We gaan hem dan toch eindelijk lopen. In aangepaste vorm, maar we zien het maar als opwarmer voor de echte run met Pinksteren. We lopen 300 km rondje Landgraaf en ik zit wederom in Team A, waardoor Frank per definitie in Team B zit. De afstand is iets minder dan normaal en mede doordat het een rondje is én in Nederland hebben we een iets andere opzet. We hebben ook minder nodig maar ondanks dat moet er toch nog een hoop geregeld worden. Omdat ik een hele drukke week heb, heb ik weinig tijd om mijn hoofd er naar te zetten maar op woensdagavond maak ik toch tijd om alles klaar te leggen aangezien ik donderdag helemaal geen tijd heb en we vrijdag al vroeg vertrekken. De rest regel ik tussen de bedrijven door. Draaiboek nog even lezen, powerbank opladen en meer van die kleine acties. Al met al lukt het om vrijdagochtend helemaal klaar te staan.
We moeten om 8 uur de deur uit dus uitslapen is er weer niet bij. Story of my life. We pikken Bastiaan op, een van de chauffeurs van mijn team, om daarna naar Spijkenisse te rijden en busjes op te halen. Daarna rij ik naar de ontmoetingsplek terwijl Frank de gesponsorde BBQ van Van Linschoten oppikt. Ik maak ook nog een kleine detour voor een lunchpakketje. Advies van Menno, onze Teamcaptain en fietser van Team A.
Als ik aankom is bijna iedereen er al en het is een warm weerzien. Waar mogelijk worden de spullen ingeladen in de vrachtwagen. Daarnaast hebben we 2 busjes en een transporter. Het wachten is op Frank, daarna op Brigitte, mijn medeloopster, die nog boodschappen aan het halen is en Peter, chauffeur van Team B, die nog brood oppikt. Terwijl we wachten neemt Menno me even apart. Hij heeft een verrassing voor me. Als Team A moeten we morgen starten en ik krijg de eer toebedeeld om de eerste loper te zijn. Ik ben er een beetje beduusd van. ‘Why me?’ Er zijn andere lopers in het team die toch al langer meelopen? Maar uiteraard accepteer ik deze eervolle taak.
Als iedereen er is worden de laatste spullen ingepakt en kunnen we op weg naar Landgraaf. We hebben wat file onderweg maar de sfeer zit er al goed in en het is enorm gezellig. Toch pak ik ook even een momentje om mijn ogen te sluiten want de week was zoals gezegd druk. Bovendien verwacht ik weinig slaap te krijgen dit weekend dus alles wat ik mee kan pikken is meegenomen. Onderweg komen we nog wat andere teams tegen en ook een busje van de organisatie. Er wordt vrolijk gezwaaid en getoeterd. Na ruim drie uur, want we moesten ook nog even iemand laten testen, komen we aan op de camping waar Team B al eerder aangekomen is en begonnen is met opbouwen. Mazzel voor ons want de grote tenten staan al. Alleen nog de individuele tentjes opzetten. Als ook de eerste biertjes, en een cola voor het kind, uitgepakt is kan het feest beginnen.
Het weer valt mee. Het is wel koud en op af en toe wat regen na blijft het redelijk droog. Rond een uur of 17:00 gaat de BBQ aan. Natuurlijk weer veel te veel eten en we krijgen van de mensen van de camping ook nog zelfgebakken cake als toetje. Aardige lui die Limburgers. We laten het ons goed smaken, zingen gezellig mee met zelfs André Hazes en Teamcaptain Jeroen heeft ook nog een leuke quiz bedacht. Rond een uur of negen, wat voelt als middernacht, duiken we ons tentje in en proberen wat te slapen. Morgen vroeg weer op, dan wordt het een lange dag. Team JatogNiettan?! is er in elk geval klaar voor.
Mijn grootste uitdaging is niet het lopen maar het kramperen. Op harde ondergrond in een vochtige slaapzak met te weinig beweegruimte zijn niet mijn ideale omstandigheden om te kunnen slapen. Bovendien maakt niet alleen Frank herrie maar hoor ik de regen op de tent slaan en ligt de camping naast een kerk. Met een kerktoren. En een kerkklok. Die elk half uur slaat. Heel hard. KOEKOEK.
