5 km voor de Suprise Editie van de RMD Ekiden. Daarna 20 km uitlopen om de 25 km van de Duivels Uitdaging af te kunnen strepen. En tegelijk ook de Sinterklaasmedaille van de Virtual Runners te ‘verdienen’. Ik heb het er maar druk mee. De vraag is alleen, hoe gaan we dat doen?
Frank heeft al een plan. Gewoon lekker naar Oostvoorne, daar 5 km over een fietspad crossen heen en weer naar de auto, dan andere schoenen aan en met deze en gene nog even 20 km trailen. ‘Gezellig, lekker buiten beetje door de duinen crossen.’ Maar eerlijk gezegd heb ik daar geen zin in.
Ik heb een ander plan. Rustig naar de Kralingse Plas dribbelen, 5 km knallen en dan een beetje richting de Rotte en langs het paadje dat ik afgelopen woensdag zag en waar ik dolgraag in wilde duiken maar dat ‘niet op de route’ lag.
Het is die Duivelse Uitdaging die het een en ander duidelijk maakt. Door het strakke schema en de relatief meer kilometers dan normaal is het plannen en schipperen. Lange afstanden trailen, kortere afstanden op asfalt, maar je ontkomt er toch niet aan om ook middellange afstanden door de weeks te lopen, en dat is sowieso asfalt. Want even op een doordeweekse woensdagavond naar Oostvoorne werkt prima in de zomer, maar niet in de winter. Al was het maar omdat het gebied gesloten is na zonsondergang.
Gisteren heeft mijn masseuse zich weer uitermate vermaakt met mijn kuiten. Wat dat betreft hebben we het goed verdeeld. Ik loop ze vol, zij masseert ze leeg waarop ik ze weer vol loop. Alles om blessures te voorkomen. Want je kan lullen wat je wil, en ik kan oneindig grapjes maken over het verschil tussen trailen (nee Olav, trailen is niet leuk! Nou vooruit, een beetje dan) en asfalt, feit is dat ik meer last heb van 20 km asfalt na afloop dan van 50 km trailen. En dat durf ik gewoon hard op te zeggen, zo ben ik dan ook wel weer.
Een kennis van Frank, en waarschijnlijk vele huidige trailers, is om die reden van het asfalt afgestapt en loopt alleen nog maar trails. Natuurlijk is Frank zelf ook de eerste die dit zal beamen. Niet in de laatste plaats omdat het pijntje aan zijn hiel voornamelijk de kop op steekt als hij op asfalt loopt.
Ik ben er nog niet helemaal over uit hoe dat nou komt. Wellicht de meer gevarieerdere belasting van je spieren maar het zou ook zo maar kunnen zijn omdat je langzamer loopt of vaker rustpauzes hebt. Of misschien wel gewoon omdat je minder gestresst loopt. Op asfalt heb je toch meer eenzijdige beweging, minder demping en heb je vaak meer focus. Of eigenlijk moet ik zeggen andere focus.
Helemaal geweldig dan toch, dat trailen? Natuurlijk, maar trailen heeft ook een keerzijde. Asfalt mag dan blessuregevoeliger zijn, trailen is wat ze noemen veel meer ‘accident prone’. Even niet opletten en je ligt sneller met je smoel in de modder dan als je op een rodeopaard zit. Vaak te wijten aan een… vul maar in, steen, boomwortel, kuil, konijnenhol, tak, graspol, zandbobbel, aardkluit. Met in het beste geval als resultaat een schaafwond en een geknakt ego en in het slechtste geval een verzwikte enkel en de angst tussen je oren.
En dat zet me dan weer aan het denken. Want of je nu trailt of op asfalt loopt, eigenlijk is gewoon de conclusie dat het allemaal niet uitmaakt wat je doet. Linksom of rechtsom, welke je ook kiest, is er maar een advies.
Ik denk dat ik voortaan op zondag maar gewoon lekker in bed blijf liggen.