Het is zondagochtend. De wekker gaat om 7:00. Je zou denken dat ik er zo langzamerhand wel aan gewend ben maar niets is minder waar. Vandaag valt het me zwaarder dan normaal. Helemaal als Frank de magische woorden uitspreekt terwijl hij de gordijnen open trekt: ‘Gatver, het zeikregent!’ Lang leve de zomers in Nederland.
We hebben afgesproken om 20 km in Meijendel te lopen met een best wel aardig groepje. Sowieso allemaal leuke mensen. Mede daardoor, naast het feit dat ik toch wil lopen, heb ik ja gezegd om gewoon mee te gaan in plaats van in mijn eentje een rondje Rotterdam te doen. Ik weet van mezelf dat ik nooit zin heb en in het begin aan het mopperen ben, maar als ik eenmaal aan het lopen ben is het toch altijd wel weer ok en achteraf ben ik altijd blij dat ik gegaan ben.
Frank checkt de buienradar en het blijft droog in Wassenaar. Mooi, dan hoef ik geen jasje of iets dergelijks mee. Met moeite sleur ik me uit bed. Ik moet alles nog pakken en ook nog iets eten en anders kom ik in tijdsnood. Gelukkig hoef ik niet hard na te denken. Water mee maar extra eten is niet nodig, mijn zakken zitten standaard vol en ik heb genoeg met wat er in zit. We vertrekken iets later dan gepland maar we hebben marge.
Met slaperige ogen en een duf hoofd komen we een half uur later aan op de parkeerplaats waar iedereen al vrolijk klaar staat. Dat is wat ik bedoel. Als ook de laatste arriveert beginnen we aan de route. We starten gelijk met een stukje ruiterpad. Shit, ik ben nog heel erg stijf en niet opgewarmd en het mulle zand valt me zwaar. Ik hobbel dan ook gelijk ruim 200 meter achterop.
Dan blijkt dat de route afgesloten is door een afgezet stuk waar ze schapen geplaatst hebben. Omdat Frank even moet kijken hoe verder kom ik gelukkig weer bij, maar als we dan weer vertrekken ben ik ze zo weer kwijt. Ysbrand blijft bij me. Uiteindelijk pikken we de route weer op maar de rest van de groep is in geen velden of wegen te bekennen. Bij een parkeerplaats ga ik maar bellen en nadat we contact hebben komen we weer bij elkaar. Nu blijf ik enigszins bij.
Dan gaat het toch regenen. Waarschijnlijk aangetrokken door de donderwolk die zich boven mijn hoofd aan het samentrekken is. Stomme buienradar. Ik ga een klacht indienen! Het helpt niet echt om mijn humeur te verbeteren en weer loop ik ver achter de groep. Ik kom lekker in een negatieve spiraal. Dit gaat vandaag niet meer goed komen.
Op 4 km zeg ik tegen Frank dat ik wel alleen ga lopen zodat de groep geen last van me heeft maar Frank weigert me alleen te laten. Als een irritante luis in mijn pels gaat hij achter me lopen en dwingt me om door te lopen. Ik moet onwillekeurig aan Waldo denken. Waldo is een Schwarzwalder pony op de manege die ik steevast ‘die dikke’ noem. Niet vooruit te branden tenzij je hem met twee zwepen continue aantikt links en rechts totdat hij zo geïrriteerd wordt dat hij gaat draven. Als je dan stopt gaat hij weer stappen en moet je hem weer aansporen. Dat moet je een paar keer volhouden totdat hij het opgeeft en blijft lopen. Soms ben ik net als Waldo.
Het gaat ongeveer 5 km goed. Ik loop redelijk door, blijf nu bij en ontspan een beetje. De regelmatige regenbuien, de hoge begroeiing van het onkruid op de kleine paadjes met vooral veel brandnetels en de druk die ik mezelf opleg om de groep niet op te houden maakt dat ik toch weer inzak. Het wil vandaag gewoon écht niet. Ik doe af en toe stiekem nog een poging om af te zakken en zelf te lopen maar Frank houdt me met argusogen in de gaten en blijft er boven op zitten.
Als we bij 14 km zijn en vlak bij de auto doe ik iets unieks. Ik haak af. Frank heeft het gelukkig ook opgegeven en geeft me de autosleutel. In mijn eentje pak ik nog een paar stukjes van de route om uiteindelijk 16 km vol te maken. In mijn eentje, muziekje op, op mijn eigen tempo, fotootjes maken onderweg, en wandelend zonder me bezwaard te voelen. Ik weet dat niemand het erg vindt maar toch.
Vandaag had ik beter in bed kunnen blijven. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de rest. En toch. De volgende keer als Frank vraagt of ik mee ga weet ik wat mijn antwoord zal zijn. Ook als ik moe ben, geen zin heb, oorspronkelijk andere plannen had of de weersverwachtingen slecht zijn. Omdat slechte dagen als dit een unicum zijn. Omdat ik als einzelgänger diep in mijn hart toch best wel sociaal ben. Omdat het achteraf bijna altijd weer fijn is. Omdat ik het niet wil missen. En omdat ik graag bij Frank ben en samen dingen met hem wil doen.
I’ll just say yes!