Vroeger kon ik overal slapen. Ik heb op een bankje in een open stationshal liggen knorren, ik sliep in het gangpad van rijdende bussen en heb zelfs een keer tijdens het houseuurtje op de bank van een discotheek liggen pitten. Tegenwoordig ben ik de prinses op de erwt. De ondergrond mag niet te hard maar ook niet te zacht zijn, mijn kussen moet de juiste dikte hebben en zich naar mijn hoofd en nek vormen, ik moet een dekentje om me heen kunnen slaan, iets tussen mijn knokige knieën kunnen leggen, iets vast kunnen houden en mijn voeten buiten de dekens kunnen steken. Verder moeten mijn luchtwegen vrij zijn, ik moet een lege blaas hebben, het mag niet te koud zijn maar ook niet te warm, ik moet genoeg ruimte hebben om te kunnen draaien, er mag niks kriebelen, knellen laat staan pijn doen, geen volle maag, niet te veel opwinding, geen cafeïne gedronken, niet te veel aan mijn hoofd hebben, het moet absoluut donker zijn en ik heb absolute stilte nodig. Alleen dan kan ik lekker slapen.
Etappe 1
Na elk half uur van de klok te hebben gehoord, naast een heleboel andere dingen, lijk ik toch wat hazenslaapjes gedaan te hebben. Rond een uur of zeven komt er leven in het kampement en staan wij ook maar op. Eerst even douchen en aankleden, daarna ontbijten. Omdat ik straks als eerste mag starten trek ik gelijk mijn hardloopkleding aan. Daarna maak ik alles in orde voor vertrek en ga vervolgens lekker een broodje eieren met spek halen bij Leo en Warren, de kwartiermakers. Nadat iedereen gegeten heeft ruimen we alles op en maken ons klaar voor vertrek. Het echte werk gaat nu beginnen.
De start is op het terrein waar ook Pinkpop is. Een heleboel teams zijn er al en ook wij krijgen een plaatsje toegewezen. Gelukkig is het nog droog en als we naar de start lopen kom ik weer een hoop bekenden tegen. We zijn net op tijd voor de aftrap. Daarna maken we een groepsfoto en is het afwachten tot het 12:15 is voor onze start. Ik begin een klein beetje zenuwachtig te worden nu. Rond 11:45 gaan we richting start en om 12:05 mogen we in de vakken. Ik rechts, de fietsers links en de rest aan de kant. Nog even snel op de foto met Nelli Cooman en dan aftellen. 5, 4, 3, 2, 1 en go! Vol met adrenaline vlieg ik weg. Het is een half rondje het terrein af en dan de weg op.
Het eerste stuk is run bike run van 10 km met drie man in plaats van vier. Het is warm, warmer dan ik dacht. Ik had kou en regen verwacht maar goed. Het is nog even zoeken naar het ritme en ik ben de snelheid ook niet meer zo gewend. Maar gelukkig is 1,5 km iedere keer net genoeg. Ik heb alleen pech want we zitten in Limburg en Limburg heeft iets dat we in Rotterdam niet kennen. Heuvels. En normaal gesproken als je een heuvel op loopt, mag je hem ook aflopen. Maar als je estafette loopt kan het zo maar gebeuren dat jij de heuvel op loopt, en de ander de heuvel af. Just my luck, want dat is exact wat er gebeurt. Niet 1x, niet 2x, maar gewoon alle keren dat we een heuvel hebben. Gelukkig is het 3 keer lopen en dan komt onze vierde man er bij.
Op 10 km zien we echter niemand. Geen busje, geen ondersteuning en dus geen vierde man. We lopen maar gewoon door in onze carrousel terwijl Menno contact probeert te krijgen. Uiteindelijk blijkt dat ze verkeerd gereden zijn dus het duurt nog even voordat we aflossing krijgen. Maar uiteindelijk zijn ze daar dan toch. Gelukkig, versterking. Want het lopen vind ik met de warmte, het slaapgebrek en alle andere kutsmoesjes die ik kan verzinnen best een uitdaging.
