Sinds ik mijn eerste marathon gelopen hebt, heb ik een hele nieuwe afwijking ontwikkeld. Ik trek sindsdien namelijk continue vergelijkingen en maak associaties die met hardlopen te maken hebben. Dat kwam overigens niet ineens van de een op andere dag maar is geleidelijk gegroeid.
Het begon heel onschuldig. Ik zat in de auto en was ergens naar op weg. Ik weet niet eens meer waar naar toe. Ik weet alleen nog dat ik de navigatie aan had staan en de kilometers af zag lopen. Op het moment dat er nog 42 km op de teller stond schoot er door mijn hoofd: ‘Vanaf nu zou ik het kunnen lopen, het is alleen nog maar een marathon.’ En vanaf dat moment was de beer los, want niet alleen bij 42 km maar ook bij 21 km en zelfs bij 10 km dacht ik dat regelmatig.
Daarna kwamen voorzichtig aan andere vergelijkingen. Tijdens het paardrijden. Waren we aan het stappen, dacht ik bij mezelf ‘ik ren sneller’, maar bij de draf vroeg ik mezelf af of ik het nog bij kon houden. Of zoals van de week, toen ik besloot dat ik dinsdag de minst leuke dag van de week vind. Net als de 18 km van mijn eerste marathon. Ik was moe, ik had nog een heleboel te doen maar ik had geen zin meer, en dan ben je nog niet eens op de helft!
Pasta eten is automatisch ‘stapelen’, en een banaan eet ik nooit meer zomaar als fruit. Of als ik moet rennen om ergens op tijd te zijn. Dan heb ik nog 10 minuten om de finish te halen en een ‘goede tijd’ neer te zetten. Mountainbiken is ‘net als trailen’, net zo goed dat gewoon fietsen een ‘training op asfalt’ is. En als ik aan het paardrijden ben en mijn broek een beetje schuurt bij het zadel moet ik ook niet zeuren, ‘want dat doe ik tijdens het lopen ook niet’.
Maar het gaat verder dan dat. Kritiek op acteurs die in een film aan het rennen zijn. Totaal onrealistisch als ze altijd op dezelfde plekken bezweet zijn, niet zijnde het hoofd of andere plekken waar ik zelf zweet, en een dikke joggingbroek en trui dragen tijdens het lopen. Ik bedoel, wie doet dat nou? Of ‘hardlopen’ met mijn vingers op de deuren als ik in de open liftkooi van ons flatgebouw omhoog ga. Vroeger deed ik dat ook wel eens op twee benen en armen door de lange gang van ons huis maar dan was ik een paard. Blijkbaar zat het er toen al in.
Toch vraag ik me wel eens af. Ben ik nou de enige met dit soort rare afwijkingen? Net als in die film, Divergent, met dat ene meisje dat in de samenleving waarin iedereen in één van de hokjes van vijf type mensen geplaatst wordt, en zij daar dan niet in past. Ik bedoel, niet dat ik me er voor schaam of zo, iedere gek zijn gebrek zeggen ze wel eens. En ik ben heel gek dus ik mag veel gebreken hebben. Maar gewoon uit pure nieuwsgierigheid. Hoe dan ook, dat beginnen met hardlopen voor mij een life changing event is geweest moge duidelijk zijn. Net zo goed dat het mijn leven nog steeds iedere dag behoorlijk beïnvloedt ook. En dat ik daar dan een paar afwijkinkjes voor terug gekregen heb, ach, dat is net als het lopen van een marathon.
Tijdens de marathon kom je jezelf niet tegen, tijdens de marathon bepaal je wie je bent!