Als we om 10:00 afgesproken hebben in Bergen op Zoom om 33 km te gaan trailen, moeten we om 9:00 de deur uit. Dat betekent om 8:00 opstaan. En in dat uurtje moet ik douchen, aankleden, eten en spullen pakken. Moet lukken.
Voor mijn eerste marathon liep ik een week van tevoren al te stressen wat ik allemaal nodig had. Drie dagen van tevoren begon ik al spullen klaar te leggen, alsof we op een lange vakantie gingen. Dat ben ik nog lang blijven doen. Voor wedstrijden maar ook als we zelf langere loopjes deden. Zeker met zelf supporting trailruns. Welke kleding doe ik aan, trailvest klaarleggen, wat neem ik mee aan eten en vooral niet vergeten wat ik mee wil nemen voor erna.
Ik ben geen ochtendmens, dus als ik vroeg op moet ben ik niet op mijn best als ik moet nadenken. Geen goede combi voor een controlfreak als ik. De enige manier is dus alles de avond van tevoren klaarleggen. Of lijstjes maken, maar die bewaar ik tegenwoordig alleen nog maar voor de uitgebreidere zaken die ik moet regelen zoals vakanties. Als het klaarligt hoef ik me alleen maar te focussen op de twee of drie stapeltjes. Daarmee minimaliseer ik het risico dat ik iets vergeet. Het alternatief is dat ik dingen op routine doe.
Dat routinematige kan op twee manieren. Of het is op basis van gewoonte, of op basis van aangeleerd. Op basis van gewoonte merk ik tijdens het paardrijden. Na het rijden je paard afzadelen, borstel er over, hoeven krabben, deken op en spullen opruimen. Soms zit ik in de auto op weg naar huis en ben ik bang dat ik iets vergeten ben omdat ik me niet bewust kan herinneren dat ik het gedaan heb. Een beetje als soms op de snelweg je gedachten afgedwaald zijn en je ineens een paar kilometer verder bent zonder dat je weet hoe je daar gekomen bent. Of tijdens het lopen, als je je standaard route aan het lopen bent en er na 300 meter achter komt dat je die dag een andere afslag had bedacht. Maar ik heb tot nu toe altijd braaf alles netjes opgeruimd en mijn paard verzorgd.
Aangeleerd zoals we dat bij het duiken doen. De zogeheten buddy check ‘Vlugge leeuw schiet lekker op!’ waarbij de eerste letters van elk woord staan voor de stappen die je moet volgen. Zit je vest goed, kan je ademhalen door je automaat, heb je je lood bij je en meer op het lijstje van noodzakelijke checks voordat je het water in gaat. Na jaren duiken doe je deze check ook routinematig, maar toch zit het riedeltje in je hoofd als een vervelende oorwurm als je alles afgaat.
Inmiddels heb ik ook voor het lopen een bepaalde routine ontwikkeld die zich automatisch in mijn hoofd afspeelt. Ik sta op en ga gelijk douchen. Daarna trek ik mijn ondergoed en sokken aan en vlecht mijn haar. Terwijl ik mijn drie plank series doe maak ik tussendoor mijn pannenkoek klaar en pak mijn accessoires. Trailvest, water in mijn waterzak met een electrolytenpil zodat die vast kan bubbelen en ik daarna de lucht er uit kan halen. Zonnebril, horloge, oortjes en telefoonhoudertje om foto’s te maken, check! Tijdens het planken zelf bedenk ik wat ik aan wil doen. Korte broek of lange broek en matching shirt. Buff en eventueel sleeves.
Dan eet ik mijn pannenkoek en tegen de tijd dat Frank roept: ‘Welke schoenen wil je, we moeten weg!’ pak ik nog gauw even makkelijke gympen voor erna en mijn rugzak, waar in principe alles in zit wat ik nodig heb voor na het lopen. Droog shirt, droge sokken, trui en jasje. Sleutels er nog in gooien en klaar. Vervolgens lopen we de trap af naar beneden. En dan loop ik weer omhoog om toch nog een pakje chocomelk en een blikje cola te pakken. En weer naar beneden. Geen vuiltje aan de lucht.
Dat dat helaas niet altijd 100% zo werkt is wel bewezen, getuige het feit dat ik toch wel eens mijn zonnebril, mijn oortjes, mijn blikje cola of mijn jasje vergeten ben. Meestal omdat een niet nader te noemen iemand mijn routine verstoort of omdat ik écht te laat ben gaan slapen. Gelukkig allemaal kleine ongemakjes waarvan je je kan afvragen of het het in ere herstellen van alles van tevoren klaar leggen rechtvaardigt. Bovendien dat het altijd erger kan is overigens net zo goed bewezen. Echtgenoot lief wilde tot twee keer toe gaan hardlopen niet zijnde in onze huiselijke omgeving en was zijn schoenen vergeten. Kwestie van routine. Gaat mij niet gebeuren. En anders heb ik inmiddels altijd mijn reservetasje.
Ik wel…