Zaterdagavond op de bank. Op Netflix draait een enorm slechte film met Jason Statham over een hele grote haai, The Meg. Een perfecte film om hersenloos op de achtergrond te hebben draaien terwijl ik door de foto’s van mijn I-Pad scroll. Voornamelijk hardloopfoto’s. Groepsfoto’s van loopjes, trails, hele en halve marathons en de laatste keer met de Rotterdam Running Crew. Met weemoed kijk ik terug op een ietwat dramatisch Athene, een zeiknat Apeldoorn, een winderig Langsingerland, een kleurrijk Disney en een superfun weekend in München met Anita Active.
Sinds Corona alle loopafspraken in de agenda wegvaagde ben ik direct in acceptatiemodus gaan zitten. Zelfs de grote klapper van het cancelen van New York van de week heb ik over me heen laten komen en ik ga er veiligheidshalve gewoon van uit dat ook Rotterdam niet door gaat, dan kan het altijd meevallen. Toch gloort er aan de andere kant een klein sprankje licht aan de horizon. De Trail de Fantomes gaat door zij het in aangepaste vorm, de Smokkelaarstrail ook en woensdag zit deze dame klaar om proberen als eerste in te schrijven voor de Berenloop. Hotel en overtocht zijn al geboekt.
Een ander voordeel van de versoepelde maatregelen is dat we ook weer dingen met elkaar mogen doen. Niet dat we niet al her en der met wat vriendjes en vriendinnetjes uit lopen geweest zijn, maar nu mag het iets georganiseerder. Vandaag gaan we dan ook lekker een Social trail lopen met de RMD, Chiacharge.nl en Instinct Nederland. Het is vroeg, het is een uurtje rijden, het is in een onbekende omgeving en we zijn met een groep groene rakkers. Het voelt bijna als een wedstrijdje. Het is slechts een voorproefje van wat er hopelijk straks allemaal weer gaat komen.
Niet dat ik al wakker ben als we aankomen bij Paintball Spaarnwoude, waar we vandaag te gast zijn, maar het weerzien met vrienden en bekenden voelt goed. We zijn ingedeeld in de snelle groep maar bij de uitleg hoor ik dat beide groepen ongeveer dezelfde afstand lopen en de focus ligt op hoogtemeters. De ‘snelle’ groep loopt gemiddeld 6:15. Ik kijk Leonie en Karin, de dames van ons trailclubje, aan en ik ben blijkbaar echt nog niet wakker want in eerste instantie denk ik ‘muah, moet kunnen’ maar zie de dames ‘nee’ schudden. Als ik er goed over nadenk hebben ze eigenlijk wel gelijk. Ik wil relaxt lopen en heb stiekem best wel weer last van mijn bil, en dan is 6:15 voor een trail best snel.
De relaxte groep it is! Frank vertrekt met de snelle groep die iets eerder weggaat dan wij. Het eerste gedeelte van het pad is een combinatie van weg en weiland en ik realiseer me gelijk dat het een goede beslissing was. Op km 2 staan we gelijk voor een uitdaging. We kunnen via een touw de beek over maar mogen ook gewoon over de brug. Een uitdaging die ik natuurlijk niet uit de weg ga en zorgt ook voor leuke plaatjes. Hilariteit alom als sommigen niet nader te noemen mensen anderen plagen door aan de touwen te trekken tijdens het oversteken maar iedereen houdt het uiteindelijk droog.
Daarna gaan we weer verder, nu over ruiterpaden en BMX paden. Die laatsten zijn best pittig, ze hadden al gewaarschuwd dat we hoogtemeters gingen maken en daar is niks te veel van gezegd. Het hoogste punt ligt op 4,5 km van de route, bij de uitkijktoren waar de andere groep net vertrekt. We maken een lusje en gaan nog een keer omhoog voordat we dezelfde route pakken als groep 1. Anderhalve kilometer verder komen we bij twee klimmuren, een gewone en een met grote rotsblokken en een lange trap tussen wat lijkt op een UFO op zijn kant. Ik moet gelijk aan Stephen King denken en het boek Tommyknockers.
Ook nu is groep 1 eigenlijk net klaar als wij onze volgende opdracht krijgen. Via de rotsblokken omhoog en dan met de trap naar beneden en daarna andersom. Het klimmen is superleuk maar de Burpees die we moeten doen sla ik lekker over. Als de laatste opdracht opnieuw een heen en weertje op de trap is neem ik lekker nog een keer de rotsblokken met als gevolg dat als ik halverwege de afdaling ben iedereen ineens weg is. Ja hoor, typisch ik. Gelukkig heb ik gezien welke kant ze opgingen en wachten ze op me.
We duiken het bos weer in over het BMX pad met wat steile klimmetjes en dalinkjes. Kan Lawyer Paul gelijk even voelen wat hem straks te wachten staat als hij de Trail des Fantomes gaat lopen. De volgende halte is op 8 km en we staan bovenaan een heuvel. Ook nu is groep 1 net klaar en terwijl zij de heuvel af duiken krijgen wij wat tips en tricks hoe je dat het beste kan doen. ‘Tenen een beetje omhoog houden’ is wat er blijft hangen en verdomd als we even later naar beneden sjezen werkt het als een stekker. Het loopt makkelijker en je houdt beter controle over je snelheid. Die gaan we dus onthouden.
We rennen door tot km 10 bij een plas waar we voor de laatste keer tegen groep 1 aanlopen. Er liggen er een paar in de plas maar bij ons waagt alleen Renate natte schoenen. Het water lonkt maar wetende dat het nog maar twee kilometer is hou ik mijn voeten liever droog. Soms ben ik gewoon een watje. Ik trakteer mezelf nog gauw even op een spekje alvorens we het laatste stukje door het bos terug rennen. Leonie maakt een grapje over McDonalds en ineens heb ik enorme trek in een hamburger. Even onthouden.
Eenmaal terug bij het Paintball centrum heb ik behoorlijk last van mijn bil maar ik had het toch niet willen missen. Die bil duwen we wel weer in de plooi. We praten wat na, drinken nog wat en ik haal deze en gene over om op de terugweg bij de Burger King langs de A4 te stoppen voor een hamburger. Dat lukt en als ik drie uur later prinsessenheerlijk gedoucht opnieuw op de bank zit met een voldaan gevoel voelt het toch een beetje als een pre-Corona wedstrijdzondag. Inclusief wedstrijdverslag.
Volgende week de virtuele RMD Ekiden. Bijna terug naar normaal!