Ik kan me niet heugen dat ik uitgeslapen heb, maar vandaag is de dag. Want terwijl Frank om 9:30 in Oostvoorne heeft afgesproken, hoef ik pas om 13:00 klaar te staan als Deborah me op komt halen voor de Vestingloop Brielle. Een wedstrijd. Nou ja, sort of, maar desalniettemin. En ik kan me niet heugen dat ik een wedstrijd gelopen heb.
Er is in elk geval een start en een finish en natuurlijk krijgen we na afloop een medaille. Voor de rest moeten we de route gewoon op ons horloge zetten en eventueel de uitgezette pijlen volgen. Het startnummer zit in de mail om uit te printen. Klein probleempje, dat ben ik op de zaak vergeten te doen van de week dus kijken hoe ver ik thuis kom. Niet ver. Na drie hindernissen te hebben overwonnen, printer aansluiten, printer installeren en aansturing van de printer downloaden en installeren, struikel ik vlak voor de finish. De cartridge is volledig uitgedroogd en de kwaliteit van het startnummer is beneden elke waardigheid. Nou ja, dan maar zonder.
Een wedstrijd. Goh, zou ik nog weten hoe dat moet? Met al dat trailen ben ik enorm lui geworden. Afstanden lopen is helemaal prima, maar inmiddels ben ik gewend aan een gezapig tempo en onderweg minstens drie keer stoppen om wat te eten, te drinken of een foto te maken. Bovendien ga ik automatisch bij ieder heuveltje wandelen want ‘meestal moeten we nog een stukje en je moet je energie goed verdelen, dus economisch lopen’. Deborah wil gelukkig ook rustig aan vanwege de aangekondigde warmte. Ik gooi het maar op ‘zullen we er een funrun van maken en gaan voor de publieksprijs?’ Ze vindt het prima.
Als ik dus vanochtend voor het eerst in meer dan een jaar zowaar een beetje uitslaap en de rest van de ochtend op de bank hang ben ik al helemaal niet meer in beweging te krijgen. Met een duf hoofd zit ik dan ook in de auto richting Brielle, op te zien tegen 10 km rennen in de hitte. Het nadeel van in de middag lopen. Waarom was dit ook alweer een goed plan? Het enige voordeel is dat als ik vanochtend met Frank mee was gegaan, het waarschijnlijk niet veel beter was geweest.
We zijn lekker op tijd en Rob van Rob Sportfotografie, die we kennen van zijn mooie sportfoto’s en mijn laatste Anita event, komt ook net aanfietsen. Hij maakt vandaag de foto’s langs het parcours. En dat vind ik misschien nog wel leuker dan de medaille die we gaan krijgen. We wachten netjes onze beurt af, kletsen met een paar bekenden, en om 14:10 mogen we met de rest van de deelnemers aan de start komen staan. Een korte speech van de organisatie, aftellen en gaan met die banaan. Het wedstrijdgevoel komt langzaam opborrelen.
We zitten in een fanatiek groepje. De meesten gaan er snel vandoor, Deborah maakt ook vaart maar ik moet echt even op gang komen, net als bij de trails. Gelukkig duurt het niet lang voor we een lekker tempo hebben. Iets sneller dan om het als een ‘funrun’ te beschouwen, maar zoals gewoonlijk zien we wel waar het schip strand. Het eerste stuk gaat dwars door het centrum van Brielle, de bordjes zijn goed te volgen en zolang we de lopers voor ons zien hoef ik niet veel naar de route op mijn horloge te kijken. Rob staat al gauw boven op een muur waar we hem pas op het laatste moment zien. Te laat om echt even te poseren, maar dat maken we straks wel goed.
De route is andersom dan de vorige keer en het is af en toe echt even opletten waar we heen moeten. Dan passeren we een bruggetje en zien we Rob al wel van ver af staan. ‘Springen!’ en lachen en zwaaien. Zo, dat is in elk geval geregeld. Bij een scherpe bocht even stil staan om te kijken waar we heen moeten en snel weer verder. De mensen op de terrassen en met de ijsjes in hun hand kijken ons maar raar aan. Wie gaat er nu rennen met dit weer? Dat vraag ik me ook af maar je bent een hardloper of je bent het niet.
Dan zijn we op 5 km en gaan we even wandelen om wat water te kunnen drinken. Dat doe ik normaal gesproken ook. We moeten een trappetje af dat de snelheid er een beetje uit haalt en ik weet niet of dat nu zo gepland was of dat we ergens beneden hadden moeten lopen in plaats van boven. Poortje onderdoor, stilstaan en wachten op twee auto’s en dan weer door. Net voorbij de 7 km is er weer even wat verwarring. Mijn route zegt dat we een lus moeten maken maar alle lopers voor ons lopen door. We vragen het maar ook de dame in kwestie weet het niet helemaal goed te vertellen. Ik ben er inmiddels uit, we moeten naar links voor de lus. Halverwege weer stoppen voor een stel vissers op het pad die ons zullen vervloeken.
Intussen ben ik lekker warmgedraaid en is Deborah doorgedraaid. Gelukkig duurt het niet lang en pakt ze de pace weer op voor de laatste twee kilometers. Ik ruik stal en wil toch een tweetal mannen die voor ons lopen eigenlijk wel inhalen. Het blijft toch een soort van wedstrijd. Helaas zijn ze net te ver voor en is het net te warm om nog een sprintje te trekken. Mijn troost is dat ik weet dat ze de lus gemist hebben en dus zo’n 300 meter te kort gaan komen. Als we bij de finish komen moeten wij ook nog een extra rondje omdat we toch ook nog 100 meter missen en 10 km is 10 km! Daarna nemen we onze medaille in ontvangst en krijgen we nog een bakje kerriekip met een stukje stokbrood en een flesje water. We maken nog wat foto’s en rijden terug naar Ridderkerk want Deborah moet nog naar een BBQ. En ik?
Ik heb zoveel gesnoept afgelopen week dat ik maar rustig terug naar huis ren voor een extra 10 km. Cu in het najaar als de wedstrijden weer op gang komen!
P.s. Volg mijn loopjes op Instagram via snbogaard_opwegnaardemarathon