Over het algemeen ben ik niet zo’n fan van kadobonnen. Alhoewel beter dan een boek dat ik niet leuk vind of überhaupt een kadootje wat niet helemaal mijn smaak is, word ik er altijd onrustig van. Dan ligt zo’n bon in het hoekje van de kast ongeduldig te wachten tot hij ingewisseld kan worden.
Meestal loop ik dan in de stad, bedenk me ter plekke dat ik een nieuw luchtje nodig heb waar ik ongeveer een jaar mee doe en heb die bon dan natuurlijk niet bij me. Dan heb ik twee opties. Geen luchtje kopen, naar huis gaan en de eerstvolgende keer dat ik richting stad ga de bon meenemen om alsnog dat luchtje te kopen en mijn bon in te wisselen. Story of my life is dat ik die bon opnieuw vergeet mee te nemen of dat ik de bon niet kan gebruiken voor het specifieke luchtje dat ik wil kopen. Het alternatief is dat ik het luchtje koop zonder bon en weer een jaar wacht tot hij op is om de volgende keer de bon mee te nemen. Story of my life… je snapt het wel.
Als ik heel veel pech heb, is de bon verlopen tegen de tijd dat ik er aan denk om hem mee te nemen én iets gevonden heb dat ik er voor kan kopen. Zo vond ik van de week mijn kerstpakket van vorig jaar ergens tussen mijn paperassen, net een maand voor de verloopdatum zo bleek. Een uitzonderlijk mazzeltje want ik kon hem inruilen voor een sportkadobon die ik kon gebruiken bij de Run2Day. Met als resultaat dat ik de beslissing voor de aankoop van een paar nieuwe trailschoenen zekerheidshalve maar naar voren getrokken heb. De dinercheque die ik zes jaar geleden kreeg ligt echter nog steeds stof te happen. Daar schijnt dan geen vervaldatum aan te hangen, maar ik moet het nog zien.
Stress daarom alom in deze Coronatijd. Met een gemiddelde inschrijfratio voor wedstrijden van drie per maand hoopten de vouchers zich snel op toen alles afgelast werd. Vooral stress vanwege alle verschillende vormen van compensatie. Ik heb er een spreadsheet voor moeten maken om het overzicht een beetje te bewaren. Daar waar het ene evenement de inschrijving in stand houdt maar de datum doorschuift, krijg je van de andere (een gedeelte van) je geld terug, en de derde maakt gebruikt van credits die je dan weer kan gebruiken voor een toekomstig evenement. Dat moet dan wel weer een evenement van dezelfde organisator zijn. Oh, en niet te vergeten de evenementen die de mogelijkheid bieden om je inschrijving om te zetten naar een virtuele versie.
Zo hebben we zeven evenementen waar de datum van verschoven is, vier daarvan inmiddels tot twee keer toe. Een evenement waar we een voucher voor gekregen hebben, te gebruiken om opnieuw in te schrijven voor het evenement van volgend jaar. Er vanuit gaande dat het dan wel doorgaat. Een evenement waar we credits voor gekregen hebben, binnen een jaar te gebruiken voor een willekeurig evenement van dezelfde organisator, en een evenement waar we het grootste gedeelte van het geld teruggekregen hebben met de optie om alsnog in te schrijven voor de virtuele versie.
Na de eerste golf besloot ik dan ook om niet meer in te schrijven voor wedstrijden tot de wereld weer normaal is, of op het laatste moment zodat ik zeker weet dat hij doorgaat. Al dan niet door een startnummer over te nemen. Dat voornemen sneuvelde na alle versoepelingen van de zomer en met name bij de trailevents die allemaal wél doorgingen omdat ze relatief kleinschalig zijn en het spreiden wat makkelijker te realiseren is.
Ik maakte overigens nog één fout, misleid door de bevestiging dat het evenement zeker doorging en de diepgewortelde wens om weer een echte wegwedstrijd te lopen. De tweede keer liet ik me gelukkig niet meer foppen en geloofde er niet in. Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me. Ik kreeg gelijk, het evenement werd afgelast. Helaas voor mij bleken ook de trailevents uiteindelijk niet bestand tegen de tweede golf en de bijbehorende maatregelen. En ik vrees zelfs voor het virtuele evenement waar ik voor ingeschreven heb die ik niet in mijn eentje in mijn buurt kan lopen.
Inschrijven doen we dus niet meer. Uiteindelijk moet je het probleem eerst stoppen bij de bron voordat je aan een oplossing kan gaan werken. Daarna kunnen we hopelijk één voor één de ‘vouchers’ gaan inwisselen totdat alles opgeschoond is. De grootste uitdaging wordt dan weer dat we afhankelijk zijn van wanneer de nieuwe events gepland worden. Het wordt duimen dat het allemaal een beetje past in de planning, laat staan dat ze elkaar niet gaan overlappen. Alhoewel ik bang ben dat er een nog grotere uitdaging zal zijn. Ik heb namelijk een beetje last van het Dory syndroom.
I am not signing up for for another race. ‘Oh, look, a race!’