Toen ik vorige week over de finish van de Trail des Fantomes kwam werd ik luid aangekondigd door de speaker. Die had op zijn computer gezien dat ik er bijna was dankzij de chip in mijn startnummer en het kastje dat in het bos aan een boom hing, zo’n 500 meter voor de finish. Frank moest het doen met de I-phone en de zoek mijn vrienden functie. Maar dat terzijde. De beste man kon daardoor roepen hoe geweldig ik was en had ook nog tijd gehad om te oefenen op mijn naam. Ook de mensen die al lang en breed op de banken van de picknicktafels aan het bier zaten haalden me onder luid gejuich en geklap binnen. Deelnemers die al meerdere uren eerder gefinisht waren, een aantal die verstandiger waren dan ik en uitgestapt of gewoon überhaupt toeschouwers die waren blijven plakken. Maakt niet uit, het finishen was daardoor extra leuk.
Ook onderweg ben ik mensen tegen gekomen die met enige regelmaat me aanmoedigden, al dan niet met naam en toenaam als ze kans hadden gezien om op mijn startnummer te kijken. Zelfs de mensen die lekker met een biertje in hun hand op een luie stoel aan het bbq-en waren op 55 km en iets riepen in de trant van ‘go, go, go’ of ‘goed bezig’ gaven toch een beetje een boost. Nu loop ik redelijk op eigen kracht maar het is toch leuk dat je inspanning extra erkend wordt.
Een van de redenen waarom evenementen lopen zo ontzettend leuk is. Wildvreemden die je naam scanderen als je langsloopt tijdens de marathon, of je aanmoedigen als je er even doorheen zit maken toch dat je je gezien voelt, je dat beetje extra wilt geven of je niet wil laten kennen en dan toch maar weer gaat rennen. De creativiteit van de mensen bij de hele grote evenementen kent soms geen grenzen. ‘The end is near(ish)’ is nog steeds een van de meest memorabele zelfgemaakte borden die ik langs de kant heb zien staan. Op 32 km tijdens de New York Marathon, waar de meesters in aanmoediging wonen. Frank kreeg toen kramp. Kramp in zijn kaken van het lachen, allemaal dank zij die toeschouwers.
Zo fantastisch als ik het publiek langs de kant tijdens een evenement vind, moet ik heel eerlijk bekennen dat ik er wat dubbel in sta als het gaat over aanmoedigingen tijdens mijn reguliere trainingsrondje in Rotterdam. Dan vertrek ik vanuit mijn huis langs de Maasboulevard richting de Van Brienenoord voor een relaxt 5 km rondje, ben ik net 500 meter onderweg en dan rijden er drie meiden van in de twintig zwaar opgemaakt in hun korte rokjes en naveltruitjes langs op hun fiets en roepen iets in de trant van ‘Goed bezig, je bent er bijna!’. En dan denk ik bij mezelf ‘Hoezo “ik er bijna?” Dat weet jij helemaal niet. Ik ben net begonnen. Bovendien ben ik helemaal niet zo goed bezig want ik ga alleen maar een lullige 5 km lopen omdat ik vandaag eigenlijk te lui ben om verder te lopen.’ Even in perspectief plaatsend dat ik natuurlijk gewend ben om langere afstanden te lopen en desondanks zelfs ik 5 km af en toe een opgave vind. Laat daar geen misverstanden over ontstaan.
Maar goed, even verder filosoferend. Zie ik er zo verrot uit dan dat het lijkt alsof ik er al 20 km op heb zitten? Of denken ze dat ik net mijn ‘Start to run’ programma met Evy afgerond heb? Vinden ze het gewoon aandoenlijk dat een ‘dame op leeftijd’ aan het hardlopen is? Hebben ze eigenlijk wel enig besef wat hardlopen inhoud? Of roepen ze gewoon maar wat? Ik weet dat ik heel ‘ondankbaar’ klink en dat het zeker goed bedoeld is. Vanuit de positieve kant vinden ze het misschien alleen maar heel erg stoer dat die ‘dame op leeftijd’ aan het hardlopen is, of willen ze me graag stimuleren en omdat ze inderdaad geen idee hebben van hoe ver ik ga lopen of al gelopen heb roepen ze maar iets in een poging het neutraal te houden.
Zoals gezegd een beetje dubbel gevoel. Natuurlijk is het hartstikke lief maar soms slaat het gewoon als een tang op een varken. En dan voel ik me ook nog eens altijd verplicht om op de een of andere manier te reageren of erkennen dat ik het gehoord heb. Met een knikje, een opgestoken hand of zelfs een ‘dank je wel’. Overigens is het tijdens het trailen vaak net iets anders. Omdat je daar niet in volle vaart voorbij rent vragen mensen meestal eerst hoe ver je al gelopen hebt en hoe ver je nog gaat. En passen daar hun aanmoediging ‘nou, succes dan maar’, of ‘zo wat knap, petje af hoor’ dan op aan.
Maar laten we voorop stellen dat iedere aanmoediging welkom is. Vooral blijven doen dus. Soms is het een magisch stokje om iemand van zero naar hero te helpen. Soms is het gewoon erkenning voor de prestatie die je gedaan hebt. Soms is het gewoon leuk. En die jonge meiden op de fiets?
Ach, misschien gaan ze ook ooit nog lange afstanden rennen en krijgen dan het besef wat een aanmoediging inhoudt. Het échte besef.