In een wereld zonder Corona was ik gisteren na het paardrijden als de sodemieter terug naar Rotterdam gereden om mee te doen met het RMD Dreamteam 2020 aan de jaarlijkse Ekiden van PAC. Maar ja, Corona hé? Dus is hij afgelast. Gaan we dan helemaal niet lopen? Natuurlijk wel. De Rotterdam Marathon Deelnemers laten zich door zo’n pestvirusje niet tegenhouden natuurlijk, dus is er een virtuele RMD Ekiden georganiseerd.
Al sinds jaar en dag teamcaptain is het team gelijk vanaf het moment van inschrijving samengesteld. Nu dat we weer met elkaar mogen sporten gaan we ook gewoon met elkaar lopen. Wij hebben de mazzel dat we allemaal relatief dicht bij elkaar wonen dus een afspraak in het Kralingse Bos is zo gemaakt. En aangezien wij lopen om te kunnen eten is het niet meer dan logisch dat we na afloop lekker lunchen. BBQ dan maar, what else?
Ik loop de 7,195 km. Het is mijn 5 jarige jubileum en de eerste keer liep ik ook deze afstand dus dat vind ik wel passend. Ik splits Frank en Richard de 10 km in de maag, het voordeel van teamcaptain zijn, Linda loopt voor het eerst mee en pakt 5 km en de andere twee 5 km afstanden worden verdeeld over Marilene en Bart. Of ik een snelle tijd neer kan zetten weet ik nog niet. Het plan was oorspronkelijk van wel maar niet alleen ben ik nóg luier geworden dan ik al was van al dat trailen, ik heb nog steeds last van mijn bil en als het rondje van afgelopen vrijdag, waar ik niet vooruit te branden was, maatgevend is, wordt het niet veel soeps vandaag. Nou ja, we gaan het wel zien. Tenslotte gaan we niet voor de winst maar voor de leukste afterparty. En daar heb ik alle vertrouwen in!
Ik heb goed geslapen en sta relatief uitgerust op. Die winst heb ik al. Bovendien was het gisteren nog enorm zeikweer, vandaag is het prima loopweer. Een klein beetje miezer in de lucht maar verder niet heel erg warm of heel erg koud. Marilene komt eerst naar ons huis omdat we het eten mee moeten nemen en nog even vers stokbrood bij de AH moeten halen. Als we een half uur later allemaal bij de afgesproken plek op de parkeerplaats staan dient zich de eerste uitdaging aan. Op dit gedeelte van het Kralingse Bos mogen we helemaal niet BBQ-en! Dus allemaal de auto maar weer in en richting PAC en het strand om daar dan straks maar neer te strijken.
We hebben besloten om allemaal tegelijk te lopen. Niet alleen een praktische beslissing vanwege de tijd maar ook gezelliger en dan kunnen we daarna samen lunchen. Als we naar ons zelfgekozen startpunt lopen zit daar team Alpha Flyers. Die hebben hun run er al opzitten. Kunnen ze mooi wat foto’s van ons maken. Rond 11:10 zijn we er eindelijk klaar voor. Als teamcaptain tel ik af en weg zijn we. Mijn voornemen om rustig aan te doen, of in elk geval rustig aan te beginnen, waait direct weg zodra ik begin te lopen en eindigt ergens in de struiken naast de berm. Deborah wilde me met meelopen maar ik wilde haar mijn gestrompel niet aandoen. Had misschien toch gekund, maar goed, het zijn toch 7 km.
Richard pakt al gauw de leiding, Frank er achteraan, dan Marilene, daarachter ik en Bart en Linda vormen de achterhoede. Die beginnen wel rustig. Slim. Bovendien kunnen ze dan goed zien hoe ze moeten lopen want ze zijn hier niet bekend. De eerste kilometer gaat lekker alhoewel het toch warmer is dan ik dacht. Mijn bil voel ik wel maar het valt me mee. Nu hopen dat hij zich zo houdt. Ik heb meer moeite met mijn ademhaling onder controle krijgen. Ik kan wel merken dat het een hele tijd geleden is geweest dat ik een wedstrijd heb gelopen, snelheid heb gemaakt of aan een stuk door gelopen heb. Shit, moet ik tóch ergens gaan intervallen. Alsof ik dat niet weet maar ik ben zo verdomd goed in ontkennen.
Ergens halverwege kilometer drie kom ik Deborah ineens tegen. ‘Gaatie?’ vraagt ze in het voorbij gaan. ‘Ja hoor!’, roep ik terwijl ik een duim opsteek. Bijna dood maar ook bijna op de helft. Ik werk mezelf naar de 4 km en denk weer eens bij mezelf: ‘Als ik nu de 5 km zou lopen was ik bijna klaar geweest.’ Waar heb ik dat eerder gedacht? Oh ja, vorig jaar toen ik de 10 km liep. Ik zie een patroontje. Het tempo gaat iets naar beneden en daarmee zakt een beetje het gevoel dat ik de binnenkant van mijn longen met een schuurspons aan het schoonboenen ben. Een laagje Coronavet dat zich daar de afgelopen maanden vastgekoekt heeft.
Ik word ingehaald door Bart. Die is in tegenstelling tot mijzelf wél goed bezig geweest het afgelopen jaar en dat is duidelijk te merken. Ik moet écht aan de bak. Na de vakantie. Misschien. Ik hou mezelf voor nu maar voor de gek dat ik mijn krachten moet verdelen omdat ik 7 km moet. Als we weer bij het startpunt zijn staan de mannen van Alpha Flyers aan te moedigen en maken foto’s. Hebben we toch een extra tintje aan onze virtuele run. Ik moet nog even door en loop eerst nog even verder alvorens te keren om terug te rennen. Bart en Marilene zijn klaar en als ik weer langs het startpunt loop ‘finisht’ Linda ook.
Nu krijg ik het écht zwaar. Ik hou mijn eerdere hoge tempo nauwelijks vol en van die longen is niets meer over. Tijd om alle zeilen bij te zetten. Sowieso moet er een betere tijd dan 5 jaar geleden komen alhoewel ik dat wel ga redden. Blik op oneindig verstand op nul dan maar. Tot aan de boom. Tot aan de bocht. Tot aan de splitsing. Dan draaien en voor de laatste keer terug naar het startpunt. Nog 500 meter. Tering wat is dat toch lang! Dan eindelijk het 7 km signaal van mijn horloge. Bij 7,2 km zet ik hem stil en ren nog een klein stukje door naar de mannen van Alpha Flyers voor een triomfantelijke finishfoto. Die neemt niemand me meer af vandaag.
Daarna is het wachten op Richard en Frank. Als eerste komt Richard binnen en, ook al loopt hij 10 km, is Frank onze ‘laatste loper’. Die halen we traditiegetrouw natuurlijk als team binnen. Als hij ook weer een beetje bijgekomen is zijn we eindelijk toe aan het échte werk en belangrijkste reden waarom we mee doen aan al die hardlooponzin, de BBQ lunch. We zoeken een mooi plekje uit, beschut tegen wind en het eventuele beetje regen. Omdat we al veel voorbereid hebben gisteren zitten we binnen no time aan de salade, brood, hamburgers en worst. Hé, hé, eindelijk! Het wordt nog gezelliger als de mannen van Alpha Flyers ook nog even aanschuiven en kunnen we met recht zeggen dat we de gezelligste afterparty hebben. Daar durf ik mijn handen wel voor het in vuur te steken.
Of mijn longen for that matter…