Iedereen heeft wel een specifieke eigenschap dat hem of haar kenmerkt. Bij mij is dat ‘overleven’. Ik ben een ‘survivor’. Ik heb dat ergens in mijn hele jonge jaren opgepikt. Een iets minder leuk verhaal maar na de scheiding van mijn ouders toen ik een half jaar oud was, en het daarna heen en weertje waarbij ik een paar jaar bij mijn vader gewoond heb en daarna terug naar mijn moeder, heb ik onbewust besloten dat ik in ieder geval voor mezelf moest zorgen.
Die inprenting draag ik de rest van mijn leven mee. Dat zie je dan ook overal in terug. Ik heb altijd van alles bij me ‘voor het geval dat’, heb altijd een plan B en een plan C, de neiging om te hamsteren en zal in geval van nood heel egoïstisch mijn eigen vege lijf eerst redden. Gelukkig is dat ook een regel binnen de EHBO, want als je niet voor jezelf zorgt kan je ook niet voor een ander zorgen. Bovendien maak je mij enorm blij met voedselpakketten voor mijn verjaardag, uiteraard met allerlei lekkere dingen, of een traditioneel kerstpakket. Het appelleert gewoon aan mijn behoefte van ‘dingen die je misschien nodig hebt’.
Dat van alles bij me hebben heeft me menig nekhernia bezorgd. Ik had altijd een tas bij me en daar zaten dan dingen in die handig waren om bij je te hebben. Zakdoekjes, tandenstokers, een minisetje tandenborstel en tandpasta, hygiënegel, zeep, schoonmaakdoekjes, lipbalsem, een lippenstift, een pincet, een zakmesje, een schaartje, een noodnaaisetje, oordopjes, een nagelvijl, tampons, veiligheidsspelden, paperclips, pennen, een potloodje (met gum), parfum, een mini deodorant, pleisters, touw, een opener, een aansteker, lucifers, tape, een oplader, een oplaadkabeltje, een powerbank, een borstel, een schroevendraaiertje, paracetamol, pepermuntjes, een lampje, een haarelastiekje, droogshampoo, post-it’s, en altijd en overal iets van los cash geld.
‘Had’ is daarmee een relatief begrip. Naar mijn werk neem ik geen tas meer mee, alhoewel ik mezelf er op betrap dat ik in mijn laptop rugzak steeds meer ‘handige dingen’ aan het stoppen ben. Ik heb nog wel een goed gevulde tas als ik op vakantie ga waar alles in zit. En natuurlijk ligt er standaard op kantoor het een en ander, net als in de auto.
Maar hoe zit dat dan tijdens het hardlopen? Loop ik dan ook te zeulen met een backpack? Als ik een kort rondje om mijn huis ga lopen is het niet zo spannend. Uiteraard altijd, áltijd mijn telefoon mee, maar onder de categorie ‘noodzakelijk’ is het standaardje om foto’s te maken toch belangrijker dan bijvoorbeeld een tampon of zelfs zakdoekjes. Wel standaard een winegummetje mee in de Flipbelt, dan heb ik altijd wat energie bij me als ik moe ben. Maar dat is het wel zo’n beetje.
Een langer rondje c.q. een trail heb ik mijn trailvest bij me, en daar zit dan wel weer standaard eten, een EHBO kitje, een plastic zakje, een buff, een tampon, een pijnstiller, een warmtedeken, papieren zakdoekjes en wat losse munten in. En natuurlijk neem ik ook mijn telefoon mee, waar overigens mijn bankpas, een OV kaart en een ‘noodbriefje’ van 20 euro in zit. Sowieso heb ik standaard een hardloopsetje achterin de auto liggen, want misschien ben ik wel eens een keer ergens waar ik wil hardlopen, en stel je dan voor dat ik niks bij me heb?
Al met al lijkt het allemaal wel mee te vallen. Het is dan ook niet zo schokkend wat ik tijdens het lopen mee heb, maar wat ik verder nog mee neem. Natuurlijk moet ik vaak rekening houden met diverse weersomstandigheden, zelfs nog ter plekke. Dus alhoewel ik van tevoren bedenk wat ik aantrek, en dat ook doe voordat we wegrijden, neem ik vaak nog wat extra kleding mee voor het geval het toch koud is. Sleeves, een buff, een extra shirt, dikkere sokken, of toch een lange broek in plaats van een korte? In de rugzak natuurlijk ook standaard zonnebrand, antitekenspul, een multitool en het riedeltje persoonlijke hygiëne spullen en pleisters.
Dat is allemaal nog voor ik ook maar een stap gezet heb. Maar ook daarna is het nog niet klaar. Natuurlijk wil ik schone sokken en makkelijke schoenen aan als ik 50 km gelopen heb, maar ook een joggingbroek en een trui om te voorkomen dat ik het koud krijg, een jasje, en misschien een handdoek en natte doekjes om me een beetje schoon te maken. En natuurlijk iets lekkers te eten en een pakje chocomelk dan wel een blikje cola, of misschien wel allebei.
En zo lijkt het iedere keer weer op een kleine volksverhuizing als we een stukje gaan lopen waar we de auto voor nodig hebben. Vroeger gingen we nog wel eens duiken in Nederland. Dan liep ik altijd te klagen dat ik altijd met zo veel spullen liep te sjouwen. Nee dan hardlopen. Alleen een paar schoenen en gaan was het toch?
Ik geloof dat we maar beter weer kunnen gaan duiken…