Met vier man en niet meer hoeven fietsen maken we de eerste etappe van 33 km vol. We wisselen teams tevens bij het officiële checkpoint van de Roparun. Het weerzien met Team B is gezellig maar wel kort en krachtig. Frank vertelt dat Jenny & Gaston langsgekomen zijn en zo ook nog even komen. We zijn tenslotte in Maastricht. Ik geef ze een dikke knuffel als ze inderdaad een paar minuten later aan komen rijden want we hebben ze al twee jaar niet gezien. Team B vertrekt en ik praat nog heel even na als wij ook door moeten. Nog een knuffel, het busje in en we rijden richting kampement.
Daar aangekomen kunnen we wat eten en een paar uur rusten. Maar eerst plassen. Dan toch ook maar eerst even mijn spullen klaarleggen want ik heb er een hekel aan straks te moeten haasten. Daarna gaat er een tosti in mijn holle kies en een bakje noodles in mijn maag. Als toetje wat chocola en dan even rusten op een veldbedje. Het rusten is noodzakelijk maar het wachten is lang. Toch tikt de klok verder en rond een uur of zes gooi ik er nog even gauw twee pannenkoeken in. Dan is het alles weer opruimen en met de busjes terug naar de weg, wachten op Team B.
Etappe 2
Ik kan zien waar Frank uithangt en op de hoek van de straat hebben we een klein feesttentje gebouwd waar andere teams ook dankbaar gebruik van maken want het is begonnen met regenen. Ik heb het koud dus ik trek ondanks wat twijfel mijn mooie regenbroek en regenjasje aan. Dat is beter. Dan komt eindelijk het busje van Team B, Frank is aan het lopen. Speciaal voor hem halen we hem binnen met ‘Leef’ van André Hazes, zijn favoriete Roparun nummer, not! We zeggen elkaar gedag en Frank geeft aan dat mijn broek niet nodig is, een jasje is voldoende. Gauw doe ik mijn broek weer uit, ik start toch als tweede. En dan begint het circus weer vanaf voor af aan. Lopen, busje in, bijkomen, klaar staan en weer lopen. Na mijn eerste beurt merk ik al dat ook het jasje veel te warm is ondanks de regen dus die gaat gelijk uit. Het regent niet hard en eerlijk gezegd vind ik het wel lekker. Het is nu ook donker maar ook dat vind ik niet erg. Gewoon lekker in mijn bubbel lopen. De kilometers gaan me nu iets makkelijker af dan vanochtend maar aan het eind van de shift merk ik toch dat de vermoeidheid in begint te dalen. Ik kijk uit naar de beloofde patat zo meteen. Nu nog even doorbijten en dan hebben we deel twee ook weer gehad. Hij gaat lekker!
Het is even rekenen wie nu nog wel of niet moeten lopen. Dennis is bezig en zou de laatste moeten zijn maar we zien Team B niet dus we rijden verder. Inmiddels is het ook weer wat harder gaan regenen. Ik maak me op om te gaan lopen als we ineens een setje van Team B voorbij zien lopen. Shit, we hebben de wissel gemist. Later blijkt dat ze zelf iets te laat waren waardoor we voorbij gereden zijn. We zijn dus klaar en kunnen naar het kampement. Het is zoeken naar het terrein waar we opgewacht worden maar uiteindelijk hebben we het gevonden. Daar staat een mobiele snackbar op ons te wachten, geregeld door de vader van Nikki. Ook kunnen we binnen eten waar het droog en warm is en iets te drinken krijgen. Ik zorg echter weer eerst dat mijn spullen voor straks geregeld zijn.
