In de magazines en op Social Media zie je vaak prachtige mooie blije hardlopers. Wat ze er niet bij vertellen is dat hardlopen eigenlijk gewoon een hele smerige bezigheid is. Van hardlopen word je niet alleen vies, je gaat ook vieze dingen doen. En als je gaat trailen word je overigens ultiem vies. Geen sport voor mensen met smetvrees dus.
Om te beginnen mag het duidelijk zijn dat hardlopen inspanning is. En inspanning betekent zweten. Als je niet zweet heb je niet hardgelopen. Of het nu warm of koud weer is maakt niks uit, aan het eind van de ronde ben je nat op diverse plekken van je lijf. Bovendien gaat dat zweet in je kleding zitten en laten we eerlijk zijn, je wast niet na elke loop je spullen dus dat gaat op een gegeven moment ook een beetje ruiken. De kunst is om de juiste balans te vinden tussen een shirtje schoon uit de kast naar een shirtje dat je al eerder gedragen hebt maar ‘nog wel kan’ en het vermijden van een shirtje ‘ik dacht dat het wel meeviel maar na nog geen honderd meter heb ik spijt en val bijna flauw van mijn eigen odeur zo niet te harden’.
Naast dat zweten hebben we dus ook het vies worden. Als het regent zijn plassen onvermijdelijk. Daarmee alle viezigheid die in het opspattende water zit geeft vlekken op je broek. Ik wil ook nog wel eens mijn benen aantikken is nog meer vlekken. Voor de trailers onder ons is het juist een doelstelling om zo vies mogelijk te worden. Lekker door de modder stampen om na afloop te kijken wie de vieste schoenen heeft of hoe hoog de modder op je lichaam is gekomen. Niemand komt schoon bij een trail vandaan. En dan zwijg ik nog over op je muil gaan en dan gewoon helemaal languit in de modder liggen. Of een koeienvlaai op een haar missen.
Een ander fysiek ongemak van het hardlopen is dat je je darmen vaak in werking zet. Niet voor niets raden ze aan voor een marathon of lange duurloop om koffie te drinken zodat je nog even een, of twee, of drie keer naar de WC kan. Pechvogels diegenen die geen koffie lusten zoals ik. Gelukkig heb ik er zelden last van. Ik ken anderen daar en tegen die geheid na een kilometer de bosjes in moeten. Waar ik dan wel weer last van heb is valse lucht. Vooral vals al ik bang ben dat er iets mee komt, ik het door verkramping niet kwijt kan of het juist krampachtig probeer in te houden omdat er nét iemand langs loopt.
Natuurlijk kan plassen ook niet ontbreken. Voor de mannen makkelijk maar als vrouw zorg ik er meestal voor dat ik wat papier bij me heb. Een Dixi is een luxe die je niet altijd voor handen hebt, meestal alleen tijdens een wedstrijd, en dan nog is het altijd maar de vraag of er papier beschikbaar is. Als je echt mazzel hebt is je Dixi schoon en met wc papier, maar meestal is er al menig loper voor je geweest en moet je het doen met een lege wc rol terwijl je je adem inhoudt. Als je gewoon zelf aan het trainen bent zal je je schroom opzij moeten zetten om achter een boom of langs een kade half in het zicht je broek te laten zakken. Oh, en leren mikken natuurlijk. Bij trailen minder belangrijk omdat die schoenen toch binnen een kilometer weer door het water gehaald worden.
Allemaal zaken waar ik niet zo mee zit. Er is echter een ding wat ik wel heel erg vies vind en wat helaas ook common practice is voor hardlopers. En ja, ik heb er ook last van. Het is dan ook niet zo zeer mijn afkeur dat het gebeurt, maar meer hoe lopers er mee om gaan. Iedereen kent wel het hardloperskuchje. Door het rennen en ademen door je mond creëer je een droge mond, ergo het kuchje. Je lijf gaat die irritatie in je keel dan weer tegen door extra slijm te produceren. Bij mij uit zich dat meestal in een irritante loopneus, excusez le mot. Water dat als een lekkende kraan uit mijn neus druppelt waardoor ik met enige regelmaat met mijn vinger of de rug van mijn hand moet vegen. Hoe kouder het weer, hoe meer water ik produceer.
Bij mij alleen maar water, bij anderen is het geproduceerde vocht consistenter. Die hebben last van vast slijm. En een hardloper zal niet even stoppen om een zakdoekje uit zijn zak te peuteren om daar het overtollige en ongewenste slijm in te deponeren. Dus wat doen ze? Juist ja, ze rochelen het op en spugen het uit. Moet je nog oppassen ook dat je niet net op de verkeerde plek er achter loopt of dat de wind verkeerd staat. En ja, ik hou heel veel van Frank maar het is wel eens gebeurd…
Concluderend, ik ben niet vies van hardlopen en alles wat daar bij komt kijken. Maar die ranzige rochelaar? Die mag van mij thuisblijven!