Gevalletje training perpetuum.