Als dat gebeurd is bestel ik een patatje oorlog en een broodje goulashkroket. En ik zweer je, dat is het lekkerste broodje goulashkroket dat ik ooit gegeten heb. Daarna een lekkere massage van Astrid en toch ook maar even douchen in de portocabin, ook geregeld door de vader van Nikki. Maar ik heb pech. Er is geen warm water. Dan maar een beetje afspoelen in plaats van uitgebreid douchen. Tegen de tijd dat ik klaar ben ligt iedereen al te pitten en zijn alle busjes en de vrachtwagen op slot. Nikki fixt nog een flesje water voor me zodat ik mijn tanden kan poetsen, maar het is geen doen om mijn slaapzak op te snorren. Dan maar kaal op het veldbedje.
Het ligt voor geen meter en ik pak mijn bustasje om soort van dienst te doen als kussen. Beter. Nu nog iets als deken want ik heb het koud. Ik heb niks voorhanden behalve een jasje van iemand. Sorry eigenaar van het jasje. Ik heb het echt koud en leg het over mijn benen. Nog steeds niet ideaal maar ook beter dan niets. Van slapen komt niks maar ik had toch al geen illusies op dat vlak. Rusten met de ogen dicht is het hoogst haalbare.
Etappe 3
Om half vier komt Nikki ons al weer wekken. Omkleden, spullen in de busjes en naar de wisselplek in Zeventem, waar ik René van de RMD voorbij zie rennen. Het is weer even droog en Team B komt rond 5:15 aan. Hallo, hallo, kusje, kusje en weer door. Het is mijn beurt dus ik mag gelijk aan de bak. Ik had het koud, met nadruk op had, want binnen 300 meter niet meer. Ik moet wel enorm naar de wc maar straks hebben we even een momentje bij het stadion van Venlo en daar zijn me wc’s beloofd.
Als Brigitte weer moet lopen gaat het mis. We moeten iets verder doorrijden dan de gebruikelijke 1,5 km omdat we niet kunnen stoppen. We wachten en we wachten maar we zien niets. Het duurt op een gegeven moment wel erg lang. Dan krijgen we bericht. Ze zijn ons voorbij gelopen. Hoe kan dat nou? Dan blijkt dat ze van de route afgeweken zijn. Het wordt zoeken maar 10 minuten later hebben we ze gevonden. Brigitte heeft er dan al wel ruim 4 km er op zitten. We moeten wel een stuk terug en het is mijn beurt, maar gelukkig zitten we even later, na een donker stukje bos, weer op de route. Op naar Venlo en de wc’s.
In Venlo stoppen we bij het stadion, dat De Kuil of door de lokalen ‘De Koel’ wordt genoemd. Daar hebben de naast de wc’s ook croissantjes, chocoladebroodjes en broodjes rookworst. Ik eet een croissant en merk nu pas dat ik best trek heb. De broodjes rookworst ruiken erg lekker en ik neem er een mee voor later. Mijn maag denkt daar anders over en eet hem gelijk op. Daar ga ik straks spijt van krijgen, maar dat is straks. En ik zweer je, dat is het lekkerste broodje rookworst dat ik ooit gegeten heb.
We maken nog wat foto’s in het stadion en dan gaan we toch maar weer op weg. Het begint al licht te worden. Dat maakt het zien aankomen van de fietsers en loper voor het wisselen weer wat makkelijker. Menno heeft een knalgele regenjas aan en wordt al gauw liefkozend omgedoopt tot ‘de banaan’. ‘Ja, de banaan komt er aan!’ en ‘Ik zie een banaan!’. Een beetje lol moet kunnen. Ik ga even iets langzamer als het mijn beurt weer is om te kijken hoe het broodje worst zich houdt, maar vooralsnog gaat het goed. We zitten in de flow. Die flow verdwijnt na twee beurten als ik in een behoorlijke dip terecht kom. Helemaal als ik langs een team loop dat een soort erehaag gemaakt heeft met foto’s van ik vermoed overleden mensen aan kanker. Dat komt wel even binnen. Dat onze chauffeurs een beetje misrekenen en zeggen dat we nog maar drie keer hoeven, en dat dat even later niet blijkt te kloppen, helpt ook niet ook al wisten we zelf beter. De regen valt nog steeds mee maar het is beuken tegen de wind in. En dan is anderhalve kilometer lang. Heel erg lang! Het gemiddelde tempo zakt dramatisch, slechts heel even opgekrikt door een ‘Highway to hell’ of een ‘Eye of the tiger’.
Maar kilometer voor kilometer, of misschien kan ik beter zeggen anderhalve kilometer voor anderhalve kilometer, kruipen we voort en is er dan toch ineens de wissel met Team B. En we hebben afgesproken dat ik het laatste stukje loop, want ik wil afmaken wat ik begonnen ben. Ik krijg een episch nummer in mijn oren en met mijn laatste krachten ren ik juichend naar de rest van het team en tik af. Voor ons zit het er nu op. We hebben het weer geflikt. Nu mogen we alles eten, alles doen, en hoeven we alleen maar wachten tot Team B het helemaal afmaakt. Het kampement blijft nog even staan als Team B weg is en kan ik respectievelijk een blikje chocomelk, een zakje paprikachips, een blikje cola en een appelflap eten. Daarna nog even de kuitjes masseren en droge kleding aan. Ik ben ook blij dat ik mijn massagetight bij me heb, die kan ik goed gebruiken.
Als het tijd is om te vertrekken breken we alles op en rijden richting Landgraaf. Daar mogen we vlak bij de finish parkeren. ‘And now we wait!’ Dat doen we in de feesttent terwijl ik weer wat bekenden tegen kom. Het is gelukkig nog droog, straks gaat het weer regenen. Dan is het tijd om naar de laatste checkpoint te gaan en onder luid kabaal halen we ze even later binnen. Fietsen wegzetten, medailles uitdelen en dan mogen we ons ererondje naar de finishboog lopen. Altijd weer een emotioneel moment. Nog een laatste groepsfoto en dan muntjes opmaken met bier en friet in de feesttent. Inmiddels is het gaan regenen, en eigenlijk willen we allemaal wel naar de camping in plaats van blijven voor het eindfeest. Door de regen halen we de fietsen op en stappen in de busjes om terug te rijden naar de camping.
Daar aangekomen mogen we van de beheerder gebruik maken van de recreatieruimte. Daarnaast kunnen een aantal mensen in de blokhutjes slapen in plaats van onze eigen tent, dus we hoeven eigenlijk niks op te bouwen. Qua eten hebben we her en der nog wel wat en anders kunnen we ook nog pizza bestellen. Een paar mensen gaan even een biertje drinken in de plaatselijke kroeg en uiteindelijk eindigt iedereen daar. Geheel spontaan ontstaat daar ons eigen eindfeest als het bier rijkelijk vloeit, een stel dat er toevallig zit een rondje aanbied en de twee eigenaren alle nummers draaien die we maar willen horen. Bovendien zouden ze om 19:00 dicht gaan maar ze blijven gewoon open. We mogen zelfs pizza bestellen omdat hun eigen keuken al dicht is, en dat is volgens mij ook wel noodzakelijk want vermoeidheid met veel drank op een lege maag is een gevaarlijke combinatie.
Rond een uur of 21:00 is het dan toch echt klaar en vertrekt iedereen richting camping. Het lukt me zowaar om te slapen vannacht. Niet ideaal maar voldoende om de volgende dag niet als een dood vogeltje rond te lopen. We gebruiken de ochtend om wat te ontbijten en alle etenswaren uit te zoeken. Het houdbare gaat mee voor de volgende keer, het niet houdbare wordt uitgedeeld, een restant blijft achter op de camping en de rest gaat de prullenbak in. De kippen zullen blij zijn met het brood. Als alles ingepakt is rijden we terug naar Rotterdam terwijl ik nog een uurtje slaap pak. Eenmaal terug alles opruimen, opbergen, terugbrengen, mensen afzetten, afscheid nemen en thuis alles nog eens in het klein. Aan het eind van de dag kunnen we eindelijk op de bank ploffen om na te genieten. Morgen weer het normale leven in. En natuurlijk starten met de cyclus voor Roparun 2022.
Koop je dan weer een lootje van me of mag ik op een donatie rekenen?